Η δεύτερη μέρα του Release Athens Festival θέλει την επικέντρωσή μου από νωρίς μιας και τα εγχώρια σχήματα που μου είναι άγνωστα μέχρι στιγμής. Ύστερα από μια μικρή μελέτη που έκανα, μου ακούστηκαν να έχουν ενδιαφέρον. Αν και ξεκίνησα με πολύ ήλιο από το σπίτι, μέχρι να φτάσω στην Πλατεία Νερού ο καιρός είχε ψιλοαλλάξει. Είχε συννεφιάσει. Προτιμώ τη σκιά από τη ντάλα ήλιο. Έτσι μια χαρά με βόλευε μιας και η ζέστη ήταν αρκετή.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Με καιρό μουντό οπότε, την αυλαία ανοίγουν οι Chinese Basement. Τα αγόρια είναι νεαρής ηλικίας αλλά δουλεμένα σκληρά ήδη. Εκτόνωση, με ελληνικό στίχο από το στόμα του χτυπάει εγκέφαλο που επαναλαμβάνει. “Ηχώ”. Με ξεσπάσματα απ’ το παλιομοδίτικο καθαρόαιμο cult – punk. Σοβαρή η ακουστική, ψαγμένοι οι στίχοι, έξυπνα τύμπανα για punk και καθαροί οι ήχοι, στα στοιχεία που με άγγιξαν. Με ελαφριές πινελιές από τα blues σε σημεία θα έλεγα, “εύκολα” ακούγονται. Σαν το σήμα να έφτασε στον ουρανό (εκτονώθηκε) και στην ανταπόδοση μοίρασε βροχή. Άρον – άρον τα μαζέψανε κατά τις 18:10 κι έφυγαν αφού, ευτυχώς, μας είχαν ήδη παρουσιάσει αρκετά κομμάτια τους και ίσως να ολοκλήρωσαν και το set τους.
Η βροχή μόνο δυναμώνει και ο κόσμος ενώ από τη μια γουστάρει το σκηνικό από την άλλη ανησυχεί γιατί αν δεν σταματήσει, θα κουράσει σίγουρα. Και μπορεί και να ακυρωθεί και το live. Με αρκετή καθυστέρηση λοιπόν, στη σκηνή βρίσκονται οι Omega Ray, σχήμα που έχει κατιτίς από τους The Last Drive. Δεν θα παίξουν το set ολόκληρο παρά μόνο δύο κομμάτια γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Εδώ εμφανίζονται και πλήκτρα, διπλά τύμπανα και δεύτερα και τρίτα βοηθητικά φωνητικά “Κυκλικός Χορός” και “Ξενιστής” ώστε να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Οι στίχοι σου προκαλούν την προσοχή, η μουσική τους τα σπάει. Αν και λίγοι… Ωραίοι!
Η βροχή ξαναπιάνει και βρισκόμαστε στριμωγμένοι εμείς που ήρθαμε απροετοίμαστοι από νωρίς και πάλι κάτω από τις όποιες ομπρέλες του χώρου της διοργάνωσης. Οι Kadebostany ντυμένοι κυρίως στα χακί, δε θα μασήσουν τελικά και θα παίξουν απλά μετακινώντας την πραμάτεια τους λίγο πιο πίσω στη σκηνή. “I don’t wanna die in frond of you” δηλώνει ο βασικός χαρακτήρας τους, που εκτός από το mini synth και το laptop, έχει αναλάβει και τον ρόλο του ξεσηκωτή. Δε θα κρατήσει πολύ αυτήν τη φορά και σε λίγο στον ορίζοντα την εμφάνισή του κάνει το ουράνιο τόξο. Αξιόλογη η φωνή της Katrina, εννοείται πως μας τραβάει την προσοχή η παρουσία της. Κυρίως παίζει την κιθάρα της, ενώ που και που την αλλάζει με το μπάσο. Μία συμβολικής σημασίας εικόνα είναι κολλημένη στο video wall. Από την παρουσίαση, ο κόσμος φάνηκε να συμβαδίζει με το “Crazy In Love” (Beyoncé) και να τραγουδά μαζί τους το “Heroes” (David Bowie). Πολύ ευχαριστήθηκα το “Castle In The Snow”, though. Και εφόσον δόθηκε και ο great speech for humanity, ένα παιχνίδι με παλαμάκια και τέλος ένα ακόμη pop μα ολοκαίνουριο τραγούδι τους, μας αποχωρίστηκαν με “Early Morning Dreams” και ευχές για ένα καλό βράδυ.
