Επιτέλους, ένα αξιόλογο live, μπάντες που βλέπουμε σπάνια έως και καθόλου. Κρίμα που δεν είχαν και άλλοι την ίδια γνώμη με μένα και τα περίπου 200 με 300 άτομα που τελικά επισκεφθήκαμε το Fuzz. Σάββατο λοιπόν, και έξω από το Fuzz έχει σχηματιστεί μια μικρή ουρά, η οποία προμηνύε ότι η προσέλευση θα είναι κάθε άλλο παρά ικανοποιητική.
Aνταπόκριση: Δέσποινα Δευτεραίου / Φωτογραφίες: Χάρης Παππάς
Οι Ισραηλινοί Orphaned Land επισκέπτονται μετά από πολλά χρόνια τη χώρα μας με αφορμή το νέο τους δίσκο με τίτλο “All Is One”, το 21ο όπως μας ενημέρωσαν και οι ίδιοι, με ένα θρίλερ να εκτυλίσσεται όλες αυτές τις ημέρες για το πού θα πραγματοποιηθεί πια αυτή η συναυλία: στην αρχή ήταν στο Κύτταρο, μετά άλλαξε για Gagarin 205 και μόλις μια εβδομάδα πριν, ανακοινώθηκε ότι τελικά θα είναι στο Fuzz Club.
(Εδώ να κάνω μια παρένθεση για όσους ακόμη δεν έχουν δει το “ανανεωμένο” venue: ο χώρος του stage μεγάλωσε, χωρίς να είναι μπροστά αυτά τα κάγκελα – γεγονός το οποίο βέβαια δυσκολεύει το έργο των φωτογράφων αλλά φέρνει πιο κοντά τον κόσμο με τους καλλιτέχνες – το πάτωμα έχει καλυφθεί με ξύλο και όχι πια εκείνο το πλακάκι το φθαρμένο με τη κολλημένη τσίχλα εδώ και μια πενταετία. Καλή προσπάθεια για ανανέωση, σίγουρα έγινε κάτι με τη διαρρύθμιση του χώρου και βοηθήθηκε κάπως και ο ήχος, όπου αυτό είναι και τελικά το ζητούμενο. Σκεφτείτε κάτι δηλαδή σαν… τον “Σταυρό του Νότου” αλλά χωρίς τα τραπεζάκια. Πού ξέρετε; Μπορεί μια μέρα να βάλουνε κιόλας…
Οι Orphaned Land φυσικά δεν ήταν μόνοι τους, καθώς τους συνοδεύουν άλλα τρία συγκροτήματα στη περιοδεία τους, που, με εξαίρεση τους Γάλλους Klone οι οποίοι έχουν αρκετούς υποστηρικτές στην Ελλάδα, τα άλλα δύο συγκροτήματα ήταν κατά βάση άγνωστα σε όλους μας.
Γύρω στις 20:30 (και όχι 19:30) καταλαμβάνουν την σκηνή οι The Mars Chronicles. Οι The Mars Chronicles μπήκαν δυναμικά, παρόλο που είχαν τον αμήχανο ρόλο του να ανοίξουν τη συναυλία και γρήγορα έγιναν ένα με τη σκηνή. Ως προς τις συνθέσεις τους τώρα, συμβαίνει κάτι το περίεργο, καθώς ενώ συνήθως οι εισαγωγές τους αγγίζουν τα όρια του death metal σε αρκετά κομμάτια, δίνουν τη θέση τους σε alternative, progressive metal ρυθμούς με καθαρά μελωδικά φωνητικά ως επί το πλείστον. Κάτι πολύ σύγχρονο και μοντέρνο, το οποίο προσωπικά δεν με ενθουσίασε τόσο, ωστόσο κρατάω μικρό καλάθι γιατί δείχνουν να έχουν τεράστια θέληση για να συνεχίσουν και δεν αποκλείεται να δούμε περισσότερα πράγματα απο αυτούς. Η παρουσία τους στη σκηνή ήταν σίγουρα ενθουσιώδης παρά την μικρή ακόμη προσέλευση του κοινού (όχι ότι μεγάλωσε και δραστικά αργότερα).
