“In other words, if we were 10-12 years younger this is the album which we would have released in 1983-1984… hopefully.” Με αυτή την άκρως εύστοχη δήλωση, γραμμένη με μικρά γράμματα σε old English font στο οπισθόφυλλο του booklet, οι Principality Of Hell δίνουν έυκολα σε έναν κάπως πιο υποψιασμένο ακροατή να καταλάβει τι θα ακούσει στο “Fire & Brimstone”. Αυτός ο πιο υποψιασμένος ακροατής οφείλει να πάρει τον δίσκο, να τον ακούσει χωρίς πολλά-πολλά, να κρύψει τεχνηέντως το νοσταλγικό δάκρυ που αναμφίβολα θα κυλήσει, και να αρχίσει να αρματώνεται για το πολεμικό κάλεσμα που είναι συνώνυμο εκείνων των ένδοξων εποχών του πραγματικά αβυσσαλέου και δυσοιώνου πρωτο-thrash/black metal. Εγώ είμαι εδώ για να προπαγανδίσω τους υπόλοιπους.
Οι Principality of Hell, που λέτε σύντροφοι, είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης του Magus των Necromantia και Thou Art Lord να εκφράσει μέσα από ένα πολύ ξεκάθαρα στοχευμένο σχήμα την αγάπη του για την πρώτη εκείνη γενιά ακραίας και επιθετικής μουσικής, γενιά που όπως όλοι ξέρουμε πυροδότησε το Ολοκαύτωμα που ακολούθησε. Έτσι λοιπόν, o Magus βρήκε άξιους υποστηρικτές στα πρόσωπα των El από Nergal και Thou Art Lord και Maelstrom από Ravencult και Thou Art Lord – βασικά οι Thou Art Lord χωρίς τον Σάκη και τον Gothmog είναι – ούτως ώστε να ιδρύσει ένα Πριγκιπάτο βγαλμένο πραγματικά από τα σπλάχνα της κόλασης. Ξεχάστε την σύγχρονη «εξτρίμ» εκδοχή του black metal, εδώ θα βρείτε κολασμένο, κοχλάζον thrash παλαιάς κοπής, το οποίο βέβαια ζέχνει μαύρο μέταλλο τόσο λόγω των χαρακτηριστικών φωνητικών του Magus, όσο και λόγω της εμφατικά old school αισθητικής όλου του δίσκου.
Φανταστείτε παλιούς Venom, Sodom, Bathory και Celtic Frost, να ανακατεύονται σε ένα πέτρινο καζάνι με γενναίες δόσεις black metal θειαφιού, και έχετε μια αρκετά καλή είκόνα του τι εμπεριέχεται στο “Fire & Brimstone”. Χωρίς καμία ανάγκη να κρυφτούν πίσω από blasts και γρήγορες ταχύτητες εν γένει, οι τρεις πολέμαρχοι του Πριγκιπάτου – σχολίασα το πόσο γαμάει που είναι μόνο τρεις; – μας παρουσιάζουν μια δυσάρεστα πειστική υπενθύμιση ότι αυτό που κάνει την μουσική ζοφερή και ακραία δεν είναι η ταχύτητα και η παραγωγή αλλά η ψυχή.
Κάπως έτσι τελειώνουν τα δυο λόγια που είχα να πω και για τους υπόλοιπους. Αν διαβάσατε μέχρι εδώ, θεωρώ ότι το κείμενο σας αφορά. Οπότε μην το σκέφτεστε πολύ, το Πριγκιπάτο αναζητά μονίμως καινούριους στρατιώτες. Ξεθάψτε τα σκουριασμένας σας όπλα, αρματωθείτε, και περιμένετε το σύνθημα. We ride at night!