Αισίως στην τρίτη του μέρα έφτασε το καινούργιο και φιλόδοξο Release Athens. Παρά τον γεμάτο συναυλιακό μήνα που διανύουμε, την κακοκαιρία και την εργάσιμη μέρα, η προσέλευση κρίθηκε ικανοποιητική και έδειξε ότι εκείνο το άλλο κοινό που δεν αρέσκεται στο να κολλάει τα τελευταία ένσημα στους διάφορους ηλικιωμένους, τελικά είναι μεγαλύτερο απ’οσο μπορεί να νομίζαμε. Ας τα πάρουμε απο την αρχή…
Aνταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Είχαν περάσει δύο χρόνια απο την τελευταία φορά που είδα επι σκηνής το ντουέτο των The Noise Figures (πιο συγκεκριμένα απο τη συναυλία των Black Rebel Motorcycle Club όπου άνοιγαν) και έδειχναν ακόμη πιο βελτιωμένοι απο τότε. Το ξεκίνημα έγινε με το κολλητικο “Shoot The Moon” απο το πρόσφατο “Aphellion” όπου και βασίστηκαν, χωρίς να ξεχνάνε και το πολύ καλό ντεμπούτο τους. Παρά το μικρό αριθμητικά κοινό και τις ψιχάλες που αυξάναν την ανησυχία της κακοκαιρίας το set των Noise Figures κύλησε πολύ καλά και δικαίωσε όσους είχαν μαζευτεί απο νωρίς.
Ο κόσμος αρχίζει ν’αυξάνεται και ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του την ώρα που ανεβαίνουν επί σκηνής οι Closer. Αν και τόσο το παίξιμο τους όσο και η παρουσία τους ήταν άκρως ανεβαστικοί το κοινό δεν έδειχνε ν’ανταποκρίνεται ιδιαίτερα. Στο setlist η μπάντα τίμησε το παρελθόν της με “Too Late”, “Wine”, “In The Market” μαζί με τραγούδια απο τον καινούριο δίσκο της που μόλις είχε κυκλοφορήσει.
Ενα απο τα ονόματα που περίμενα ανυπόμονα, μιας και ήταν το μόνο group απο το line up του festival που δέν είχα ξαναδεί, ήταν οι Slowdive. Οι Βρετανοί ανέβηκαν επί σκηνής λίγο μετά τις 19:00 και ξεκίνησαν την εμφάνιση τους με το τραγούδι που έχει τίτλο τ’όνομα τους. Η χαριτωμένη παρουσία της Rachel Goswell με το κόκκινο φόρεμα δέσποζε στη σκηνή, ενώ ανεβαστική ήταν και η παρουσία των υπόλοιπων μελών. Με εναλλαγές ανάμεσα σε χαμηλά και δυνατά tempo το shoegaze των Slowdive παρέσυρε το κοινό, ενώ το “Souvlaki Space Station” βρήκε το ιδανικότερο μέρος για ν’αποδωθεί ζωντανά (και μάλιστα σε μία φοβερή εκτέλεση). Το φινάλε ήρθε με μία διασκευή στο “Golden Hair” του Syd Barrett και έναν διαρκή μικροφωνισμο. Χωρίς αμφιβολία η εμφάνιση των Slowdive ήταν μόνο μια απόδειξη στο γιατί το reunion τους είναι ένα θεόσταλτο δώρο. Αναμένουμε τη συνέχεια.
The Brian Jonestown Massacre: Η μεγάλη έκπληξη, ακόμη και για όσους τους είχαν παρακολουθήσει στο Fuzz πριν δύο χρόνια. Η μπάντα απο το San Fransisco εμφανίστηκε μετά τις 21:00 για μία full ψυχεδελική εμπειρία, που τον πρώτο λόγο είχαν οι κιθάρες και το groove. Η 7-μελής μπάντα έδειχνε άψογα συντονισμένη με τον Anton Newcombe να μαγνητίζει το βλέμμα με την cool παρουσία του και να γεμίζει το κενό ανάμεσα στα κομμάτια μ’ένα τσιγάρο στο χέρι κάνοντας χιούμορ για τον καιρό και δείχνοντας την απέχθεια του στο ροκσταριλίκι, ενώ παραδέχτηκε πως ήταν ασυνήθιστο για εκείνον και την υπόλοιπη μπάντα να βρίσκονται σε φεστιβάλ με μία ώρα στην διάθεση τους. Ακόμη κι αυτή η ώρα πάντως τους ήταν αρκετή, ιδιαίτερα όταν είχε μέσα της φοβερές στιγμές όπως τα “Yeah Yeah”, “Neverthless” και το “Anemone” που παιγμένο live παίρνει κεφάλια.
Oκτώ χρόνια υπομονής ήταν αρκετά και όταν έχει προηγηθεί μία καταιγιστική εμφάνιση σαν κι αυτή των he Brian Jonestown Massacre οι απαιτήσεις μεγαλώνουν. Πιστή στο ραντεβού της η PJ Harvey εμφανίζεται επί σκηνής μ’ένα μαύρο φόρεμα (αντίθετα με το άσπρο που φορούσε στην προηγούμενη εμφάνιση της το 2008) και στεφάνι στα μαλλιά. Το μεθυστικό “Chain Of Keys” επιλέγεται ως opening, με τα “Community Of Hope” και “Minister Of Defence” ν’ακολουθούν. Στο πλευρό της 47χρονης τραγουδοποιού βεισκόταν μια 8-μελής μπάντα με γερά ονόματα, όπως αυτά των Mick Harvey, James Johnston, John Parish, Terry Edwards, καθώς και του Alain Johannes, όπου ο καθένας έβαζε το δικό του λιθαράκι στα όσα συνέβαιναν επι σκηνής (ιδιαίτερα οι δύο πρώτοι σε στέλνανε με τις εναλλαγές τους στα όργανα) και συνόδευαν την απόμακρη και μελαγχολική περσόνα της PJ Harvey, που με τη φωνή της και το σαξόφωνο μαγνήτιζε το κοινό.
Το setlist όπως ήταν αναμενόμενο βασίστηκε στο πρόσφατο “The Hope Six Demolition Project”, μαζί με αναφορές στον προκάτοχο του “Let England Shake” και κάποιες αναφορές στο παρελθόν με τα “50ft Queenie”, “To Bring You My Love” και το “Down By The Water” που ήταν μιά πολύ ευχάριστη προσθήκη στο playlist. Το κλείσιμο ήρθε με το “River Anacostia” και την PJ Harvey να περιορίζει την επικοινωνία της με το κοινό σ’ένα thank you και μία παρουσίαση της μπάντας, ενώ το αναμενόμενο encore ήταν άλλη μιά αναφορά στο παρελθόν με “Working For The Man” και “A Perfect Day Elise” για το κλείσιμο αυτής της απίθανης εμφάνισης, που μπορεί ν’άργησε κοντά μιά δεκαετία αλλά αντάμειψε και με το παραπάνω τους περισσότερους απο εμάς.