Η σκυτάλη δόθηκε όχι στους Bilocate που έγραφαν τα δελτία τύπου-αφίσες-αποκόμματα εισιτηρίων κλπ αλλά στους Ισραηλινούς Matricide (τώρα γιατί έγινε αυτό, δεν καταλάβαμε ποτέ). Οι Matricide ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για την βραδιά, με μια πολύ δυναμική παρουσία στη σκηνή. Στη μουσική τους καταλάβαινε κανείς επιρροές από ένα σωρό συγκροτήματα, κατά βάση Lamb Of God, με Pantera, με μερικά punk (!) στοιχεία και όλα αυτά με πέντε παλικάρια που κυριολεκτικά τα δίνουν όλα στη σκηνή! Τεράστια αποθέματα ενέργειας και ας μη ξεχνάμε ότι βρίσκονται ήδη σε αρκετά lives, το ένα πίσω από το άλλο καθώς ακούραστος ήταν επίσης και ο Ran Eliahou, οι κραυγές του οποίου ήταν διαπεραστικότατες! Ενημερωτικά και μόνο, επρόκειτο να κυκλοφορήσουν σύντομα την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και αν κρίνω από το υλικό που ακούσαμε στο live είναι πολλά υποσχόμενο.
Επόμενοι, οι Γάλλοι Klone! Στους Klone αυτό που παρατήρησε κανείς είναι το πόσο επικοινωνιακοί είναι με τον κόσμο, δηλαδή, από την προετοιμασία τους ακόμη έκαναν γκριμάτσες και αστεία με το κοινό και χαιρετούσαν συνεχώς! Το κοινό των 300 περίπου (όχι του Λεωνίδα) ατόμων τους υποδέχτηκε θερμά και οι ίδιοι έδειξαν να το διασκεδάζουν επίσης! Ο αεικίνητος Yann Ligner δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει στο ρυθμό και η ερμηνεία του ήταν πραγματικά τεράστια και με πολύ πάθος. Το μόνο foul που θα μπορούσα να δώσω στους Klone, είναι ότι οι επιρροές τους είναι τέτοιες που δεν ξέρεις στο τέλος τι να τους θεωρήσεις, το εύκολο είναι να κολλήσεις την ταμπέλα του progressive αλλά με μια πολύ πιο ευρεία έννοια. Σε ένα εύρος δηλαδή που αγγίζει ακόμα και το pop σε σημεία, αλλά σίγουρα οι ρυθμοί των κομματιών παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ωστόσο σίγουρα θα προτιμούσα να είχαν κατασταλλάξει κάπου. To μάτι σου όμως το κέρδιζε και επάξια ο Aldrick Guadagnino ο οποίος δε σταμάτησε λεπτό να χτυπιέται στη σκηνή και να προσεγγίζει τον κόσμο, χαρίζοντας εξαιρετικά solos. Σίγουρα από τις πιο αξιόλογες εμφανίσεις της βραδιάς, η οποία καταχειροκροτήθηκε από το κοινό.
Η ώρα πλησίαζε για τους Orphaned Land και ειλικρινά μπορούσε κανείς να διακρίνει πολλά ανυπόμονα πρόσωπα. Ο τελευταίος τους δίσκος μας έκανε να προσδοκούμε ένα αξέχαστο live. Και έτσι ήταν! Οι Orphaned Land επέλεξαν να μας καλωσορίσουν με μια θερμή “καλησπέρα” από τον frontman, Kobi Farhi και με το “Through Fire and Water” ακολουθούμενο από το ομώνυμο του τελευταίου τους δίσκου, “All Is One”, ξεσηκώνοντας το κοινό! Ωστόσο δεν στάθηκαν μόνο σε αυτόν τον δίσκο, μας θύμισαν τις ένδοξες στιγμές του “Mabool” ειδικά με το “Ocean Land” που ο κόσμος υπεραγαπά και αποθέωσε την μπάντα, και φυσικά, το “Sapari”, από το “ORwarriOR” με το οποίο επικράτησε ο χαμός στο Fuzz Club με το κοινό να ακολουθεί και να τραγουδά…όσο μπορούσε τέλος πάντων! Ο Kobi στη συνέχεια, μιλώντας για την μουσική τους, ανέφερε ότι τους αρέσει να συνδυάζουν το μπουζούκι με το metal και απευθυνόμενος στο κοινό, ρώτησε αν αγαπά Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Μανώλης Αγγελόπουλος και ο Στέλιος Καζαντζίδης και πως οι ίδιοι αγαπούν και ακούν την ελληνική λαϊκή μουσική, αποσπώντας φυσικά ένα θερμό χειροκρότημα από το αθηναϊκό κοινό.
