Με αφορμή την παρουσίαση του δίσκου “Education”, των Ruined Families, βρεθήκαμε την Παρασκευή στο Death Disco. Μαζί με τους Broken Fingers και Μαύρο Γάλα, σήμαναν την έναρξη για τις συναυλίες του 2017, με ένα sold out που άφησε αρκετό κόσμο εκτός του χώρου.
Aνταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Γιώργος Αργυρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Με το Death Disco να γεμίζει επικίνδυνα και τους Broken Fingers να ανεβαίνουν πρώτοι στην σκηνή, όλοι οι οιωνοί έδειχναν την επιτυχία που θα ακολουθούσε. Το set τους ξεκίνησε με κομμάτια από το ομώνυμο EP τους, αλλά και με κάποια νέα κομμάτια που ετοιμάζουν. Όσο για τον ήχο τους θα έλεγες πως ακροβατεί ανάμεσα σε screamo και post-hardcore, χωρίς να λείπουν όμως κάποια μαθηματικά στοιχεία, κάτι αρκετά ξεχωριστό για τα ελληνικά δεδομένα. Παρόλο που δεν είμαι λάτρης του είδους με έσπασαν, όπως σπάνε κι οι ίδιοι τα δάχτυλά τους, κάνοντας αυτό που γουστάρουν και το κάνουν καλά. Το μόνο αρνητικό ήταν πως κράτησε για λίγο κι έμεινα με την πίκρα πως ήθελα κι άλλο. Σίγουρα πάντως θα τους ξαναδώ κι αναμένω την νέα τους κυκλοφορία.
Με τον πάνω όροφο να έχει γεμίσει -κάτι που έβλεπα για πρώτη φορά- συνέχεια είχαν οι Μαύρο Γάλα, με το όνομά τους να σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι βγαλμένο απ’τη ταινία του Τριανταφυλλίδη ή αν απλώς… κάτι χάλασε. Πάντως αν κάτι χάλασε, σίγουρα είναι τα φωνητικά του κιθαρίστα. Τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησαν το πρώτο τους LP με τίτλο “Άγχος”, με αποτέλεσμα να είναι αυτό που ακούσαμε περισσότερο, δεν έλειψαν όμως και κομμάτια από την demo κασέτα τους. Δηλώνουν post-hardcore, post-punk και screamo, αλλά είναι μία καθαρά screamo μπάντα, ίσως και η μοναδική στην Ελλάδα. Αυτή η τριάδα, σε κάνει να αναρωτιέσαι για πολλά πράγματα, όπως το πως θα ήταν χωρίς φωνητικά. Σίγουρα καλύτερα! Έχουν προοπτικές στο ορχηστρικό κομμάτι, αν και θέλουν δουλειά ακόμα αφού σου δίνουν την αίσθηση πως τα κομμάτια δεν είναι σωστά δομημένα. Ωστόσο ο κόσμος έδειχνε να τους απολαμβάνει. Not my cup of tea.
Η στιγμή που περιμέναμε έφτασε και οι Ruined Families ανέβηκαν στην σκηνή. Την τιμητική του είχε προφανώς το “Education”, ένας δίσκος που μετάνιωσα που δεν έβαλα στην λίστα με τα καλύτερα του 2016. Τόσα χρόνια που τους παρακολουθώ, ποτέ δε με απογοήτευσαν. Αντιθέτως κάθε φορά με κάνουν να πορώνομαι περισσότερο. Δικαίως, δεν είμαι η μόνη κι αυτό φάνηκε από την άφιξη του κόσμου. Την μουσική τους δε θα μπω στο τριπάκι να της βάλω ταμπέλα, είναι μία απ’ τις καλύτερες ελληνικές μπάντες κι αυτό για μένα αρκεί. Έχουν ξεχωρίσει, έχουν αφήσει το στίγμα τους και δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Με τα φώτα που είχαν στηθεί από την αρχή μέχρι το τέλος της βραδιάς, η ατμόσφαιρα ήταν ιδανικά χαοτική, με τον κόσμο τρελαμένο και τον frontman να γίνεται ένα με το κοινό, βγάζοντας το λαρύγγι του. Το αρνητικό της βραδιάς ήταν ο ήχος, που δεν βοήθησε να νιώσεις στο υπέρτατο τον νέο δίσκο. Υπήρχε ένα μπούκωμα και το μπάσο σχεδόν δεν το άκουγες, ενώ μέχρι τότε δεν υπήρχαν ιδιαίτερα θέματα στον ήχο. Είναι κρίμα όταν έχεις να κάνεις με ένα συγκρότημα που ξέρει τι παίζει, γιατί το παίζει και πως το παίζει, να μην έχει καλό ήχο, ειδικά στο release του album τους. To the point όμως, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετώπισαν, κατάφεραν να μας κρατήσουν εκεί καυλωμένους και να ανυπομονούμε για το επόμενο τους live.