Είναι που έρχονται κάτι τέτοιες μέρες που αγοράζεις ημερολόγιο μόνο και μόνο για να κυκλώσεις ΕΝΑ event το οποίο ξέρεις ότι θα σου πάρει τα μυαλά… Ως εκπρόσωπος λοιπόν όλων των zombies που παρευρέθηκαν προχτες στο Principal, έχω να δηλώσω ότι το Σάββατο, ήταν για την Θεσσαλονίκη μία κόκκινα κυκλωμένη μέρα (με καμιά δεκαριά θαυμαστικά, φατσούλες και παραπομπές από δίπλα). Δεν μπορώ να φανταστώ μία καλύτερη απόδειξη για την παραπάνω μου δήλωση παρά το γεγονός ότι τις πύλες του Principal είχε κατακλύσει -ήδη λίγο πριν τις 20.00- μία μαυροντυμένη λαοθάλασσα με μπόλικη αδρεναλίνη να κυλάει στις φλέβες της, εν αναμονή του ίσως καλύτερου/πιο ζωντανού live στη Θεσσαλονίκη του 2013.
Aνταπόκριση: Lexi Lena Berzoes / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Έχω ήδη αρχίσει να τρίβω τα μάτια μου, εφόσον το ρολόι δείχνει λίγα λεπτά μετά τις 20.00 και ο συναυλιακός χώρος είναι σχεδόν κατα το ήμισυ γεμάτος. Δεν προλαβαίνω να προβληματιστώ και πολύ καθώς κάνουν την εμφάνισή τους οι Agnes Vein. Ομολογώ πως αρχικά ενθουσιάστηκα όταν κατάλαβα ότι η μουσική τους είναι κυρίως instrumental -αν και αρκετά doom σαν ήχος – και παρά τα τεχνικά προβλήματα, τα πήγαν καλά… απλά έχω την εντύπωση ότι το κοινό είχε άλλη άποψη. Ρίχνοντας μερικές ματιές γύρω μου αντιλήφθηκα πως ο κόσμος γύρω μου δεν άκουγε με ενθουσιασμό το setlist του πρώτου support -φυσικά υπήρχαν και αυτοί που προφανώς ήταν fans εφόσον φώναζαν από κάτω- αλλά κατα κύριο λόγο, κάτω από το stage τα πράγματα ήταν λίγο παγωμένα.
Μιας και μιλάμε για κραυγές, τσιρίδες και λοιπές βλακείες… αγαπητέ 15χρονε λαέ, διάβασε προσεκτικά το παρακάτω: ξέρω ότι μερικά μέλη του σώματός σου δεν έχουν το σωστό ύψος ακόμα και ότι σε τέτοιες ηλικίες οι ορμόνες λειτουργούν όπως η ζάχαρη στα σκυλιά : σε τυφλώνουν. Παρόλα αυτά, πρέπει να επισημάνω ότι όταν πας σε ένα live, είναι το λιγότερο Καφρίλα (επιτηδευμένο το κεφαλαίο) να φωνάζεις από κάτω το όνομα του headliner. Ναι φίλε μου,ξέρουμε ότι ήρθες να βγάλεις τ’απωθημένα σου με τους Rotting Christ (και μεις άλλωστε γι’αυτό ήρθαμε) αλλά λίγος σεβασμός για τα -αν μη τι άλλο ελληνικά- support δε βλάπτει.
Setlist Agnes Vein: Δι Αυγής – To Know The God Within, In Orbit with the Cosmos, March of the Netherworld, Chaos Cauldron
(Na ζητήσουμε συγνώμη από τους Agnes Vein για την έλλειψη φωτογραφικού υλικού από την εμφάνισή τους)
Περίπου 45 λεπτά αργότερα, την εμφάνισή τους κάνουν οι Chaostar…και ήταν μία εμφάνιση από τις κομβικές για την ελληνική metal σκηνή. Ας πούμε ότι αρχικά δεν εντυπωσιάζεσαι με τα τύμπανα (όχι δεν εννοώ τα drums), το βιολί, τη φλογέρα και ό,τι άλλο ιδιαίτερο- παραδοσιακό όργανο είδες στη σκηνή, έμεινες ασυγκίνητος και με την εμφάνιση της Ανδρονίκης ; Επιτέλους για άλλη μία φορά -και χαίρομαι κάθε φορά όταν συμβαίνει αυτό- αλλά μάζευα το σαγόνι μου απ’το πάτωμα και ένιωσα ότι είδα ένα αρτιότατο και ολοκληρωμένο SHOW. Δεν υπήρχαν βεγγαλικά ή back-up dancers, αλλά η στυλιστική λεπτομέρεια του top της τραγουδίστριας, σε συνδιασμό με τις άκρως θεατρικές κινήσεις της, έδωσαν άλλη νότα στην εμφάνισή τους. Αν μιλήσουμε για μουσική, θα πρέπει να αφιερώσω πολλές παραγράφους για την ποικιλία και την μεγαλοπρέπεια ακουσμάτων εκείνης της βραδιάς.
