Oι Saxon, εκτός από το γεγονός πως συγκαταλέγονται στους πρωτεργάτες του κλασσικού heavy metal ήχου, είναι μία μπάντα η οποία ο όρος ‘hard working’ της ταιριάζει ‘γάντι’, μιας και από το 1979 έχει φτάσει να μετράει φέτος 22 studio albums, τα οποία μάλιστα φροντίζει να τα κυκλοφορεί ανά διαστήματα 2-3 ετών, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η 22η studio κυκλοφορία των Άγγλων ονομάζεται “Thunderbolt”, η οποία κυκλοφόρησε στις 2 Φεβρουαρίου και ως λάτρης του κλασσικού heavy metal ήχου, δε θα μπορούσα να μη στρέψω την προσοχή μου στη νέα δουλειά των Saxon.
Ο δίσκος ξεκινά με ένα κινηματογραφικό intro το “Olympus is Rising”, το οποίο κάνει το απαραίτητο build up για το title track του δίσκου, το “Thunderbolt”. O ‘κεραυνός’ των Saxon ξεπηδά από τα ηχεία και σε βάζει άμεσα στο θεματολογικά εμπνευσμένο από την ελληνική μυθολογία κομμάτι, με τους Quinn-Scaratt, Glockler και Carter να στήνουν το ηχητικό χαλί στον Biff Byford που αναφωνεί μετά το πρώτο verse, “Unleash The Gods Of War” με την γνωστή δυναμική και φωνή του. Μα το ‘μούσι του Δία!’ αναφωνείς και προσπαθείς να σηκώσεις και άλλο την ένταση, μόνο που αυτή είναι ήδη στο τέρμα του στερεοφωνικού σου…
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνει το “Secret Of Flight”, το οποίο πατώντας στην προσωπική ‘τρέλα’ του Byford, με την ιστορία της πτήσης και το πώς ο άνθρωπος κατέκτησε τους ουρανούς, παραδίδει ένα κομμάτι που έχει όλα τα στοιχεία της μουσικής προσωπικής ταυτότητας των Saxon από το 1979 ως σήμερα. Στο επόμενο κομμάτι, ονόματι “Nosferatu (Τhe Vampire Waltz)”, oι Saxon μπαίνουν σε storytelling mode, κάτι που το κάνουν εδώ και χρόνια με πολύ όμορφα αποτελέσματα και το εν λόγω track δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς είναι ‘σκοτεινά θεατρικότατο’ και η σύνθεσή του είναι για το γράφοντα ένα από τα highlight του δίσκου.
“They Played Rock N’ Roll” και tribute στους Motörhead έχει το πρόγραμμα για την συνέχεια, με τους Saxon να αποτίουν φόρο τιμής στους φίλους και συνοδοιπόρους τους σε πολλές περιοδείες από το 1979. Το κομμάτι είναι όπως πρέπει να είναι ένα tribute στον Lemmy και την παρέα του, παραδίδοντας adrenaline, leather and sweat, όπως ακριβώς έκαναν για 40 χρόνια οι Motörhead. To μπάσο του Carter εδώ είναι front and center, ενώ guest solo στις κιθάρες παίζει ο παραγωγός, Andy Sneap (Ex Sabbat). Άλλο ένα highlight του δίσκου. Προσωπικά για το γράφοντα, το «They Played Rock N’ Roll» είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει σαν φόρο τιμής στο Lemmy μαζί με το “Murder One” των Metallica. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως ολόκληρο το “Thunderbolt” είναι αφιερωμένο στη μνήμη του τεράστιου, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο booklet. “Predator” και guest vocals από τον Johan Hegg των Amon Amarth στη συνέχεια, σε ένα κομμάτι που groov – άρει, με τον ακροατή να δίνει βάση στην αντίθεση των στυλ στα φωνητικά των Byford και Hegg, τα οποία όμως ‘δένουν’ πάνω στη σύνθεση.
Στο δεύτερο μισό του δίσκου, οι Saxon μπαίνουν και πάλι σε storytelling mode με το “Sons Of Odin” και το “A Wizzard’s Tale” με ενδιάμεση στάση το ‘τσαμπουκαλεμένο post mid 90’s στυλ των Saxon’ στο “Sniper”. To “Sons Of Odin” αποτελεί άλλο ένα highlight του δίσκου, καθώς είναι 110% Saxon, όπως ακριβώς μας έχουν μάθει σε παρόμοια δομημένα κομμάτια στο πέρασμα των χρόνων. Από την άλλη, το “A Wizzard’s Tale”, πατώντας σε αυτή την ίδια φόρμα, αλλά στα πιο ‘μοντέρνα’ στοιχεία των Saxon, δεν απογοητεύει καθόλου επίσης, αν και μεταξύ των δύο προτιμώ περισσότερο το “Sons Of Odin”. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, βέβαια!
Σειρά για το “Speed Merchants”, το οποίο στα αυτιά του γράφοντα αποτελεί ένα άτυπο sequel του “Warriors Of The Road” ή του “Need For Speed” και παραδίδει, όπως και αυτά, όλα τα γνωστά ‘καλούδια’ των Saxon για να θρέψεις το σβέρκο σου και να σηκώσεις τη γροθιά σου. Κοινώς, άλλο ένα highlight του δίσκου για το γράφοντα. Εντέκατο track και τελευταίο του δίσκου (12 είναι, αλλά το 12ο είναι ένα διαφορετικό take του “Nosferatu”) είναι άλλο ένα tribute κομμάτι, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι για κάποια άλλη μπάντα, αλλά για όλους τους roadies εκεί έξω, που δουλειά τους day in / day out είναι να ανεβάσουν το συγκρότημα στη σκηνή. Οι Saxon εδώ κάνουν salute σε όλους αυτούς τους αφανείς ήρωες, κλείνοντας στην ουσία το δίσκο με ένα catchy ‘ταξιδιάρικο’ κομμάτι.
Εν κατακλείδι, το “Thunderbolt” αποτελεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των solid κυκλοφοριών των Saxon μετά το 2000 και μάλιστα τον βρήκα καλύτερο του προκατόχου του, το “Battering Ram”. Πρόκειται για ένα δίσκο, που στις 11 συνθέσεις του, είναι γεμάτος με όλα αυτά τα στοιχεία που αποτελούν τη χαρακτηριστική ηχητική ταυτότητα των Saxon μέσα από τις δεκαετίες, έχοντας πλήρη ισορροπία ανάμεσα στις συνθέσεις του, δείχνοντας για άλλη μία φορά πως οι Νιgel Glockler, Paul Quinn, Doug Scaratt, Nibs Carter και Biff Byford είναι μία καλολαδωμένη ατόφια heavy metal μηχανή, από αυτές που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Mε μία πρόταση δηλαδή, θα έλεγα πως: “Zeus approves the Thunderbolt that Saxon delivered upon us”!
