Παρασκευή βράδυ στο θρυλικό υπόγειο του An Club, σε μία βραδιά που, από την αρχή μέχρι το τέλος, είχε μία γνώριμη, φιλική, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ο λόγος για την παρουσίαση του νέου, 5ου album των Potergeist, “Rain Over Hell”, με τους Dendrites και τους Voidnaut να ολοκληρώνουν το line up.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής
Φωτογραφίες: Ιωάννης Τσινογκός [Instagram|Facebook]
Η παρουσία της αστυνομίας είχε μουδιάσει τον κόσμο που ήρθε από νωρίς, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν όλα να ξεκινήσουν. Περίπου στις 21.45 όμως, οι Voidnaut ανέβηκαν στη σκηνή, δυστυχώς χωρίς αρκετό κόσμο από κάτω. Αυτό δεν τους πτόησε καθόλου βέβαια, καθώς η ενέργεια τους βρισκόταν στα ύψη σε όλη τη διάρκεια του set τους. Καλοπαιγμένο, groovy hard rock/metal συνθέσεις από το πρόσφατο debut album τους “Nadir”, σε υψηλές εντάσεις, αλλά με καλό ήχο γενικότερα, που είχε περιθώριο λίγου boost στο πολύ σωστά busy μπάσο τους. Πολύ ενδιαφέρον υλικό, έχουν μπει ήδη στα playlists μου.
Περίπου στις 22.30, είχε έρθει η ώρα για τους Dendrites. Η southern heavy rock τετράδα από τον Βόλο ανέβασε ακόμα περισσότερο την ένταση και την ενέργεια του κόσμου, που είχε αρχίσει να γίνεται αρκετός. Η παρουσία τους και η ενέργεια τους, με την παρακίνηση του Πέτρου από τους Potergeist, μας έφερε μπροστά και μπήκαμε αμέσως στο πολύ groovy setlist τους, βασισμένο στην τελευταία τους δουλειά, “Grow”. Προβαρισμένοι, πολύ γεμάτοι ηχητικά και άνετοι στη σκηνή σαν να βρίσκονται στο σπίτι τους, μας ξύπνησαν για τα καλά, με τις πολύ-σωστά-ταιριασμένες-στη-μίξη κιθάρες τους, το πολύ δεμένο rhythm section τους και η φωνή και ολόκληρη παρουσία του Θανάση στα φωνητικά, μας έκανε να χορεύουμε σε όλη τους τη διάρκεια, με προσωπικό highlight το “Get The Fuck Out Of My Way”, που πραγματικά έστρωσε κόκκινο χαλί στο τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια.
Σίγουρα άξιο αναφοράς το σημείο που έφυγε η ζώνη της κιθάρας του Θανάση και ο ηχολήπτης εμφανίστηκε σαν ninja και την έφτιαξε με ταινία όσο έπαιζε και τραγουδούσε. Ο Θανάσης σίγουρα θα το θυμάται καιρό.
Η στιγμή που οι Potergeist πάτησαν στο εμφανέστατα γνώριμο σκηνικό τους είχε φτάσει. Ξεκινώνας πολύ δυνατά, γέμισαν το An νότες από το βάλτο τους, χορεύοντας μεταξύ τους από την αρχή μέχρι το τέλος, έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το “Rain Over Hell” με την χαρακτηριστική τους άνεση και με μερικά σωστά τοποθετημένα γυρίσματα στο παρελθόν τους. Σε πολύ καλή φόρμα παικτικά, φανερά προβαρισμένοι, μπορώ να πω ότι αυτή τους η εμφάνιση με εντυπωσίασε. Έχοντας καιρό να τους δω, παρατήρησα μία πιο clinical προσέγγιση, τόσο παικτικά, όσο ενορχηστρωτικά και ηχητικά, καθώς όλα ακουγόντουσαν πολύ πιο καθαρά. Οι κιθάρες ξεχώριζαν πολύ μεταξύ τους, το μπάσο ήταν γιγάντιο αλλά ξεκάθαρο, η φωνή πολύ σωστά τοποθετημένη στη μίξη, ακόμα και τα τύμπανα του Τόλη, που έζησε ΟΛΕΣ τις ατυχίες που μπορεί να ζήσει ένας drummer σε live, χάνοντας και τα 2 του πετάλια και τη βάση του ταμπούρου, ακουγόντουσαν πολύ πιο clean, ιδιαίτερα στα καινούρια τους tracks.
Προσωπικά μου higlights, και νομίζω και του περισσότερου κόσμου που βρέθηκε εκεί, το “Heroine”, το θεόβαρο “Swampire” και το πλέον classic “Rivers And Oceans”. Πολύ επαγγελματική, αλλά ταυτόχρονα σε οικογενειακό κλίμα εμφάνιση. Έτσι έκλεισε λοιπόν η βραδιά, με την ίδια αίσθηση που ξεκίνησε, με μερικές μπύρες παραπάνω και το σίγουρο βουητό στα αυτιά. Φίλοι, γνωστοί, γνωριμίες πολλών χρόνων, μαζεμένες στο υπόγειο του An Club, με τις γνώριμες, οικίες μουσικές, κάθε φορά καλύτερα και με περισσότερο ενδιαφέρον. Rock on!
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