Γενικά για να σας βάλω στο κλίμα, αν η Aποκάλυψη είχε soundtrack, οι σάλπιγγες θα έπαιζαν πιθανότατα Chaostar. Η φωνή της Ανδρονίκης είχε τις ιδιότητες μιας σειρήνας (του Οδυσσέα για όνομα του θεού) και τη χάρη μιας σκοτεινής νεράιδας. Emma Shapplin, τρέμε! Για να είμαι σίγουρη ότι δεν υπερβάλω, έκανα το εξής: “Δημήτρη πώς σου φαίνονται;” – “Έχω μπερδευτεί”. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της μουσικής, να σε βγάζει από τις ζώνες ασφαλείας σου και να σε δοκιμάζει. Να σου δίνει αφορμές να χάσεις τα λόγια σου και να μην είσαι σίγουρος πώς να αντιδράσεις.
Μέχρι το τέλος του performance των Chaostar (κοντά στο 30λεπτο), το Principal είχε πλέον γεμίσει και ο κόσμος είχε ήδη να ‘ζεσταίνεται’ για αυτό που θα ακολουθούσε.
Setlist Chaostar: MA, Truth Will Prevail, Sorrow Descending, Misery’s King, Un Pensiero Per il Destino
Λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση του δεύτερου support, η σκηνή είχε γδυθεί τελείως και ξαναγέμισε, αυτή τη φορά με τους 2 γνωστούς δαίμονες σε μορφή γιγαντοαφίσας, το καλυμμένο custom-made μικρόφωνο του Σάκη (αν και τα κέρατα μας έδωσαν μία ιδέα για το τι μπορεί να κρύβεται από κάτω) και φυσικά όλον τον υπόλοιπο εξοπλισμό των Rotting Christ. Γύρω στις 22.00, η αναμονή κόπηκε μαχαίρι, καθώς το stage γέμισε και : γεννηθήτω το χάος λοιπόν. Ως συνήθως, έχοντας λάβει την κλασική μου θέση πίσω από το κάγκελο, περίμενα σα λυσσασμένη να ακούσω την ιστορική αναδρομή και τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου τους, ‘Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού ‘. Με τις πρώτες νότες του “XΞΣ” λοιπόν – λες και δεν ήταν αναμενόμενο – χάνω την ισορροπία μου, εφόσον ο παλμός της συναυλίας είχε ήδη αρχίσει να χτυπάει από το πρώτο λεπτό…στο κάγκελο. Δεν έλειψαν οι interactive φάσεις με το εκπαιδευμένο κοινό, το οποίο συμπλήρωνε στίχους, κρατούσε τον ρυθμό με τις γροθιές του στον αέρα.
Λυπήθηκα αρκετά όταν κατάλαβα ότι ο ήχος της κιθάρας ήταν αρκετά πνιγμένος και έχανε καθαρότητα αλλά μην παίρνετε πολύ στα σοβαρά το παραπάνω παράπονο, γιατί όταν μετακινήθηκα δίπλα στα ηχεία (έχοντας μαστιγωθεί πολλαπλώς από το ανελέητο headbanging της διπλανής μου), συνειδητοποίησα ότι την επόμενη μέρα θα είχαμε δελτίο ειδήσεων με θέμα το επίκεντρο των κατα συρροήν σεισμών. Καθαρότητα και ένταση προφανώς δεν πάνε μαζί. Αλλα σοβαρά τώρα…ποιος χέστηκε…
Για όσους είπαν ότι πέτυχαν τους Rotting Christ εκεί κάπου στο 2004-2007 και τις καλές εποχές τους, έχω να επισημάνω ότι μάλλον τις διανύουν ακόμα και ναι, τα νέα μέλη δένουν άψογα. Ασταμάτητη ενέργεια από μέρους τους, ενώ μπορώ να πω ότι χαμογέλασα όταν άκουσα τον Σάκη να λέει ‘put-άνα όλαααα!!!’… το πες κι έγινε! Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να μετρήσω τα stage- dives αλλά είχαν σίγουρα την τιμητική τους (φίλε, εσύ που μάλλον έσκασες με τα μούτρα, λυπάμαι ρε…σχεδόν πόνεσα όταν είδα τα πόδια σου κατακόρυφα να twitch-άρουν). Η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα σκληρό live, not for the faint-hearted.
Μία ώρα μετά, έγινε ένα σύντομο διάλειμμα, αφήνοντάς μας να περιμένουμε υπό τη μουσική και το σκοτεινό ταξίδι της φωνής της Diamanda Galas στο ‘Orders from the Dead’, ώστε να γίνει το αναγκαίο back up από ανάσες, το οποίο ήταν απαραίτητο για την επόμενη μία ώρα. Μεγάλο respect στον Σάκη Τόλη για τα άπειρα ‘ευχαριστώ’ που μοίρασε καθ’όλη τη διάρκεια της βραδιάς (είναι καλό να ξέρεις ότι οι ταπεινοί καλλιτέχνες ζουν ακόμα) και στους Rotting Christ γενικά, που μας χάρισαν τα πολλαπλά eargasms (προσωπικά για το Demonon Vrosis ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ)!
Setlist Rotting Christ: Χ Ξ Σ, Dub Sag Ta Ke, Athanatoi Este, Κατά τον Δαίμονα Εαυτού, Nemecic, Gloria de Domino Inferni, Feast of the Grand Whore, The Nereid of Esgalduin, Forest of N’Gai, Exiled Archangels, Dive the Deepest Abyss, The Fourth Knight of Revelation, Societas Satanas (Thou Art Lord), Orders from the Dead, Enuma Elish, The Call of the Aethyrs, King of a Stellar War, Shadows Follow, Archon, In Yumen Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, The Sign of Prime Creation, Non Serviam, Noctis Era
Encore I: Demonon Vrosis
Encore II: The Sign of Evil Existance, Transform All Suffering into Lague