Μια από τις πιο δυνατές στιγμές του live ήταν όταν ήρθε η στιγμή για το “Brother” όπου ο Kobi, εξηγώντας την ιστορία του κομματιού που μιλά για την σύγκρουση ανάμεσα σε δύο αδέρφια, τους γιους του Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ισμαήλ, προκαλώντας αργότερα την σύγκρουση μεταξύ των Μουσουλμάνων και των Εβραίων, όμως στην πραγματικότητα, είναι όλοι αδέρφια. Μάλιστα, τα ακριβή λόγια του Kobi Farhi ήταν: “We are all brothers, only politicians fuck everything up” κατηγορώντας έπειτα και τις θρησκείες οι οποίες φέρουν σε σύγκρουση τους ανθρώπους, που είναι το μόνιμο και το πιο επίμονο μήνυμα των Orphaned Land σε όλες τις δισκογραφικές τους δουλειές, το να δώσουν δηλαδή το μήνυμα ότι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα οι διαφορές-διαφωνίες που έχουμε μεταξύ μας και ότι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στον τελευταίο τους δίσκο, “All Is One”.
Ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της μπάντας είναι αδιαμφισβήτητα ο Matan Shmuely, ο drummer και η ψυχή του συγκροτήματος όπου συνεχώς σηκωνόταν για να ενθαρρύνει το κοινό να συμμετάσχει μαζί τους, όπου στο set του δόθηκε ένας χώρος περίπου 6-7 λεπτών για ένα drum solo – δυναμίτης, μια πολύ ευχάριστη προσθήκη και έκπληξη προσωπικά για μένα, που δεν γνώριζα το πόσο τεράστιο ταλέντο είναι.
Μερικά κομμάτια πριν το τέλος και αφού είχαν προλογίσει ότι θα είναι το τελευταίο τους κομμάτι, οι Orphaned Land μας επιφύλασσαν μια έκπληξη: βγαίνοντας μόνο ο Kobi Farhi με τον Chen Balbus (κιθαρίστας) στη σκηνή, έπαιξαν το κομμάτι με κιθάρα-φωνή, με το οποίο ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με το ελληνικό κοινό, “The Beloved’s Cry”, το οποίο όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Kobi Farhi είχε κυκλοφορήσει σε demo σε ελληνικό περιοδικό (συγκεκριμένα στο Metal Invader) και έμελλε μέσω αυτού να κερδίσουν την αγάπη του ελληνικού κοινού. Ο κόσμος ακολούθησε και τραγούδησε μαζί του το “Beloved’s Cry”, μάλιστα κάνοντας και τις δεύτερες φωνές σε σημεία, μια πολύ μεγάλη και συγκινητική στιγμή που αρκετοί από τους παρευρισκομένους θα θυμούνται για αρκετό καιρό.
Η εμφάνιση των Orphaned Land δεν ήταν απλώς ένα πολύ καλό live. Oι Orphaned Land μέσα από αυτή την ιδιαίτερη μουσική που παίζουν εκτελούν έναν πολύ σημαντικό και βαρύ ρόλο και δίνουν μαθήματα ζωής σε μυαλά τα οποία δεν βλέπουν πέρα από αυτό που πιστεύουν ή που τους πλασσάρεται ως ότι πρέπει να το πιστεύουν. Ίσως τελικά να μην καταφέρουν ποτέ να εκτελέσουν αυτόν τον ρόλο σε όλη τους την πορεία, ωστόσο η μουσική τους είναι ένα πραγματικό διαμάντι σε όλο αυτό που ονομάζεται oriental metal και metal γενικότερα, αυτό το μοναδικό πάντρεμα που ίσως να είναι το μοναδικό συγκρότημα στον κόσμο που να το έχει καταφέρει τόσο καλά.
Επιπλέον, η πίκρα της βραδιάς, είναι κρίμα πραγματικά να υπάρχουν τόσο αξιόλογες συναυλίες και να απαξιώνονται με τέτοιο τρόπο από το ελληνικό κοινό. Όπως χαρακτηριστικά είπε ένας συντάκτης κάποιου άλλου ελληνικού περιοδικού που εκτιμώ και ζητώ συγνώμη που δανείζομαι τα λόγια του, “σε λίγα χρόνια θα έρχονται στην Ελλάδα μόνο οι Scorpions και οι Iced Earth”. Ωστόσο, η γκρίνια πάντα υπάρχει ότι δεν έρχονται αξιόλογα συγκροτήματα στην Ελλάδα. Αυτό που έχω να πω, αν μετράει έστω και λίγο η άποψή μου, είναι πως το περασμένο Σάββατο, χάσατε 4 πολύ αξιόλογες μπάντες που παράγουν καταπληκτική μουσική και που ήταν μια έκπληξη ακόμα και για όσους πήγαν και είδαν την συναυλία.
Y.Γ. τις θερμές μου ευχές στον θεόμουρλο ηχολήπτη τους Oded Avdad Gazit, ο οποίος είχε τα γενέθλιά του εκείνο το βράδυ και πραγματικά με τις “guest” εμφανίσεις του επί σκηνής μας έκανε να πεθάνουμε από τα γέλια!