Oι πατέρες του Neue Deutsche Härte (Νew German Hardness), Rammstein, μετά από πολύ πολύ καιρό αναμονής εμφανίζονται ξανά, με το καινούριο ομώνυμο τους album με το λιτό εξώφυλλο ενός σπίρτου, που δεν έχει ανάψει ακόμα, δείχνοντας σε όσους δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε ακόμα live, την αγάπη τους για τη φωτιά. Μας είχαν δώσει μία γεύση με τα πρώτα singles, “Deutschland” και “Radio”, συνοδεία δύo αριστουργηματικών video clip, ένα από τα πολλά ατού τους, που χρησιμοποιούν συχνά για να προκαλέσουν, είτε θετικά είτε αρνητικά, δημιουργώντας παραδοσιακά ένα κακό χαμό.
Το album ξεκινάει με το “Deutschland”, σε οικείους για το συγκρότημα ήχους, με τις κιθάρες να κρατάνε το heavy groove τους σε όλη τη διάρκεια, το rhythm section απλό και στιβαρό, τα πλήκτρα να δίνουν το ύφος του 90’s NDH και τον Till Lindemann να γεμίζει φωνητικά hooks το κομμάτι με την χαρακτηριστική φωνή του. Το πιο αξιοθαύμαστο, που επιτυγχάνουν οι Rammstein σε όλες τους τις δουλειές, είναι το πώς καταφέρνουν να «κολλάνε» στο μυαλό του κάθε ακροατή τα πολύ δουλεμένα, αλλά φαινομενικά απλά refrain τους, μιλώντας σχεδόν αποκλειστικά γερμανικά, μία γλώσσα, με την οποία το ευρύ κοινό δεν ταυτίζεται. Τα μουσικά τους hooks από την άλλη είναι άλλο ένα πράγμα, που έχουν κρατήσει και εξελίξει, από την πρώτη τους κυκλοφορία το 1995 μέχρι σήμερα. Απλά, to-the-point, στιβαρά riffs, υποστηριζόμενα από ένα πολύ δεμένο και δυνατό rock rhythm section, που δημιουργεί ένα αίσθημα κουνήματος, στο οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντισταθείς. Λαμπρό παράδειγμα το τέταρτο track, “Ausländer”, που σημαίνει «ξένος», ένα υπερgroovy κομμάτι, που μιλάει για έναν ταξιδιώτη, που προσπαθεί να μάθει πολλές γλώσσες προσπαθώντας να συνεννοηθεί στα ταξίδια του, αλλά επειδή μένει για λίγο καιρό όπου πάει, καταλήγει να βρίσκεται ανάμεσα σε ξένους όταν τελειώνει η μέρα. Άλλο ένα προσωπικό μου highlight είναι το δέκατο κομμάτι του δίσκου, “Tattoo” , ένα ηχητικό flashback στο παρελθόν τους, αποτελούμενο από πιο aggressive riff και φωνητικά και μία πολύ ωραία μελωδική πινελιά κιθαρών και γυναικείων backing vocals.
Το έβδομο album των Rammstein, ευτυχώς, άξιζε την αναμονή των δέκα χρόνων με το παραπάνω. Έντεκα κομμάτια διαλεγμένα προσεκτικά, όλα γραμμένα στο ύφος, που έχουν χτίσει στην 20ετή πορεία τους και, προφανώς, με tweaks εξέλιξης, αλλά και με την δυνατότητα ( λόγω εκπληκτικής παραγωγής και ακόμα πιο αξιοθαύμαστων, to-the-point συνθέσεων) να ακουστούν ακόμα και σε clubs από ανθρώπους, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το είδος. Τα videos τους, επίσης, είναι short movies, προσεγμένα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, με βαθύτερο νόημα από ό,τι δείχνουν. Σίγουρη επιτυχία, τόσο μουσικά, όσο και εμπορικά. Hats off.