Το νέο ομότιτλο άλμπουμ από τους Paramore, το οποίο κυκλοφόρησε στις 5 απριλίου θα έλεγα πως είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο. Προσωπικά δεν το ευχαριστήθηκα όσο περίμενα, ίσως επειδή δεν είχα και υψηλές προσδοκίες μιας και οι Paramore είναι μια απλή pop-rock-high school punk μπάντα, κάτι το οποίο προσωπικά με προδιαθέτει για κάτι όχι και τόσο ιδιαίτερο…Αλλά όπως και να έχει αν κρατούσαν το παλιό στυλ τους ίσως είχαν καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν είναι οι Paramore που ξέραμε και αγαπούσαν οι fans τους, αλλά την ίδια στιγμή, είναι μια μπάντα που εξακολουθεί να ανακαλύπτει το ύφος της, και αυτό το άλμπουμ μπορεί ίσως να είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.
Το άλμπουμ περιέχει 17 κομμάτια, κάτι το οποίο είναι λίγο υπερβολικό μιας και έχουν σχεδόν όλα, το ίδιο, για μένα, μονότονο στυλ απ’την άλλη αυτό ίσως να σημαίνει και ότι οι Paramore τελικά καταλήγουν προς μια μουσική κατεύθυνση η οποία βέβαια δε ξέρω κατα πόσο θα έχει απήχηση από παλιούς ή νέους φαν της μπάντας.
Ακούγωντάς το τη πρώτη φορά θα έλεγα πως δε ξεχώρισα κανένα κομμάτι… αλλά μετά σκέφτηκα να το ακούσω και μια δεύτερη φορά για να μη φανώ κακιά και να καταφέρω να βρω κάτι θετικό γι αυτό…ξεχώρισα το κομμάτι “Anklebiters”, το οποίο είναι αυτό που κλίνει περισσότερο απ’όλα προς το punk, ένα είδος που αγαπώ πολύ εδώ και πολλά χρόνια.
Τα υπόλοιπα κομμάτια, τα εφτά από τα δεκαπέντε είναι γύρω στα πέντε λεπτά το καθένα χωρίς λόγο. Είναι πολύ μεγάλα για το συγκεκριμένο ύφος και αυτό το βρίσκω πολύ κακό για μία τέτοιου είδους μπάντα. Ας αφήσουν τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια και ας δοκιμάσουν να βγάζουν περισσότερα μικρά, διασκεδαστικά high school κομματάκια όπως παλιότερα.
Ένα τραγούδι τους σε παρόμοιο ύφος είναι το δέκατο τρίτο “Interlude: I’m Νot Αngry Αnymore” το οποίο είναι πενηντατρία δευτερόλεπτα, μια μικρή, γλυκιά γέφυρα στο άλμπουμ μαζί με το “Ιnterlude: Ηoliday’ και κομμάτια όπως το “Fast In My Car”, “Grow Up”, “Proof”και “(One of Those) Crazy Girls”, είναι τα highlights του δίσκου ανάμεσα στα πεντάλεπτα κομμάτια και την μονοτονία του ήχου.
Το “Paramore” κλείνει με το “Future”, μία μπαλάντα γλυκιά και πολύ όμορφη, θα έλεγα, αν κρατούσε πιο λίγο. Στη περίπτωση των εφτά λεπτών ομοιομορφίας θα την πω υπερβολική και ανούσια για κλείσιμο του άλμπουμ. Δεν λέω, το solo στην κιθάρα ήταν πανέμορφο αλλά δεν κολλάει με τους Paramore. Φαίνεται έτσι πως δεν έχουν καταλήξει ακόμα στο τι θέλουν να παίξουν και το θέμα είναι πως το ψάχνουν χρόνια…
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Τα interludes…
The Bad: Πολύ μεγάλη διάρκεια
Βαθμολογία: 2 / 5
[/stextbox]