Preoccupations, λοιπόν, αντί Viet Cong. Προσωπικά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ούτε το παλιό τους όνομα, αλλά Preoccupations, σίγουρα το χειρότερο όνομα για μπάντα που θυμάμαι, τα τελευταία 31 χρόνια. Το μόνο ελαφρυντικό είναι ότι είναι Καναδοί, και μπαίνουν και αυτοί στην όλο και αυξανόμενη λίστα με μπάντες όπως οι Holy Fuck, οι Suuns, οι Arcade Fire, οι METZ κτλ, που διαμορφώνουν πλέον την παγκόσμια εναλλακτική σκηνή, και το προς τα που θα κινηθεί το επόμενο indie rock ρεύμα. Η αλλαγή του ονόματος έγινε με την δεύτερη studio κυκλοφορία τους, με επίσημη ημερομηνία της 16 Σεπτεμβρίου. Δυστυχώς το όνομα άλλαξε μετά από πιέσεις, πολιτικών παραγόντων κυρίως, με την μπάντα να βλέπει και κάποια live τους να ακυρώνονται εξαιτίας του Viet Cong.
Όσο αποτρεπτικό είναι το καινούριο όνομα, καθώς και το αδιάφορο εξώφυλλο, τόσο πιο προσεγμένες είναι οι συνθέσεις, ιδιαιτέρα συγκριτικά με το ντεμπούτο της μπάντας. Σίγουρα ο ωμός και ακατέργαστος ήχος, στο post-punk είναι κάτι το οποίο θέλουμε, αλλά εκτός από μερικές στιγμές, ο πρώτος δίσκος της μπάντας στερήθηκε πρωτοτυπίας. Επίσης ο frontman της μπάντας Matt Flegel, προσπαθεί σιγά σιγά να διώξει από πάνω του το φάντασμα του Ian Curtis καθώς και τις σαφείς επιρροές από τον Mark Burgess, ιδιαίτερα στον τρόπο που ερμηνεύει τις στιχουργικά σκοτεινές του ανησυχίες.
To “Preoccupations”, είναι ένας δίσκος αρκετά σκοτεινός με τις επιρροές και συνθετικά, να θυμίζουν Joy Division και The Chameleons με κάποιες στιγμές να σου φέρνουν στην μνήμη και τους Sisters Of Mercy. Post-punk και gothic ρυθμοί λοιπόν, με τις ταχύτητες να έχουν πέσει αισθητά, χωρίς αυτό να είναι κακό. Μια μπάντα που τελικά στο πιο σκοτεινό και λυρικό της έχει περισσότερα να δώσει. Κομμάτια όπως το “Degraded”, το “Anxiety” και το σχεδόν 12λεπτο “Memory” μας δείχνουν μια πρωτοτυπία στην σύνθεση, και περισσότερο στη δομή ενός τραγουδιού με μεγάλα intro και outro, δημιουργώντας μια χαοτική και βαθιά σκοτεινή ατμόσφαιρα. Χωρίς να λείπουν οι πιο γρήγορες στιγμές όπως τα “Zodiac” και “Stimulation” που σε καλούν να χορέψεις.
Συμπερασματικά, μια αξιόλογη κυκλοφορία, από το post-punk revival στρατόπεδο, και σαφέστατα πολύ πιο ώριμος και ολοκληρωμένος δίσκος από το ντεμπούτο τους για τους Preoccupations πλέον, καθώς και με περισσότερες δόσεις πειραματισμού και πρωτοτυπίας στις συνθέσεις.