Και ήταν καλό. Με καθαρό τον ουρανό πλέον, οι Archive βγήκαν για να μας χαζέψουν! Από τους πρώτους θορύβους τους με κέρδισαν και με τοποθέτησαν στο ηλεκτρονικό βιομηχανικό trip hop περιβάλλον τους που απλόχερα πρόσφερε χώρο μπόλικο για progressive και ψυχεδελικούς σκοπούς. Μας καλωσόρισαν στο enter the false foundation files και μας γέμισαν με αρχεία. Κόκκινα και μπλε τα χρώματα που τους απασχόλησαν, οικογενειακές φωτογραφίες, το ανθρώπινο κρανίο, αποκαλύψεις αγαλμάτων, συνταγματάρχες, γουρούνια, καθημερινά πρόσωπα, ο πολυδιάστατος κύβος και ο ουρανός.
Από το “Driving In Nails” και το ομώνυμο του δίσκου μέχρι και τα “Bullets”, “Controlling Crowds” και “Fuck You”, μας εξοστράκισαν. Σε άλλη διάσταση post ξε-φύγαμε. Από κινηματογραφική ταινία λες και βγαλμένοι, ο μάγος και ο γόης μας έπεισαν για τα ταλέντα τους. Μετέδιδαν και live στη σελίδα τους για τους μη παρευρισκόμενους, όπως ενημερώθηκα από το control. Λίγο Ανατολίτικο techno για να trip–άρουμε τελείως και να μείνουμε με χαμόγελα και γουρλωμένα τα μάτια. Απίστευτοι! Και απίστευτα καλοί επαγγελματίες που δείχνουν πως και οι ίδιοι ακόμη το ευχαριστιούνται.
Και η στιγμή για τους για άλλη μια φορά πολύ αναμενόμενους Thievery Corporation ήταν αυτή εκεί, κατά τις 23:30. Η αρχή έχει πρωτεύον ρόλο αφού πρωταγωνιστεί το σιτάρ. “Until The Morning” για να πιάσουν τις θέσεις τους και να το γυρίσουν στο πιο reggae/hip–hop/rap, γράφοντας με τους επίτιμους καλεσμένους τους. “Letter To The Editor”. Το ένα μέρος έχει ολοκληρωθεί και η επισημοποίηση θέλει πάλι το σιτάρ και έναν Ινδό γιόγκη στην οθόνη. Θα συνεχίσουν πιο ήρεμα και τάχα ερωτικά με το “Love Has No Heart” για να ξαναπιάσουν τους γνωστούς παλμούς του “Weapons Of Destruction” και όλοι μαζί πλέον επί σκηνής να φωνάξουν “Ghetto Matrix”. “Amerimacka” για να τραγουδήσουμε και οι υπόλοιποι μαζί τους, “The Heart’s A Beating Hunter” και αφού όπως μας είπαν γιορτάζουν τα 21 τους χρόνια ως σχήμα, μας αφιέρωσαν το “Fight To Survive”. “Time + Space” στα ενδιάμεσα και “Warning Shots” στα μετέπειτα, μεταξύ άλλων. Αφού χορέψαμε αρκετά, μας καληνύχτισαν.
Μου άρεσαν ναι, ήταν συνεπείς στη dub μα και στο breakbeat πολυεπίπεδοι. Σαν πια να μας έχουν μάθει ως κοινό, γεγονός που δεν είναι πρακτικά αρνητικό, είναι άκρως επαγγελματικό και φυσικό, μα μουσικά νομίζω πως χάνει λίγο από την αίγλη της απόλαυσης των αρχικών εντυπώσεων των επισκέψεών τους στη χώρα. Ίσως. Ή μπορεί και να μου φάνηκε επειδή είχαν προηγηθεί οι Archive. Γιατί κατά τ’ άλλα το κοινό τους είναι πιστό κι αυτό το απέδειξε αφού η Πλατεία Νερού αντί από νερό, ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο.
