Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή δύο opening acts σε μια συναυλία που headliners είναι οι Primordial, οι οποίοι έπεστρεψαν στα μέρη μας με 2ωρο setlist, μπορεί να ήταν ατυχής, αφού οι πόρτες άνοιξαν στις 21:00, αλλά από την άλλη τα σχήματα είχαν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου που ανυπομονούσε για τους Ιρλανδούς. Για να μπούμε όμως σε περισσότερες λεπτομέρειες…
Ανταπόκριση: Πάρης Δημητρόπουλος (Desert Near The End, BanDemoniC, Mael Mordha) & Αναστασία Παπαδάκη (Primordial) / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Η ώρα είναι 21:30 -σχεδόν- και οι Desert Near The End ανεβαίνουν στη σκηνή. Πολύ καλή και δυνατή εμφάνιση από τα παιδιά, με τον τραγουδιστή να φέρνει έντονα σε Matt Barlow και με την μουσική τους να είναι μια πολύ καλή μίξη από heavy/power/thrash/epic metal. Το μόνο μελανό σημείο στην όλη εμφάνιση τους ήταν ο ήχος. Αν καθόσουν από την μία μεριά του stage, τότε ήταν σίγουρο ότι θα άκουγες κάπως… μονοφωνικά, θα το έλεγα. Πέρα από αυτό, όπως είπα και πιο πάνω, τα παιδιά έπαιξαν πολύ καλά και αποτέλεσαν ένα πολύ ωραίο ζέσταμα.
Επόμενοι ήταν οι ΒanDemoniC, με τον πιο traditional heavy ήχο τους και με το παλικάρι στα φωνητικά να τα δίνει όλα. Πολύ καλή παρουσία, επίσης, από τα παιδιά, αλλά με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με την προηγούμενη μπάντα: τον κακό ήχο. Κατά τα άλλα, η εμφάνισή τους ήταν αξιοπρεπέστατη, αν και δεν είμαι τόσο οπαδός του συγκεκριμένου ήχου.
Όταν οι Mael Mordha εμφανίστηκαν στη σκηνή λίγα λεπτά πριν τις 23:00, τότε έγινε και σίγουρο ότι οι Primordial θα καθυστερούσαν να εμφανιστούν κι άλλο. Με τους συντοπίτες των headliners η κατάσταση του ήχου καλυτέρεψε αρκετά και ευτυχώς καταφέραμε να τους απολαύσουμε όπως πρέπει. Τα επικά και folk στοιχεία σε συνδυασμό με doom περάσματα ήταν ότι πρέπει για να μας βάλουν στην απαραίτητη διάθεση. Πολεμικά και συρτά riffs με περάσματα από φλάουτο και τρομερή κινητικότητα από το συγκρότημα και συγκεκριμένα τον frontman τους. Με λίγα λόγια, πολύ ωραία μπάντα με πολύ καλό ήχο και σκηνική παρουσία.
Το “luck of the Irish” ίσως να μην ισχύει τελικά στην περίπτωση των Primordial, αφού πρόκειται για μια μπάντα με αρκετά ατυχή περιστατικά κάθε φορά που μας επισκέπτονται. Γιατί μόνο ατυχές θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το γεγονός ότι τα όργανά τους μπήκαν σε λάθος πτήση, με αποτέλεσμα να μην είναι διαθέσιμα στο live. Ωστόσο, έστω και με δανεικά “όπλα”, οι headliners της βραδιάς ήταν για άλλη μια φορά απολαυστικότατοι. Σε αντίθεση με τη σκηνή του AN Club, όπου τους παρακολουθήσαμε έναν χρόνο πριν, ο τραγουδιστής της μπάντας, Alan Averill, είχε όσο χώρο ήθελε για να εκφραστεί, να κινηθεί και να δώσει το προσωπικό του show, κάτι που με ευχαρίστησε ιδιαίτερα, μιας και πρόκειται για έναν από τους αγαπημένους μου frontmen. “No Grave Deep Enough”, “Gods To The Godless”, “Bloodied Yet Unbowed”, “As Rome Burns”, “Lain With The Wolf” κι οι die-hard οπαδοί τους, που φάνηκαν αρκετοί, επιδίδονταν σε ασταμάτητο headbanging. Τι κι αν η ώρα ήταν περασμένη; Ο κόσμος δεν φάνηκε να πτοήθηκε ιδιαίτερα, και παρέμεινε στο Fuzz μέχρι την τελευταία νότα των Ιρλανδών, αποθεώνοντάς τους με κάθε ευκαιρία. Λίγο μετά τις 02:00, το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε… Να πω και του χρόνου; Θα το πω! Μπάντα-εγγύση οι Primordial, αγαπητοί μου, μην τους χάσετε την επόμενη φορά!