Οι Poem δεν χρειάζονται καμία εισαγωγή στο ελληνικό κοινό πλέον, το πιθανότερο είναι ότι τους έχετε πετύχει σε κάποιο live ή τους έχετε ακούσει κάπου. Αντίστοιχα, δεν χρειάζεται να αναλυθούν εδώ ξανά οι λόγοι που το δεύτερο τους album, “Skein Syndrome”, καθυστέρησε τόσο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Poem είναι εδώ, με φρέσκια μουσική και εμφανή όρεξη για δημιουργία και έκφραση.
Τον δίσκο τον άκουσα πάρα πολλές φορές, όχι τόσο για τις ανάγκες αυτού του review, όσο κυρίως γιατί τον απήλαυσα πραγματικά. Το “Skein Syndrome” είναι γεμάτο πληροφορίες και κάθε ακρόαση έχει να δώσει κάτι καινούριο. Η μουσική πιστεύω πως είναι καλύτερο να χαρακτηριστεί ως progressive και έχει τη βάση της σε μπάντες όπως Tool και Pain of Salvation. Ειδικά για τους τελευταίους, παρότι δεν ξέρω αν θα συμφωνήσει πολύς κόσμος μαζί μου, διέκρινα μια πολύ έντονη επιρροή στο συγκρότημα. Ωστόσο οι Poem δεν αντιγράφουν και καταφέρνουν να δημιουργήσουν κάτι νέο μέσα από το ευρύ και ετερόκλητο μείγμα επιρροών τους. Αν κανείς ψάξει θα βρει στοιχεία από Machine Head, System of a Down, Opeth κ.α..
Παραδόξως το εναρκτήριο “Passive Observer” κατέληξε να είναι το λιγότερο αγαπημένο μου κομμάτι χωρίς ωστόσο να είναι κακό σε καμία περίπτωση. Έχει πολύ δυνατή μελωδία και όμορφα prog στοιχεία αλλά κάπου προς το τέλος με έχασε. Ιδιαίτερη μνεία όμως χρειάζεται στο ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ βίντεο που συνοδεύει το κομμάτι, δημιουργία του Χάρη Κουντούρη (δείτε το εδώ). Συνέχεια με “Fragments” που είναι σαφώς πιο επιθετικό ενώ το “The End Justifies the Means” ρίχνει λίγο ταχύτητες και βάζει πιο πολύ μελωδία. Το “Bound to Insanity” που ακολουθεί, μαζί με το “Remission of Breath” είναι τα μεγαλύτερα σε διάρκεια και πιο progressive κομμάτια. Το “Weakness” αποτελεί άνετα το αγαπημένο μου κομμάτι παρά το γεγονός ότι είναι το πιο μελωδικό και «μπαλαντοειδές». Η μελωδία τους και η σύνθεση του είναι πραγματικά μαγευτικές. Τέλος, το “Desire” αποτίει ξεκάθαρα φόρο τιμής στους Tool αλλά εξελίσσεται πιο επιθετικά και σκληρά.
Δεν θέλω να πω ότι ο δίσκος είναι αψεγάδιαστος, υπάρχουν λεπτομέρειες εδώ κι εκεί που θα μπορούσαν να βελτιωθούν κυρίως στην έκταση κάποιων σημείων τραγουδιών. Γενικώς η παραγωγή είναι παραπάνω από ικανοποιητική το ίδιο και η μίξη. Αυτό όμως που πιστεύω ότι χαρακτηρίζει τον δίσκο είναι το γεγονός ότι αποτελείται από οργανικά δεμένο υλικό με καλά δουλεμένες ιδέες και το τελικό αποτέλεσμα είναι ογκώδες και γεμάτο. Όπως είπα και στην αρχή το “Skein Syndrome” είναι απολαυστικότατο και θα ικανοποιήσει ανεξάρτητα από τα ακούσματα του καθενός.