Μέρα χαράς και ημέρα γιορτής εις διπλούν για τους Rotting Christ και την metal κοινότητα της χώρας μας ήταν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Μια χαρά που δεν γινόταν να κρυφτεί στο πρόσωπο κανενός από το πολυπληθές κοινό της Κυριακής που επιβεβαίωσε περίτρανα και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το πόση μεγάλη αγάπη έχουμε για αυτό το τεράστιο συγκρότημα που γεννήθηκε στη χώρα μας και μεγαλουργεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Νύχτα, σκοτάδι, μυσταγωγία και κατάδυση στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, η εμφάνιση των Rotting Christ και το ταξίδι στις μαύρες και άραχνες κατακόμβες των ιστοριών της Αποκάλυψης, της Θεογονίας και των αρχαίων πολεμιστών. Γιατί όσο και αν η εφηβική τρέλα ήταν αυτή που ώθησε τα αδέρφια Σάκη και Θέμη να δημιουργήσουν αυτή τη μπάντα, τόσο η ωρίμανσή τους ως καλλιτεχνών τους ώθησε από το ευθύ black metal των αρχών των 90s στις επικές διαθέσεις του “Aealo” και του “Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού”.
Ας μιλήσουμε όμως, αρχικά, και για τα δύο συγκροτήματα που είχαν την τιμή να ανοίξουν αυτό το ιστορικό βράδυ. Οι Slaughtered Priest βγήκαν στη σκηνή σύμφωνα με το πρόγραμμα και ξεκίνησαν το old school black/thrash τους για να ζεστάνουν τον κόσμο που εκείνη τη στιγμή δεν είχε γεμίσει ακόμη το Gagarin. Δεν ξέρω γιατί αλλά παρά το γεγονός ότι υπήρξαν ακριβείς στα χτυπήματά τους προς τον κόσμο με τα κολασμένα riffs τους και τις αρκετές δόσεις μαυρίλας που πέταξαν στο κοινό, δεν υπήρξαν αρκετά επικοινωνιακοί και κινητικοί επί σκηνής. Ίσως η κρυάδα που παίρνεις μπροστά σε τόσο κόσμο σε ένα τόσο ιστορικό βράδυ να σε καθηλώνει λιγάκι, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω βρεθεί στη θέση τους οπότε λίγα πράγματα μπορώ να υποθέσω…
Next in line, οι Necrovorous, ένα συγκρότημα που πλησιάζει τη δεκαετία και είναι αρκετά γνωστό στους κύκλους της death Αθήνας έκαναν και αυτή την εμφάνισή τους στην ώρα τους, περίπου πριν τις 9 για να ζεστάνουν και αυτοί με τη σειρά τους τον κόσμο που γέμιζε πλέον ασφυκτικά το Gagarin. Πιο ορεξάτοι και ειλικρινά, ακόμη πιο τρομακτικοί επί σκηνής, έκαναν αρκετά κεφάλια, από τους πιο νέους ειδικά, εκεί στις πρώτες σειρές να κουνηθούν στο ρυθμό τους και προσωπικά, αν και επιδερμικός fan του ήχου τους, μου έδωσαν αρκετές στιγμές συγκίνησης.
Και η ώρα των Rotting Christ έχει φτάσει μετά από ένα μακρύ intro και οι πρώτες νότες του ΧΞΣ δονούν την ατμόσφαιρα. Το Gagarin είναι ασφυκτικά γεμάτο αλλά αυτό δεν δείχνει να ενοχλεί κανέναν καθώς το συγκρότημα επιδίδεται σε ένα οργιώδες show που 2 και κάτι ώρες μετά, κάποιοι θα μνημονεύουν ως -ίσως- από τα καλύτερα που έχουν δει ποτέ. Τα “Dub sag ta ke” και “Athanati Este” δίνουν το έναυσμα για τις πρώτες…ψιλές! Το εντυπωσιακό light show, τα visuals πίσω από το συγκρότημα, οι καπνοί βοηθούν στη δημιουργία μίας άκρως κατάλληλης ατμόσφαιρας καθώς οι Rotting Christ βάζουν μπροστά τη μηχανή του χρόνου και μας γυρίζουν στις πρώτες τους δημιουργίες. Αφού ευχαριστήσουν τα παλαιά μέλη της μπάντας, με τις φωτογραφίες από το μακρινό 1988 και τα 90s να σκορπούν ρίγη συγκίνησης στον κόσμο, θα μας πάνε και στο “Passage To Arcturo”. Τα κομμάτια, όσο δύσκολα ακούγονται από το νεανικό αυτί, ελέω κακής παραγωγής της εποχής, τόσο επιβλητικά φαίνονταν το βράδυ της Κυριακής.
To “Orders From The Dead” απετέλεσε τρόπον τινά ένα διάλειμμα καθώς η μπάντα εγκατέλειψε για λίγα λεπτά τη σκηνή και η προηχογραφημένη απαγγελία/αφήγηση της Diamanda Galas αφιερωμένη στους νεκρούς της Σμύρνης το 1922, έδωσε τις απαραίτητες ανάσες στης μπάντα για να εξαπολύσει τη δεύτερη επίθεση. Τι περιελάμβανε αυτή; “King Of A Stellar War”, “Archon”, “In Yumen/Xibalba”, “Non Serviam” καθώς και άλλα που θα δείτε παρακάτω στο πλήρες setlist. Στα ωραία της βραδιάς οι ατάκες του Σάκη “κύκλο ρε” “πουτ@ν@ όλα” αλλά και το επικό “επόμενο κομμάτι, διασκευή σε Thou Art Lord”, προλογίζοντας το “Societas Satanas”. Και, σε ό,τι αφορά τον ήχο, επειδή συνήθως μόνο γκρινιάζουμε -όπως διάβασα και στο Facebook- αυτή τη φορά θα πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια για τον όγκο που έβγαλε η μπάντα επί σκηνής.
Κλείνω με ένα ακόμη τρίπτυχο: Επιβλητικοί, καθηλωτικοί, μεγαλειώδεις.