Τη φθινοπωρινή έκδοση του Release Festival δύσκολα την περιγράφεις χωρίς να χρησιμοποιήσεις κλισέ ατάκες και γραφικούς χαρακτηρισμούς. Με λίγα λόγια, απ’ όπου και να το πιάσεις, όσοι βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο κέντρο ξιφασκίας του Ελληνικού, έγιναν μάρτυρες ενός οπτικοακουστικού υπερθεάματος που θα συζητιέται για μήνες.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Ο λόγος για τους Chemical Brothers, οι οποίοι (σαν φίλοι από παλιά) μας υπενθύμισαν πως εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στον βρετανικό ηλεκτρονικό ήχο και όχι μόνο. Το πέρα από κάθε φαντασία show τους, ξεπέρασε τις προσδοκίες μας από το πρώτο κιόλας λεπτό, μην αφήνοντας τίποτα στην τύχη από άποψη παραγωγής και απόδοσης.
Σε πρώτη ανάγνωση, η ανακοίνωση της εμφάνισης των Chemical Brothers στη χώρα μας είχε μπερδεμένες αντιδράσεις. Πέρα από αυτούς -τους μάλλον πολύ λίγους- που εν έτη 2018 είχαν τα αδέρφια από το Μάντσεστερ συναυλιακό απωθημένο, αρκετοί ήταν και αυτοί που αντέδρασαν με τον κλασικό “Ποιους Chemical Brothers φέρνεις μωρέ τώρα;“ νεοελληνικό (τον λες και λαϊκό δικαστήριο) τρόπο. Ευτυχώς, το καλοκαιράκι που πέρασε έδωσε τη θέση του σε μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Όσοι τους είχαν δει στο Γουδί προ δεκαπενταετίας, όχι μόνο έκαναν το μουσικό καθήκον τους, αλλά πήραν και αρκετούς απ’ το χέρι. Εξάλλου, αν και η μπίλια της μοντέρνας ηλεκτρονικής μουσικής έχει πλέον κάτσει αλλού, οι Βρετανοί δεν έχουν κακό album στη δισκογραφία τους και οι εμφανίσεις τους είναι άκρως εντυπωσιακές. Αυτό ακριβώς ζήσαμε και το βράδυ του Σαββάτου.
Αν και το warm-up set των Pene vs Lukas The 3rd πέρασε και δεν ακούμπησε (κυρίως όχι λόγο ποιότητας, αλλά λόγω ώρας) λειτούργησε μια χαρά, με αρκετούς να κόβουν βόλτες και να ψάχνουν για γνωστούς ανάμεσα στο αποκλειστικά 30-something κοινό της βραδιάς. Για τη συνέχεια, ο James Holroyd έδωσε μια κάποια παραπάνω χορευτική ένταση στο ήδη ευχάριστο κλίμα, με αρκετούς να κουνιούνται στο ρυθμό πίνοντας τις πρώτες μπυρίτσες τους. Γύρω στις 10:30 το ωφέλιμο κομμάτι του κτιρίου της ξιφασκίας -μέχρι τις τεράστιες κουρτίνες/μπασοπαγίδες πάνω από τα κεφάλια μας δηλαδή- είχε πλέον γεμίσει αναμένοντας την εμφάνιση του show των Chemical Brothers.
Απ’ τα πρώτα beats του πρόσφατου single “Go” και του “Do It Again”, έως και τις μελωδίες του επικού “Private Psychedelic Reel” που έκλεισε τη βραδιά, οι Tom Rowlands και Ed Simons απέδειξαν ότι το έχουν ακόμη και σήμερα. Χωρίς να ποντάρουν στην εύκολη λύση ενός best of set, το πρώτο μισάωρο κύλισε με κομμάτια λιγότερο γνωστά (πιο πρόσφατα δηλαδή) αφήνοντας τα εξαιρετικά visuals και τα lasers να κάνουν την εντυπωσιακή δουλειά τους δημιουργώντας μια πιο club-άτη version της μουσικής τους. Το κοινό ανταποκρίθηκε από τις πρώτες μπασογραμμές, και κουνήθηκε από το πρώτο κιόλας λεπτό. Φυσικά όμως δεν έλειψαν και αρκετά από αυτά που ήθελες στη πραγματικότητα να ακούσεις. Τα “Star Guitar”, “Electrobank” , “Chemical Beats”, “Saturate” έκαναν την εμφάνιση τους, με αποκορύφωμα φυσικά τα “Hey Boy, Hey Girl”, “Block Rockin’ Beats” αλλά και το παρεξηγημένο “Galvanize”.
Οι Chemical Brothers μας παρουσίασαν ένα show, απ’ το οποίο δε βγήκε κανένας παραπονεμένος. Όσοι άντεξαν χόρεψαν μέχρι τέλους, και όσοι δε το είχαν και τόσο με το κούνημα παραδόθηκαν στο καλλιτεχνικό παιχνίδι του video wall και των projections. Οι τύποι κατάφεραν να μας συγκινήσουν όπως παλιά και να μας απαντήσουν τελικά στο αναπάντητο εδώ και χρόνια ερώτημα: Who is this doing this synthetic type of alpha beta psychedelic funkin’? Μα οι Chemical Brothers φυσικά!