Νέος δίσκος για τους Overkill και τα πράγματα που πραγματικά χρειάζεται να πούμε είναι αναμενόμενα λίγα. Τα βασικά εξ αυτών; Σε καμία περίπτωση κακός δίσκος, όχι όμως και “ξεχωριστός” δίσκος, από όπου και να του πιάσεις. Και λίγο ανισομερής, ρε γαμώτο. Πρέπει να φτάσει στο “Batshit Crazy”, πέμπτο κομμάτι κατά σειρά, για να σου τραβήξει πραγματικά το ενδιαφέρον. Και μετά να γίνει ακόμα καλύτερος με κομμάτια σαν το instant hit “Welcome to the Garden State”. Από ‘κει και πέρα νομίζω ότι τα ξέρετε τα πράγματα ακόμα και αν δεν έχετε ακούσει τον δίσκο, για τον απλό λόγο ότι τέτοιου τύπου δίσκοι βγαίνουν συνέχεια. Προσέξτε, δεν εννοώ απαραίτητα τέτοιας ποιότητας, γιατί ο δίσκος γενικά παίζει άνω του μετρίου. Αλλά σκεφτείτε, μέτριος προς καλός 19ος δίσκος ιστορικής μπάντας, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί θα τρίψουν τα χέρια τους, οι απλοί οπαδοί θα τον ακούσουν, θα χαμογελάσουν ικανοποιημένοι, που η μπάντα «το ‘χει ακόμα» και θα ξαναβάλουν το “Taking Over”, οι υπόλοιποι μάλλον δε θα εντυπωσιαστούν. Εγώ προσωπικά πολύ χάρηκα που άκουσα την αγαπημένη χροιά του Blitz σε καινούρια κομμάτια – άψογος παρεμπιπτόντως, όχι ότι παικτικά πάει κανείς πίσω – αλλά λίγα τραγούδια με κέρδισαν με την πρώτη.
Να σημειώσω εδώ ότι νοιώθω ειλικρινά άσχημα που ακούγομαι απαξιωτικός, ειδικά όταν ο δίσκος δεν είναι κακός, όπως ήδη από την αρχή έγραψα και ακόμα περισσότερο όταν έρχεται και από μια μπάντα που έχει γράψει την δική της ιστορία στον χώρο του speed/thrash. Αλλά και ποιο το νόημα της κριτικής αλλιώς; Σαν καλλιτεχνική κατάθεση όλοι οι δίσκοι έχουν κάτι να πουν, αλλά και ο αναγνώστης έχει το δικαίωμα να θέλει να μάθει πού θα βρει το κάτι παραπάνω. Εδώ, λοιπόν, μάλλον δε θα το βρει, αλλά δώστε του μια ευκαιρία, γιατί προς το τέλος έχει ένα-δυο διαμαντάκια, που αν είστε ταγμένοι στον χώρο, μάλλον αξίζει να τα ανακαλύψετε.