Η αισθητική είναι ένα τεράστιο κομμάτι που κάνει ένα άλμπουμ να ξεχωρίσει. Η αισθητική στους στίχους, στη μελωδία, τον ρυθμό. Εδώ βλέπεις ξεκάθαρα την αρρωστιάρικη διάθεση του Joey Jordison που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του δίσκου και είναι διάχυτη all over the place. Μα η συμβολή των εξαιρετικών Henry Derek Bonner, Chris Vrenna (NIN),Jed Simmon και Kris Norris (ex-Darkest Hour) μεταξύ άλλων δε θα μείνει απαρατήρητη, προσφέροντας ένα ολοκληρωμένο, πολύμορφο αποτέλεσμα.
Ακούγοντας το 14-τραγουδιών-debut album, ξεκινάς σιγά σιγά εξερευνώντας την industrial ατμοσφαιρίλα, που την διαδέχεται συμπαθητικά το “Dark Ages”,ενώ το “Soul Disintegration” σου πετάει ένα δείγμα για να μπαίνεις σιγά σιγά στο νόημα. “Cruel Ocean” και “Blood Host” στα καπάκια, ο τέλειος συνδυασμός με τις εναλλαγές στον ρυθμό και τις πιο heavy εκρήξεις που ακολουθούνται από τις φωνητικές εναλλαγές του Derek, από τα καθαρά στα πιο σκληρά φωνητικά και τούμπαλιν, ο οποίος φαίνεται να κινείται με άνεση στα διάφορα μουσικά είδη. Η συνέχεια με τις Ερινύες σε έχει ακόμα μέσα στο παιχνίδι. Το ίδιο ισχύει και με το “White Nights in A Day Room” και το “Effigy Unborn” και τερματίζει πριν από το τέλος, με την ωραία διαστροφίλα του “Last Night on Earth”.
Σίγουρα η περιττοσύνη ορισμένων κομματιών ή η διάρκεια των τραγουδιών θα μπορούσε άνετα να είχε αποφευχθεί. Το artwork του album απεικονίζει με ιδανικό δημιουργικά τρόπο,τις ερινύες,την πίεση,την εσωτερική διάλυση και αποσύνθεση,την ανασυγκρότηση που τριβελίζουν σε στίχο και μελωδία. Ένας δίσκος από δυνατές προσωπικότητες αποκτά τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα, με τα ελαττώματα του αλλά και με τις εκρήξεις του.
Το σίγουρο είναι ότι θα την πατήσεις αν ξεκίνησεις συγκρίσεις, του τύπου, ψάχνω να βρω την όποια Slipknotικιά χροιά υπάρχει εδώ πέρα,και να!πώς θα ήταν ο δίσκος των Slipknot αν τα, πιθανότατα, προορισμένα γι’ αυτόν κομμάτια του Joey δεν πήγαιναν αλλού, χμμ..θυμίζει Murderdolls εποχές, κι εδώ έχει κάτι Darkest Hour στιγμές που μου χαλάνε τον οισοφάγο κλπ. Μπούρδες και πάλι μπούρδες! Τις συγκρίσεις αυτές κράτα τες για σένα και μην τις ξεστομίζεις δώθε κείθε,γιατί το μόνο που καταφέρνεις είναι να πασάρεις άχρηστες πληροφορίες για να νομίζεις ότι κάποιος είσαι. Συν το ότι υποτιμάς το σύνολο της δουλειάς της κάθε μπάντας.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: H puritιά του Derek
The Bad: Πολύ μπούρου-μπούρου για το τίποτα
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]