Η Παρασκευή μας βρήκε κάτω από τον καυτό ήλιο στην Πλατεία Νερού και τη δεύτερη μέρα του Release Athens Festival 2018. Εφοδιαστήκαμε, λοιπόν, με τις μπίρες μας, τα αντηλιακά μας, την αγάπη μας για τη μουσική –τα βιβλία μας κάποιοι!- και δε χάσαμε ευκαιρία να βρεθούμε πάλι εκεί, απολαμβάνοντας ένα πλούσιο line-up, αποτελούμενο από τους magenta flaws, Angelika Dusk, Golan, UB40 και Thievery Corporation.
Ανταπόκριση: Χριστίνα Σούκη & Κωνσταντίνος Βασιλάκης / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Η πρώτη μπάντα που εμφανίστηκε ήταν οι Magenta Flaws. Electronica που μου θύμιζε κάτι σε σύγχρονο mikro, αν και η δισκογραφική τους δουλειά ακούγεται πιο κοντά σε Aim με φωνητικά τύπου anathema; Κάτι τέτοιο. Ωραίοι ήταν αν και ο κόσμος ήταν, δυστυχώς, ελάχιστος. – (K.B.)
Δεύτερη στη σειρά και ιδιαιτέρως ανάλαφρη ανέβηκε στη σκηνή του Release Athens Festival η Angelika Dusk, η οποία μόλις κυκλοφόρησε το νέο της album με τίτλο “Beautiful Mess”. Κουβαλώντας πλέον όλη εκείνη την αναγνωρισιμότητα που της έχει προσφέρει το ενεργητικό της και έχοντας συνεργαστεί και εμφανιστεί με μεγάλα ονόματα της pop και rock σκηνής, έτσι και αυτή τη φορά εκείνη και η μπάντα της χωρίς ίχνος αμηχανίας ετοίμασαν τη setlist και επανδρώθηκαν για αυτήν την ημέρα. Αν και το κοινό ακόμη ήταν ταπεινό ποσοτικά και χλιαρό ποιοτικά, δεν πτοήθηκαν προσαρμόζοντας τα κομμάτια τους στην αρμόζουσα festival-ική διάθεση. Πολύ καλές οι δεύτερες φωνές κι εκείνη με αρκετή αυτοπεποίθηση, μέχρι που μας τραγούδησε, μάλιστα, και στα γαλλικά, βεβαίως-βεβαίως! Η Angelika Dusk είναι pop, διαθέτει μπαλαντίστικα εργαλεία, πειραματίζεται και φαίνεται πως έχει ανταπόκριση στο ευρύ κοινό. Αν δεις βαθιά μέσα στο νέο δίσκο, εκτός από Florence And The Machine που θα βρεις σίγουρα, πιστεύω πως θα εντοπίσεις κάπου και Kadebostany. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, κλείνοντας, τότε αυτά θα ήταν τα “Scream” και “Drown Out The Light”! – (X.Σ.)
Σίγουρα δεν είμαι αυτή που θα ξυπνήσω το πρωί και θα ‘χώσω’ ηλεκτρονικά beat-άκια στα ηχεία, ούτε θα σου φτιάξω πρωινό! Είμαι όμως εκείνη που θα τα ακούσω με μεγάλο πάθος κι ευχαρίστηση σε παρτάρες με ποτάρες και θα χτυπηθώ σαν να έχω πάρει εισιτήριο για την αιωνιότητα. Οι Golan, λοιπόν, θα βρίσκονται στην playlist και θα παίζουν αέναα όλο το βράδυ σε αυτήν την περίπτωση, όπως αέναα έπαιξαν και την Παρασκευή. Ναι, είναι καλοί, πολύ ευχάριστοι και δε βαριέσαι. Ηouse music και με πολλές εκφάνσεις, τα ζενίθ και τα ναδίρ τους να δίνουν και να παίρνουν. Τους βλέπεις δουλεμένους και σχολαστικούς, οπλισμένους τόσο με τα μουσικά τους όργανα, όσο και με τις κονσόλες τους, πάντα έτοιμοι να μεταβούν στο επόμενο στάδιο και να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα. Οι Golan, μελωδικοί όσο έπρεπε και όσο χρειαζόμασταν, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και έκλεψαν τις εντυπώσεις. Τους προτείνω ανεπιφύλακτα! – (X.Σ.)
