Κοιτάζοντας λίγο τα line up ανά τα χρονιά του μεγαλύτερου εν Ελλάδι φεστιβάλ, καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι το φετινό ίσως να είναι και το ”φτωχότερο” από τα Rockwave. Πληθώρα ονομάτων βεβαία βρίσκουμε αλλά το βεληνεκές μας τα χαλάει λίγο. Καλώς ή κακώς, πολύ ”hot” ονόματα στο φεστιβάλ, με εξαίρεση αυτό της Lana (sorry φίλοι metalheads), δεν θα βρούμε. Αντ’ αυτού όμως, έχουμε για πρώτη φορά νομίζω, την προσπάθεια να συνυπάρξουν διαφορετικές μουσικές σε δυο σκηνές, με τους διοργανωτές να σου δίνουν την δυνατότητα να παρακολουθήσεις όλα τα ονόματα που εμφανίζονται στο φεστιβάλ, αφού ο χρόνος έχει μοιραστεί έτσι,ώστε κάθε που τελειώνει μια μπάντα στην μια σκηνή μετά από λίγα λεπτά να ξεκινάει κάποια άλλη στην δεύτερη. Το συγκεκριμένο εγχείρημα συν η περιέργεια μου για το πόσο τελικά κόσμο μπορείς να μαζέψεις σε μια άκρως ”Ελληνική” μέρα, με έκαναν να ανηφορίσω προς την Μαλακάσα.
Ανταπόκριση: Κώστας Βαχάρης / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Φτάνοντας στο χώρο είχε ήδη ξεκινήσει η Ειρήνη Σκυλακάκη και η μπάντα της. Η ζέστη ήταν υποφερτή, ο κόσμος λίγος αλλά ήταν και 6 παρά ακόμη. Δυστυχώς δεν κατάφερα να ακούσω παρά μόνο δυο τραγούδια. Ένα δικό της και μια συμπαθητική διασκευή στο “Guns Of Brixton” με βασικό όργανο το σάζι! Ο ήχος ήταν αρκετά κάλος και η μπάντα έδειχνε να γουστάρει αρκετά. Βέβαια, τελείωσε λίγο απότομα σαν να μην ήταν κανονικά να τελειώσει αλλά ούτως η άλλος η ώρα ήταν ήδη έξι και έπρεπε να μεταφερθούμε προς την κεντρική σκηνή.
Εκεί και χωρίς καθυστερήσεις εμφανίστηκε ο Λεωνίδας Μπαλάφας με τους μουσικούς του. Γενικά, να σας πω ότι πρώτη φορά έβλεπα τον κ.Μπαλάφα και μπορώ επίσης να σας πω ότι ήταν αρκετά δυνατή και ενδιαφέρουσα η παρουσία του η οποία αισθητικά μου θύμισε τον Edward Sharpe. Βασίστηκε μόνο στα δικά του κομμάτια τα οποία είχαν και πολύ ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις. Εκείνο που μου έκανε επίσης θετική εντύπωση ήταν ο κόσμος που πέρναγε καλά και τραγουδούσε μάλιστα πολλούς από τους ομολογουμένως έξυπνους στίχους του Λεωνίδα (το “Αδιαφορία” μεγάλο τραγούδι).Έμεινε μια ώρα στη σκηνή και μας αποχαιρέτησε. Στα θετικά επίσης είναι και τα συννεφάκια που υπήρχαν πάνω από τη Μαλακάσα κατά τη διάρκεια του show του Λεωνίδα και τον απολαύσαμε χωρίς εγκαύματα.
