Συνεπείς οι Σουηδοί στην κυκλοφορία νέου δίσκου κάθε δύο χρόνια, επιστρέφουν με το “The Last Stand”. Φυσικά η θεματολογία δεν θα μπορούσε να μην είναι πολεμική όμως το concept εδώ επικεντρώνεται σε διάσημες τελευταίες μάχες αμυντικών γραμμών. Χρονολογικά το album εξυμνεί μάχες σε ένα διάστημα 700 περίπου χρόνων, από τον Πρώτο Πόλεμο της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας το 1314 μέχρι και την μάχη για τον Λόφο 3234 το 1988 μεταξύ σοβιετικών και μουτζαχεντίν. Επίσης, για ακόμη μια φορά υπάρχει ελληνικό στίγμα, με το εναρκτήριο κομμάτι “Sparta” να αναφέρεται στην μάχη των Θερμοπυλών.
Αν και μέχρι την ώρα που γράφεται το παρόν κείμενο τα credits των τραγουδιών δεν είναι διαθέσιμα, δεν υπάρχει ιδιαίτερη αμφιβολία ότι την μουσική έχει αναλάβει για ακόμη μια φορά ο τραγουδιστής Joakim Brodén. Βέβαια, αν και το ύφος των Sabaton παραμένει το ίδιο, παρατηρείται μια σταδιακή υποχώρηση της κιθάρας σε πιο δεύτερο ρόλο, περισσότερα πλήκτρα και περισσότερους mid-tempo ρυθμούς. Αποτελεσματικά αυτό δημιουργεί πιο epic παρά power αισθητική.
Συνθετικά, ο δίσκος στέκεται σταθερά στο επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει οι Σουηδοί ενώ γνωρίζει και πολύ καλές στιγμές σε κομμάτια όπως τα “The Lost Battalion”, “The Last Stand”, “Hill 3234”, καθώς και το άκρως συναυλιακό “The Last Battle”. Από τα 14 κομμάτια που αποτελούν το album, το “Diary of an Unknown Soldier” είναι ένα μικρό εισαγωγικό για το επόμενο “The Lost Battalion” ενώ τα “Camouflage”, “All Guns Blazing”, “Afraid to Shoot Strangers” είναι διασκευές σε Stan Ridgway, Judas Priest και Iron Maiden αντίστοιχα. Αν και η τελευταία διασκευή δεν περιεχόταν στην έκδοση που άκουσε ο γράφων, οι πρώτες δύο ήταν αρκετά αξιοπρεπείς.
Συμπερασματικά, οι Sabaton μάλλον ακολουθούν το παράδειγμα του “40 χρόνια ίδιος δίσκος” των AC/DC, καθώς παρά τις προαναφερθείσες διαφοροποιήσεις, όλοι τους οι δίσκοι φαίνεται να βγαίνουν από το ίδιο καλούπι. Προσωπικά δεν με συγκινεί ιδιαίτερα το χαρακτηριστικό αυτό των Σουηδών αλλά όσο μπορούν να κρατούν τους οπαδούς τους και να προσελκύουν καινούριους, γιατί όχι;