Το ντεμπούτο album των Γάλλων hardcore-thrash-manga metallers (sic) είναι εδώ. Μετά από ένα demo και δύο EP ήρθε η ώρα για το πρώτο full length. Επηρεασμένοι εμφανώς από την Ιαπωνική κουλτούρα (το όνομα τους από μόνο του παραπέμπει στο “Fist of the Northstar” manga) μας δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε 12 κομμάτια, συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος με τις προηγούμενες δουλειές τους.
Οι Rise Of The Northstar έχουν 3 αγάπες, οι οποίες όχι μόνο δεν κρύβονται στο εν λόγω album, αλλά αποτελούν τα βασικά του συστατικά. Tην Ιαπωνία,τα manga και τα 90s. Τα αγαπούν πολύ τα 90s οι Γάλλοι (κι εγώ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Από την παραγωγή του album, τις συνθέσεις των τραγουδιών, το ύφος του video-clip που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι το ντύσιμο τους και την αισθητική του δίσκου, όλα παραπέμπουν στη συγκεκριμένη δεκαετία. Δηλαδή, αν μου έδινες να ακούσω ROTNS, χωρίς να μου δώσεις κανένα άλλο στοιχείο, μάλλον θα ορκιζόμουν ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε το ’95.
Έχει την «αλητεία» εκείνων των χρόνων το “Welcame”. Μosh pit διάθεση και κομμάτια φτιαγμένα για live. Αρκετά πιστοί στο NY hardcore ρεύμα, μπολιασμένο με αρκετή δόση thrash αλλά και μελωδικές -ίσως και λίγο επικές στιγμές- θα κάνουν κεφάλια να κουνηθούν, ενώ αρκετά rap περάσματα θα θυμίσουν Rage Against The Machine και πρώιμους Limp Bizkit. Παρόλα αυτά, κρίνοντας αντικειμενικά, δε νομίζω να υπάρξει ακροατής που να μην «χαλαστεί» από κάποια πράγματα. Αρχικά η φωνή του τραγουδιστή, Vithia, υστερεί αρκετά, ιδιαίτερα όταν τραγουδάει στα Αγγλικά. Η προφορά είναι εμφανής και συγκρίνοντας το με τα Γαλλικά μέρη των τραγουδιών καταλαβαίνεις εύκολα τη διαφορά ποιότητας. Επίσης οι συγκρίσεις με τις επιρροές τους είναι αναπόφευκτες. Τόσο που σε κάποιο σημείο δεν σας κρύβω ότι έδωσα προσοχή για να σιγουρευτώ ότι δεν χρησιμοποιούν samples! Από Hatebreed και Madball μέχρι Slayer, Pantera και Cypress Hill, όλα εκεί και ως επί το πλείστον χωρίς ιδιαίτερη διάθεση να ενταχθούν στη μουσική της μπάντας. Tα τύμπανα σε αρκετά σημεία είναι αρκετά ξερά και flat και κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαν να έχουν δώσει λίγο παραπάνω βάση.
Σε γενικές γραμμές, δε μπορεί κάποιος να πει ότι είναι ένα κακό album, αλλά ούτε και αυτό που πολλοί περίμεναν μετά το «μπαμ» που είχαν κάνει οι Γάλλοι στις αρχές τους. Αν είστε οπαδοί των Biohazard, των Agnostic Front και γενικότερα αυτής της σκηνής, σίγουρα θα διασκεδάσετε, αν και δε νομίζω να είναι από τους δίσκους που θα κάνει τη διαφορά στα αυτιά σας.