Εδώ στην Ελλάδα τα κάνουμε όλα με μπόλικη καθυστέρηση. Κλασικό παράδειγμα όταν ένας ποδοσφαιριστής έχει φτάσει τα 25, τον αποκαλούμε ακόμα ταλέντο και την ενδεκάδα τη βλέπει ακόμα με το κιάλι, ενώ οι συνάδελφοι του στο εξωτερικό έχουν φάει το Champions League με το κουτάλι.
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και στη μουσική. Ανακαλύπτουμε μια μπάντα στο τρίτο, τέταρτο album ενώ έξω έχει βουίξει ο τόπος. Και ακολουθούν ατάκες του στυλ “καλή μπαντούλα”, “δύο κομμάτια έχουν μωρέ” και “hype είναι θα περάσει σιγά”. Πρέπει να είναι στην πιάτσα γύρω στα 42 χρόνια για να παραδεχθούμε την αξία τους.
Οι Whores. λοιπόν δεν είναι ούτε μισό αιώνα στην πιάτσα ούτε έχουν ένα δισκογραφικό κατάλογο σεντόνι. Είναι μαζί από το 2010 και έχουν 22 επίσημα ηχογραφημένα τραγούδια όλα κι όλα, απλωμένα σε δύο EP, ένα split και το debut album τους που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2016. Μέσα στους χάνους που δεν τους πήρανε χαμπάρι συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου προφανώς.
Ώσπου κάνα εξάμηνο πριν σκάει ο ‘αδερφός’ ο Βασίλης (που το μόνο που κάνουμε είναι να μιλάμε για μουσική σε σημείο που οι κοπέλες μας νομίζουν ότι τα’χουμε) και μου βάζει να δω στην οθόνη του pc αυτό:
Σαγόνια στο πάτωμα. Τόσο επιθετικό και ταυτόχρονα πιασάρικο κομμάτι έχω να ακούσω χρόνια. Από εκείνη τη μέρα μπορεί και να το έχω ακούσει 600-700 φορές και δεν υπερβάλλω.
Το ντεμπούτο των Whores., “Gold” κυκλοφορεί λοιπόν τον Οκτώβριο του 2016. Έχουν ήδη χτίσει φήμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τα δύο τους EP (“Ruiner” 2011, “Clean” 2013) αλλά και με το ασταμάτητο touring δίπλα σε ονόματα όπως High On Fire, Crowbar, Red Fang, Melvins, Retox, Torche, The Sword, Black Tusk, Kylesa και Iron Reagan. Not bad δε νομίζετε;
Ακολουθούν διθύραμβοι από Rolling Stone, Pitchfork, Sputnikmusic, Exclaim!, Metalsucks. Ασήμαντα θα μου πείτε. Αφού δεν το είπε ο Μπάμπης ο πετούγιας. Φλώρικα είναι αυτά μωρέ. Φασαίικα. Αντί να ασχολούμαστε με ξαναζεσταμένες σούπες ας δούμε λίγο τι έχουν να πουν και οι πιο φρέσκιοι ε; Παράδειγμα ξαναζεσταμένης σούπας. Α Perfect Circle. Πάλι από συζήτηση με τον ‘αδερφό’. Ανανεώνει το rock γράψανε κάπου για το “Eat The Elephant”. “Μαλάκα μου αυτό είναι σαν Coldplay…!” Τέτοιο αδιάφορο και γλυκανάλατο πράγμα είχα χρόνια να ακούσω. Ίσως η πατάτα της χρονιάς πάντα σε σχέση με το τι έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν και τι περιμένεις από δαύτους. Να μου το θυμηθείτε, και το Tool που περιμένουμε όλοι σαν μάννα εξ ουρανού, λες και δε βγαίνει άλλη μουσική από το 2006 έως και σήμερα, θα είναι μια μεγαλοπρεπέστατη πατάτα Αμαλιάδας.
Ξαναγυρίζουμε στους Whores. Noise rock με sludge ψυχή. Ένα power τρίο δεμένο σαν ναυτικός κόμπος. Και όγκος που δύσκολα συναντάς σε τριμελή μπάντα. Μη παραπλανηθείτε από το παραπάνω video clip. Δε σου κολλάνε όλα τους κομμάτια τόσο εύκολα στο κεφάλι , αλλά φίλε μου σε αυτό θα πέσουν κορμιά την Πέμπτη στο Κύτταρο.
Τα live τους έχουν περιγραφεί ως καθαρτικές εμπειρίες. Ένταση και θόρυβος. Αυτό δε θες από μία rock συναυλία τελικά; Όχι φίλε μου το rock δεν είναι ο καφές σου που έχει κρυώσει ούτε οι βροχές στην Αφρική. Το rock πρέπει να είναι επανάσταση. Πρέπει να είναι αυτοκριτική. Πρέπει να σιχτιρίζει τα σκατά μέσα στα οποία είναι βουτηγμένη η κοινωνία που ζούμε. Όχι να μιλάει για δράκους, σπαθιά και γκόμενες. Να βγαίνει μέσα από την καρδιά, να είναι αληθινό.
Αυτό λέει άλλωστε και ο Christian Lembach, ο frontman και κιθαρίστας (με ιδιαίτερη αγάπη στα πετάλια) των Whores. όταν τον ρωτάνε για τα ‘έντονα’ shows της μπάντας. Γράφω κομμάτια και παίζω στη σκηνή μέσα από την καρδιά μου. Παίξε εσύ αγόρι μου και την Πέμπτη θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι! This is going to be mindblowing!