Στα επτά χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία, εκπληκτική, εμφάνιση των Riverside στη χώρα μας, η μπάντα πέρασε από την τραγική φάση του θανάτου του κιθαρίστα και ιδρυτικού τους μέλους Piotr Grudziński και έφτασε στα πρόθυρα της διάλυσης, αλλά το πάλεψε με δημιουργικό τρόπο και βγήκε νικήτρια. Ήταν διάχυτη λοιπόν η ανυπομονησία στους κύκλους των οπαδών της μπάντας για την επιστροφή τους στη χώρα μας, στην οποία θα είχαμε και την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε το νέο, μόνιμο πια, μέλος τους Maciej Meller.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Γιάννης Σκάντζος
Παρά την επέλαση του κορονοϊού ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται από νωρίς για να δει τους εκπληκτικούς progressive rock/metallers Verbal Delirium. Η μπάντα στριμώχτηκε στην άκρη της σκηνής λόγω του υπέρογκου εξοπλισμού των headliners, η μουσική τους όμως, άρτια παιγμένη εξαπλώθηκε στο club και άγγιξε το ακροατήριο. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο (ίσως θα ήθελα λίγο πιο δυνατά την κιθάρα σε σχέση με τα πλήκτρα) κέρδισαν τον κόσμο, ενώ είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε το αξιόλογο καινούργιο κομμάτι “Children of Water” με το έντονο soul/blues feeling. Μην τους χάσετε σε μία από τις επόμενες εμφανίσεις τους.
Συνέχεια με τους Allochiria. Πρόκειται για ένα σχήμα που δύσκολα κατατάσσεται σε συγκεκριμένο μουσικό είδος. Το post-black metal τους μπολιάζεται σε πολλά σημεία με μελωδικά περάσματα αλλά και progressive ρυθμολογία, πράγμα που κάνει λιγότερο έντονο το παράδοξο της επιλογής τους ως support στην συγκεκριμένη συναυλία. Η μουσική τους, πάντα σκοτεινή και εγκεφαλική, απαίτησε και πήρε την προσοχή του κοινού συνεπικουρούμενη από τον τέλειο ήχο. Η μπάντα δείχνει στη σκηνή την εμπειρία της με το δέσιμο και την εκφραστικότητά της. Ιδιαίτερη και αμφιλεγόμενη η εμφάνιση της front-woman Ειρήνης Παππά, η οποία εκφέρει τα growls της με την πλάτη στο κοινό. Με το σαρανταπεντάλεπτο set τους μας προετοίμασαν όμορφα για το κυρίως πιάτο.
Το εισαγωγικό, προηχογραφημένο, “The Day After” μας έβαλε στο κλίμα της επερχόμενης αποκάλυψης, η οποία είναι και το επίκαιρο θέμα του τελευταίου album των Riverside. Το εντυπωσιακό stage setup αποκαλύφθηκε και περιελάμβανε ένα τεράστιο drum kit, τα 4-5 keyboards του θεούλη Michał Łapaj, καθώς και μία συστοιχία από περιστρεφόμενα φώτα, τα οποία δημιουργούσαν ατμόσφαιρα ανάλογη με τη θεματολογία του εκάστοτε τραγουδιού.
Για τις επόμενες δύο ώρες οι Πολωνοί μας ταξίδεψαν στη δισκογραφία τους, δίνοντας βάση κυρίως στην τελευταία κυκλοφορία του και σχεδόν παρακάμπτωντας τα δύο προηγούμενα albums. O mainman Mariusz Duda εμφανίστηκε ιδιαίτερα κεφάτος και ομιλητικός μην παραβλέποντας να ζητήσει συγνώμη για την επτάχρονη καθυστέρηση, να αστειευτεί με το τέλος του κόσμου και να αναφέρει (όπως είχε κάνει και στην συνέντευξη που μας έδωσε) ότι οι Riverside “δεν παίζουν μόνο progressive metal σαν τους Shit Theater” αλλά μπορούν να γίνουν και πολύ πιο mellow (όπως στο γλυκύτατο “Conceiving You”).
Είδαμε και ακούσαμε την τέλεια συναυλία. Τα παιξίματα ήταν ταυτόχρονα τεχνικά αλλά και συναισθηματικά, ο ήχος σεμιναριακός και ο κόσμος συμμετείχε με όλη του την ψυχη. Highlights της βραδιάς τα κομμάτια από το αγαπημένο Anno Domini High Definition (“Egoist Hedonist”, “Hyperactive” και “Left Out” με τρελό sing along). Το τέλος του κανονικού set μάς βρήκε να τραγουδάμε με μία φωνή την μελωδία του Spaghetti Western “Wasteland” πράγμα που συνεχίσαμε να κάνουμε μέχρι να ξαναβγεί η μπάντα και να τζαμάρει (!) πάνω στις φωνές μας.
Το πρώτο κομμάτι του encore ήταν μία πιστή διασκευή του “Wish you Were Here” αφιερωμένη με συγκινητικό τρόπο στον εκλιπόντα κιθαρίστα. Μετά το οργιαστικό “02 Panic Room” ακολούθησε το ιδανικό φινάλε με το ομορφότερο κομμάτι του τελευταίου δίσκου “River Down Below”. Το κοινό συνέχισε να αποθεώνει την μπάντα για πολύ ώρα μετά την καθιερωμένη φωτογραφία, ενώ στη συνέχεια αποχώρησε με ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης και την υπόσχεση πως το επόμενο ραντεβού μας δεν θα αργήσει τόσο πολύ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