Πίσω λοιπόν στην μικρή σκηνή είχαν ήδη ξεκινήσει να παίζουν ένα ορχηστρικό κομμάτι (με σκοπό φαντάζομαι να πετύχουν το καλύτερο soundcheck) τα Υπόγεια Ρεύματα. Ήδη ο κόσμος σε σχέση με την ώρα που έφτασα αρχικά στο live ήταν διπλάσιος. Τελειώνοντας το ορχηστρικό, εμφανίστηκε στην σκηνή και ο Θάνος Ανεστόπουλος ίσως πιο ”νηφάλιος” από ποτέ. Βασικά είχα να τον δω τρία+ χρονιά και σαν γνήσιο παιδί των Κρίνων τον έχω δει σε αξιοπρόσεκτες καταστάσεις όποτε αυτή του η νηφαλιότητα (συν το γεγονός ότι ήταν ακόμα απόγευμα) μου φάνηκε άκρως περίεργη. Τα Υ.Ρ ομολογώ ότι δεν τα είχα ξαναδεί live. Δεμένη μπάντα (λογικό το λες με τόσα χρόνια καριέρα) με αγνό ροκ ήχο. 2 κιθάρες, μπάσο ,ντραμς. Άπλα και ωραία. Με τα κομμάτια να εναλλάσσονται για μια ώρα που έπαιξαν μεταξύ δικών τους συνθέσεων και του Θάνου. Ένα σετ βασισμένο σε hitακια και από τις δυο μεριές ή και τι τρεις μεριές μιας και επίσης ακούστηκαν τα ”Βάλτε να πιούμε” και ”Μέρες Αργίας” απο τα τεράστια Διάφανα Κρίνα, ενώ για άλλη μια φορά, ο Θάνος μας επιβεβαίωσε ότι από Σεπτέμβρη θα έχουμε reunion των Κρίνων. Μια δήλωση που ο κόσμος υποδέχθηκε με ίσως περισσότερο ενθουσιασμό από την ίδια την συνεργασία που έβλεπαν εκείνη την ώρα μπροστά τους. Σε κάθε περίπτωση η συγκεκριμένη συνεργασία κρίνεται ως αρκετά ενδιαφέρουσα και το γενικότερο αποτέλεσμα διασκεδαστικά ροκ.
Είχε περάσει περίπου ένα τέταρτο από τις 8 και η μπάντα του Θανάση (Παπακωνσταντίνου) -σε αυτό το σημείο να πω ότι ναι είμαι από αυτούς τους σιχαμερούς που τον λένε μόνο με το μικρο του, όχι για κανέναν άλλο λόγο άλλα είναι ίσως ορθά υποτιμημένο το επίθετο του εκτός από σιδηρόδρομος- βρισκόταν στην Terra Stage. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης δήλωσε ότι είναι η πρώτη φορά που βρίσκετε σε τέτοιο φεστιβάλ και έδειχνε να το διασκεδάζει αρκετά,ενώ όχι μόνο δεν ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι εμφανιζόταν σε ηλιακό φως άλλα του φάνηκε και όμορφο γιατί μπορούσε να βλέπει το κοινό. Μια ιδιαιτερότητα ήταν ότι είχαν συγκεκριμένο χρόνο να παίξουν οπότε δεν είχαμε αυτά τα κλασσικά κενά που συναντάμε ανάμεσα στα τραγούδια συνήθως σε συναυλίες του Θανάση. Μια άλλη ιδιαιτερότητα ήταν ο πάρα πολύ κάλος ήχος που έβγαλαν. Τώρα θα μου πείτε συνήθως τους παρακολουθούσες σε φεστιβάλ κομματικών νεολαιών με ηχεία ντουντούκες; Θα σας πω ότι έτσι είναι αλλά και σε 2-3 κανονικούς χώρους που τους είδα πάλι δεν ήταν στο χθεσινό επίπεδο. Από πλευράς ενορχηστρώσεων είχα να δω περίπου 2 χρόνια τον Θανάση και δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάποια τρομερή διαφορά σε σχέση με τότε. Η αύρα ήταν κάπως πιο ”ροκ” ενώ έλειψαν σχεδόν πλήρως τα λαϊκά άσματα. Ο κόσμος πέρναγε πολύ καλά(είχε και την Ματούλα Ζαμάνη να κάνει τα γνωστά διάφορα ζογκλερικά πάνω στην σκηνή σαν εξτρά δρώμενο) και νομίζω όλοι θα ήθελαν να συνεχιστεί το γλέντι λίγο παραπάνω πριν περπατήσουν στο επόμενο.
ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ : Αγρύπνια, Τράτα, Αποσπερίτης, Όνειρο, Στην Αμερική-Αερικό (αν και αυτά τα δυο ακούστηκαν μετά στον Μάλαμα), Έρημα Κορμιά, Α.Μάνθος και καμιά κιθαρορεμπέτικη διασκευή απο το Μυστακίδη!
Η πρώτη μικρή καθυστέρηση της ημέρας έγινε την ώρα του Γιάννη Αγγελάκα. Ήταν και η ώρα αιχμής του φεστιβάλ καθώς μου πήρε αρκετά λεπτά σε σχέση με την απόσταση για να αλλάξω stage. Τον Αγγελάκα δεν τον είχα δει από τότε που έβαλε τα ηλεκτρονικά στοιχεία στο σχεδόν ακουστικό του project, 3 (τρεις). Τότε, μόνο με ένα μπαγλαμά και μια κιθάρα και ελάχιστα sample έκανε ένα μικρο πανηγύρι όπου και να εμφανιζόταν βασικά με παλιά του τραγούδια από εποχής Επισκεπτών αλλά και πάντα με διασκευές σε Τρύπες αλλά και σε ρεμπέτικα. Τώρα με τον Χρήστο Χαρμπιλα να παίζει διάφορα beats πάνω σε ένα μίνιμαλ φουτουριστικό ντραμ σετ και τον Τίτο Καργιωτάκη πίσω από την κονσόλα του ήχου να λειτουργεί ουσιαστικά σαν πέμπτο μέλος της μπάντας βάζοντας άπειρα samples αλλά παίζοντας ακόμα και ηλεκτρική κιθάρα. Το πανηγύρι λοιπόν ή έστω αυτή η ”γιορτή” έχει γίνει ακόμα πιο ηλεκτρονική και χορευτική ενώ λειτουργεί και αυτόνομα πια έχοντας δικά της κομμάτια αλλά εξελίσσοντας ακόμα τα παλιά. Η αλήθεια είναι οτι αν μου πει άνθρωπος οτι πήγε σε συναυλία του Αγγελάκα και δεν πέρασε καλά μάλλον δεν θα είναι και τόσο άνθρωπος. Ειδικά αν μιλούσαμε ακόμα για συναυλίες των Επισκεπτών σαν full band. Στα του σετ λιστ τώρα είχαμε βασικά ένα πρόγραμμα με σχεδόν όλα τα καινούρια τραγούδια συν κάποια από Τρύπες (τα πολύ κλασικά για οποίον έχει ξαναπάει) συν κάποια από Επισκέπτες. Ο κόσμος δεδομένα πέρασε πολύ καλά ενώ κλασικά το highlight μάλλον θα θεωρηθεί το ‘Ακούω Tην Aγάπη’ και καπάκι το ‘Ξύπνιος Μέσα Στα Όνειρα Κάποιων Άλλων’.
ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ: Θα Ανατέλλω, Γιορτή, Άγρια Των Άστρων Μουσική, διασκευές σε ρεμπέτικα
Λίγο πριν τις 12 ήταν όλα έτοιμα στην μεγάλη σκηνή για να υποδεχθούμε τον Μεγάλο Σωκράτη Μάλαμα. Αρκετά ορεξάτος ξεκίνησε το πρόγραμμα του και οι περισσότεροι ξεκίνησαν τον χορό. Κάποιοι άλλοι ήταν αραχτοί στα γρασίδια,πίνανε γενικώς και κάνανε κέφι (να πούμε ότι αυτό έγινε με παρότρυνση του ίδιου του Σωκράτη οποίος ενδιαφέρθηκε για το κοινό που ήταν όλη μέρα στην ορθοστασία). Δυστυχώς, το μέγεθος του χώρου ανέκαθεν δεν με βοηθούσε να υπολογίσω πόσο κόσμο είχε άλλα μπορώ να σας πω ότι ήταν αρκετά γεμάτος μέχρι τον πύργο που είναι ο ηχολήπτης και οι κάμερες. Πιο πίσω πολύ διάσπαρτα τα πράγματα και πολύ καθισμένοι οπότε δεν έχω άποψη. Μπορεί να ήταν συνολικά και πάνω 10000 ή μπορεί και να σας λέω μ@λακίες και να ήταν λιγότερο από δεκάρικο. Το σετ του Σωκράτη ήταν αρκετά αναμενόμενο, ενώ δεν σταμάτησε καθόλου να παίζει λόγω του περιορισμένου χρόνου. Περίπου δυο ώρες έπαιξε (όσοι ξέρουν από Μάλαμα καταλαβαίνουν ότι δεν είναι χρόνοι αυτοί, είναι γνωστό σύνθημα για το μέχρι τι ώρα παίζει συνήθως ο καλλιτέχνης) με όσα περισσότερα hits μπορούσε και μας χαιρέτησε. Είπε και μια διασκευή στην μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου.
ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ: Τα σουξέ του Βασίλη Καρρά, Νυχτολούλουδο,Έχω 40 πυρετό, Καληνύχτα, Αράχνη, Ακροβάτης
Σαν τελικό συμπέρασμα αν έχεις φτάσει τόσο κάτω σε αυτό το άρθρο φίλε αναγνώστη είναι ότι είχαμε μια επιτυχημένη και επαγγελματική προσπάθεια για ένα φεστιβάλ μόνο με Ελληνικά ονόματα σε διαφορετικά stage. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια πρόβα ”τζενεράλε” για τις υπόλοιπες τρεις μέρες. Ο χρόνος κύλαγε ωραία χωρίς ουσιαστικές καθυστερήσεις ο κόσμος έδειχνε χαρούμενος, τα μπαρ και οι τουαλέτες λειτουργούσαν επαρκώς όποτε όλα καλά. Σχεδόν θα σας πω γιατί έχω μια δυο μικρές ενστάσεις. Στα καθαρά οργανωτικά θα μπορούσαν να έχουν κανένα κάδο απορριμμάτων παραπάνω να παίζει. Έκτος και αν με τα πατημένα μπουκάλια θα προσπαθήσουν σιγά σιγά να δημιουργηθεί ένα κολάζ πάτωμα που θα καλύπτει το χώμα έτσι ώστε τις υπόλοιπες μέρες οι φίλοι metalheads να μην πεθάνουν από καμιά ασφυξία από την Αφρικάνική σκόνη που λογικά θα σηκώσουν με τα mosh-pits. Άλλο ένα θέμα ήταν ότι όταν νύχτωσε για να μεταβείς από την μια σκηνή στην άλλη ήθελε αρκετή προσοχή λόγω του χαμηλού φωτισμού. Ένα τελευταίο θέμα ή βασικά μια σκέψη καθαρά προσωπική είναι η εξής. Έχεις κάποιους καλλιτέχνες που κάποτε είχαν συνεργαστεί μεταξύ τους ή είχαν πει τραγούδια ο ένας του άλλου κατά περιόδους. Γιατί να μην γίνει κάπως έτσι ώστε να ανεβεί λίγο ο Χ στην σκηνή την ώρα του Ψ και να τραγουδήσουν κάτι μαζί; Δεν θα ήταν ωραίο και πραγματικά αξιομνημόνευτο; Οκ δεν είχα την απαίτηση να δω Αγγελάκα και Ανεστόπουλο αγκαλιά να ερμηνεύουν μαζί Παυλίδη αλλά διάολε τα τραγούδια που έχει γράψει ο Θανάσης για τον Αγγελάκα και τον Μάλαμα δεν μπορούσαν να τα πουν όλοι μαζί;