Από το 1978 γράφουν τη δική τους ιστορία οι UB40. Μία ιστορία που μας έκανε την τιμή να περάσει κι από τη σκηνή του Release Athens Festival. Η πρώτη απόδειξη και σημείωση ταυτόχρονα σε αυτό είναι το φάσμα των ηλικιών που παρευρέθηκαν την Παρασκευή. Reggae και ska, σε ένα συνδυασμό που χρόνια συντροφεύει τόσες γενιές. Έπεσε πολύς χορός και πολύ τραγούδι, με χαρακτηριστικότερες δυνατές στιγμές τα “(I Can’t Help) Falling Love With You” και “Red Red Wine”. Ζώντας μέσα σε έναν τρόπο ζωής το λιγότερο καταπιεστικό και απρόσωπο, που κάθε ένας από εμάς διστάζει να εκφράσει τα συναισθήματα και τις ανάγκες του, καθοδηγούμενος από μία καθ’ όλα συστημική μάζα, ο ρασταφαριανικός τρόπος ύπαρξης της reggae πάντα θα σε φέρνει ασυνείδητα ένα βήμα πιο κοντά στην ταξική συνείδηση. Τους UB40 τους περιμέναμε όλοι για να (επανα)βιώσουμε αυτήν την αίσθηση, της ένταξής μας στην εργατική τάξη, του αυτοσαρκασμού για την αδικία που μαστίζει και του αισθήματος πως χωρίς τη μουσική ο κόσμος θα ήταν ένα λάθος. Οι UB40 ξέρουν ακριβώς τη συγκίνηση που προκαλούν στο κοινό τους, ώσπου τελικά κατέβηκαν από τη σκηνή, εμείς περιμέναμε να επιστρέψουν κι αυτοί μας έκαναν το χατίρι για να παρατείνουν λίγο ακόμη το show τους. Οι UB40 καταφέρνουν να μας διασκεδάζουν εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια… κι αυτό είναι κάτι! – (X.Σ.)
Του κόσμου όλο το οφθαλμόλουτρο και η ωτική μαγεία είναι οι Thievery Corporation. Κι η αλήθεια είναι ότι αν δεν τους έχεις δει έστω και μία φορά live, τότε σίγουρα χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι από τη μουσική σκηνή. Αν βάζεις μία φορά στο repeat τα τραγούδια τους να παίζουν στο pc σου, τότε αν τους έβλεπες από κοντά, θα έκανες μέχρι και ειδική, φεντεραλιστική αίτηση να μη σταματήσουν ποτέ. Είναι η ποικιλία τους και η αγωνία για το τι θα ακούσεις που δε σε αφήνουν στιγμή να χαλαρώσεις. Είναι το κέφι που με ηλεκτρικά, εγκεφαλικά κύματα μεταδίδουν από κεφάλι σε κεφάλι. Είναι αυτοί ωραία δεμένοι και διασκεδαστικοί μεταξύ τους. Είναι ο ήχος τους και η μουσική τους, που ανάμεσα σε πολλούς άλλους θα αναγνώριζες από την πρώτη νότα. Είναι το σχήμα που ακόμη κι αν δεν ακούς γρι από trip hop, lounge, reggae, jazz, bosa nova, ηλεκτρονική (και όλα τα υπόλοιπα που μαγειρεύουν οι άνθρωποι αυτοί), θα γούσταρες να σε συντροφεύουν μουσικά όπου κι αν βρισκόσουν. Η αναγνωρισιμότητα των Thievery δεν είναι αποτέλεσμα οποιουδήποτε σκληρού promoting ή της μόδας της εκάστοτε εποχής, είναι απόρροια υλικής ουσίας. Στην τελική, εγώ το έχω ξαναπεί, πώς να μη δώσεις σημασία σε εκείνους που εκτός από μουσικά, τοποθετούνται πολιτικά και κοινωνικά με την τέχνη τους. Πώς να μην περάσουμε καλά όταν ανεβαίνουν και διαλύουν τη σκηνή που τους ορθώνει; Υπάρχουν κάποια σχήματα που στη λίστα των lives πάντα θα κατέχουν μία αρκετά υψηλή θέση, που πάντα θα θυμάσαι και που πάντα θα τρέχεις να τους απολαύσεις ξανά και ξανά! – (X.Σ.)
Οι Thievery Corporation είναι μία μπάντα που ανακάλυψα μέσω της καθηγήτριας χημείας στο λύκειο, αλλά άρχισα να σέβομαι γύρω στα 20 όταν άρχισα να τους ακούω στο σπίτι, τις πρώτες πρωινές ώρες με ερμητικά κλειστά παράθυρα. Η εμφάνιση των τραγουδιστών σε στυλ eurovision είχε πολύ γούστο και ο ήχος ήταν φανταστικός. Ο μπασίστας πρέπει να έχει περάσει πολλά χρόνια στο στρατό, γιατί διένυσε πολλάααα χιλιόμετρα με στρατιωτικό βήμα. Πέραν από τα hit-άκια (hit-τάρες βασικά), έπαιξαν και πολλά κομμάτια που θεωρούσα ότι δε θα έπαιζαν, μάλλον γιατί τα είχα για αρκετά ψυχεδελικά για να παιχτούν live. Επίσης, έπαιξαν και αρκετή ώρα. Γενικά, πέρασα ΠΟΛΥ ωραία εκείνη την ημέρα, ήταν φανταστικά. Πολύ καλό. Φασάρα! – (K.B.)