Σήμερα, ο πρώτος και ομώνυμος δίσκος των Rage Against the Machine έκλεισε τα 29 χρόνια από την κυκλοφορία του.
Είναι εντυπωσιακό γεγονός πως οι ιδέες δείχνουν απροθυμία να συμβιβαστούν με τις αναγγελίες του θανάτου τους, αρνούνται να ενταφιαστούν στο νεκροταφείο της Ιστορίας στο οποίο επιχειρούν να τις τοποθετήσουν.
Το 1992 η πτώση της ΕΣΣΔ ήταν συντελεσμένο γεγονός. Η διάλυση της είχε συμπαρασύρει στα συντρίμμια όχι μόνο τις πλευρές που πειθήνια προσέκειντο σε αυτή αλλά και όλους τους υπόλοιπους που επιχειρούσαν να ετεροπροσδιοριστούν από τον πάλαι ποτέ μεγάλο καθοδηγητή. Το στίγμα της αποτυχίας επικρέματο στο σύνολο ενός ιδεολογικού χώρου που οι μεγάλες επαγγελίες είχαν καταβαθρωθεί από το βάρος των διαψεύσεών τους.
Ο πρώτος δίσκος των Rage Against the Machine που έφερε το όνομα τους ήταν ακριβώς αυτό που δήλωνε. Η οργή για ένα σύστημα που η πορεία της ιστορίας το είχε αναγάγει σε μοναδικό νικητή.
Τεκμήριο της έλλογης αμφισβήτησης που δεν πτοείτο από τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούσαν ως προς το λόγο ύπαρξης της. Και όσο οξύμωρο και αν φαίνεται πως κυκλοφόρησε μέσω μιας πολυεθνική εταιρίας, ο λόγος που τους εξακοντίζονται κατηγορίες περί υποκρισίας, θα ήταν απίθανα δύσκολο να επικοινωνήσουν το έργο τους με διαφορετικό τρόπο.
Μόνο έτσι είχαν τη δυνατότητα να απευθυνθούν σε μια μεγάλη κοινότητα ανθρώπων από διαφορετικά σημεία της γης που ασπάζονταν την ίδια δυσφορία για κακώς κείμενα της σύγχρονης κοινωνίας. Αν η μουσική τους προορίζονταν μόνο για μια μικρή μερίδα ανθρώπων, θα έχανε πολλά από τη σημασία της.
Τα προηγούμενα δεν θα είχαν καμιά ίσως αξία αν οι Rage Αgainst the Μachine δεν δημιουργούσαν σπουδαία μουσική και ο πρώτος τους δίσκος είναι αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους της δεκαετίας του ’90.
Ο Tom Morello έδωσε άλλη διάσταση στο τι σημαίνει κιθαρίστας. Απίθανοι ήχοι βγαίνουν από το όργανο του που ηχεί διαφορετικό σε σχέση με ό,τι άλλο είχε ακουστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο Zack de la Rocha με τη πύρινη εκφορά των στίχων απoενοχοποιεί το rap σε σχέση με το metal. Επικυρώνει το πόσο οργισμένο μπορεί να ακουστεί το τελευταίο μέσω ενός διαφορετικού δρόμου.
Όλη η μπάντα -ιδιαίτερη μνεία και στον μπασίστα Tim Commerford– σφυρηλατεί το υλικό για μια επανάσταση που όσο μακρινή και αν φαντάζει η προοπτική της υλοποίησης της δίνει ελπίδα πως η αφύπνιση της κοινωνικής συνείδησης συνιστά το πρώτο και καθοριστικότερο βήμα.
Ο ήχος του ομώνυμου δίσκου δεν είχε ανταγωνιστή, ούτε από τους ίδιους. Oι δύο επόμενοι δίσκοι δεν υπολείπονται σε αξία και πειραματισμό (ειδικά ο τρίτος) αλλά δεν έχουν τη μαγεία του πρώτου τους δίσκου.
Η σκληρή μουσική δεν ξανακούστηκε ξανά τόσο οργισμένη και εμπνευσμένη ταυτόχρονα, τόσο πρωτοποριακή αφενός σε επίπεδο μουσικής και αφετέρου στον τομέα της πολιτικής εγρήγορσης. Ένας δίσκος που αρνείται να συμβιβαστεί με την διάψευση παντός είδους.
