Το 2023 έκλεισε πριν λίγες ημέρες, και μαζί του έκλεισε μία χρονιά γεμάτη από καλές metal κυκλοφορίες. Μία από αυτές που δεν κρύβω ότι είχα αρκετή προσμονή να ακούσω , είναι η νέα δισκογραφική δουλειά των Panopticon ή αλλιώς το προσωπικό πόνημα που περικλείεται και αποτελείται από μία πολύ ιδιαίτερη συνιστώσα. Αυτή η συνιστώσα ακούει στο όνομα Austin Lunn. Για όσους δεν τον γνωρίζουν ο κύριος αυτός από το Kentucky των Η.Π.Α., είναι και το μοναδικό μέλος αυτού του μουσικού σχήματος. Είναι με διαφορά ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η απέναντι μεριά του Ατλαντικού τα τελευταία χρόνια στο ατμοσφαιρικό black metal. Εδώ θα κάνω μία ιδιαίτερη μνεία στην λέξη ατμοσφαιρικό, διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε έναν συγκερασμό black metal, doom περασμάτων, έγχορδων μουσικών οργάνων παραδοσιακών για τα βουνά των Απαλαχίων, που τόσο μνημονεύει στην μουσική του.
Στην προ δύο ετών δισκογραφική δουλειά με τίτλο And Again Into The Light το οποίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές είχαμε μία τέλεια ισορροπία μεταξύ του folk και του black στοιχείου. Στην νέα δουλειά με τίτλο The Rime Of Memory τι ακούμε; Για αρχή να αναφέρω ότι αποτελείται από επτά τραγούδια συνολικής διάρκειας σχεδόν ογδόντα λεπτών. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο τραγούδι που είναι ακουστικό και λειτουργεί καθαρά σαν εισαγωγή, θα έρθουμε αντιμέτωποι με τραγούδια που δεν φοβούνται να απλωθούν και να περάσουν ακόμα και το ψυχολογικό όριο των σχεδόν 20 λεπτών.
Όπως συνηθίζει ο Austin Lunn στιχουργικά καταπιάνεται με οικολογικά και προσωπικά θέματα. Θα πω πως στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι από τις λίγες φορές που ειλικρινά δεν έχω ασχοληθεί πολύ με το στιχουργικό κομμάτι. Γιατί γίνεται αυτό; Νομίζω πως επειδή το αποτέλεσμα που μας παρουσιάζει είναι πολύ ‘’όμορφο’’, χάνομαι στην ακρόαση, νιώθω ότι γίνομαι και εγώ κάπως μέρος αυτών των βουνών, της άγριας φύσης και του αδυσώπητου χειμώνα και απλά δεν δίνω αυτή την έξτρα βάση στους στίχους. Μουσικά μιλάμε για ένα καταπληκτικό δίσκο, με φοβερά black περάσματα, τρομερό drumming, πολύ ωραίες μελωδίες όπου και όταν πρέπει και μία σπαρακτική φωνή να λυσσομανάει από την κορυφή των βουνών. Όλα αυτά σε συνδυασμό με αυτό το κλασικό folk στοιχείο δένουν αρμονικά και κάνουν αυτά τα ογδόντα μουσικά λεπτά να νιώθουν καθόλου μα καθόλου κουραστικά. Δεν θέλω να μιλήσω για κάποιο τραγούδι ξεχωριστά. Θέλω να ακούσετε αυτό τον δίσκο μόνοι σας, κάπου μακριά από τον κόσμο. Τότε ίσως και εσείς μπορέσετε όπως και εγώ μαζί να εκτιμήσουμε αυτή την μουσική ιδιοφυΐα.