Σκεφτόμουν να ξεκινήσω με κάνα καλαμπούρι τύπου «τι να υπάρχει πίσω από τον τοίχο του θανάτου, μάλλον τίποτα, πόσο ταιριαστό λοιπόν με αυτό που θα ακούσετε εδώ» και πάει λέγοντας. Αλλά δεν έχω όρεξη. Εξηγούμαι.
Εμένα με πήρανε στο ένδοξο Rockin’Athens για να καλύπτω heavy metal πράγματα. Έχω καλύψει και hard rock και μου άρεσε, με χαρά θα το ξαναέκανα. Και σκέτο Rock. Και blues βρε αδερφέ, άνθρωποι είμαστε! Όταν μου έρχεται ένας δίσκος όμως όπου ψάχνω να βρω πού είναι οι κιθάρες τότε κάπου χάνω τη μπάλα. Όταν τώρα το όλο πόνημα αυτοχαρακτηρίζεται σαν “Epic Filmscore Metal” η δουλειά αρχίζει να βρωμάει άσχημα…
Τέλος πάντων, επειδή πρέπει να πούμε και δυο πράγματα. Το “Beyond the Realms of Death” είναι το ντεμπούτο των Φινλανδών Ravenia και ήδη από το εξώφυλλο που είναι σαν φωτοσοπαρισμένη αφίσσα του Skyrim καταλαβαίνεις την επική επικότητα που θα ακούσεις. Αν όλο αυτό ήταν κανένα βαρετό power δε θα είχα και μεγάλο πρόβλημα. Αλλά όταν πρέπει να αντιμετωπίσω οχτώ κομμάτια, κατά βάση εφτάλεπτα, όπου το βασικό πράγμα που συντελείται είναι ένα ατελείωτο κατεβατό από πλήκτρα και βιολιά με τα νερόβραστα φωνητικά της Armi Päivinen για γαρνιτούρα, τότε εγώ προσωπικά τα παρατάω και βάζω να ακούσω Dubliners.
Δε λέω, τα παιδιά μάλλον ξέρουν περισσότερη μουσική από εμένα και δεν αμφιβάλλω ότι αν κάποιος ενδιαφερθεί να εντρυφήσει θα βρει 2-3 μελωδίες ωραίες. Για soundtrack – που είναι και η πρόθεσή τους απ’ ό,τι φαίνεται – δεν είναι και τόσο κακό. Αλλά επειδή εγώ γράφω στο Rockin’Athens και όχι στο Αθηνόραμα, και δουλειά μου είναι να οδηγήσω Εσένα φίλε αναγνώστη, αν θες να ακούσεις heavy metal τότε ξέχνα τους Ravenia και το ντεμπούτο τους και άκου κάτι άλλο. Βασικά άκου κι εσύ Dubliners.