Οι Orange Goblin πρέπει να είναι από τις εκείνες τις ελάχιστες μπάντες που ξέρεις ότι όταν πας σε ένα live τους, ότι όχι απλά θα περάσεις καλά, αλλά το σώμα σου θα πονά για αρκετές μέρες και θα έχεις ένα χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου για πολύ καιρό. Οι συναυλίες τους είναι ο ορισμός του “περνάω καλά”, αφού το συγκρότημα ξέρει να τη κάνει παραπάνω από καλά τη ‘δουλειά’ του.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Ο κόσμος έχει πυκνώσει όταν οι ήχοι των Βeastie Boys ακούγονται από τα ηχεία, πράγμα που σημαίνει ότι οι Sadhus (The Smoking Community) καταλαμβάνουν τη σκηνή του Fuzz και το headbanging ξεκινάει. Κάθε live των Sadhus είναι μια εμπειρία που πρέπει να τη ζήσουν όσοι αρέσκονται σε heavy μουσικές, γιατί πολύ απλά αυτά τα παιδιά είτε παίζουν σε μικρές σκηνές, είτε σε μεγαλύτερες (όπως το Σάββατο το βράδυ), θα σε κάνουν να ματώσεις και να μη παίρνεις τα μάτια σου από πάνω τους. Το sludge τους έχει θεραπευτικές ιδιότητες πάνω μου και ειδικότερα όταν αυτό είναι σε ζωντανές συνθήκες, είναι βαρύ, είναι ασήκωτο και σε κάνει θρύψαλα. Με δυο κορυφαίους δίσκους πλέον στις αποσκευές τους οι Sadhus μοιράζουν δίκαια τη setlist τους και δημιουργούν τα πρώτα pits. Βέβαια όταν παίζουν το “Foondamentalist” εκεί απλά στέκεσαι προσοχή και χαζεύεις το πόσο αυτοί οι τύποι γουστάρουν αυτό που κάνουν.
Αφού οι Sadhus μας ζέσταναν για τα καλά είχε έρθει η σειρά των Orange Goblin, δυο περίπου χρόνια μετά τη τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα και αρκετά από την τελευταία τους headline.
H έναρξη με το “Scorpionica”, ήταν απλά το φυτίλι, το “Filthy & The Few” το μπαρούτι και το “Sarumans Wish” η φλόγα από το αρχαίο ντεμπούτο τους που οι Orange Goblin άναψαν και το γεμάτο Fuzz πήρε φωτιά. Το συγκρότημα, όπως σε όλες τους τις εμφανίσεις που έχω παρακολουθήσει, ήταν αψεγάδιαστο και έπαιζε με πάθος κάνοντας μας θέλοντας και μη να ακολουθήσουμε στο φρενήρη ρυθμό τους. Ακούσαμε τα “Sons Of Salem”, “The Fog”, “Renegade”, “The Wolf Bites Back”, “Some You Win, Some You Lose”, “Stand For Something”, “Your World Will Hate This”, “Blue Snow”, τη διασκευή σε Motorhead με το “No Class”, τον ύμνο “Τime Travelling Blues” που ξελαρυγγιαστήκαμε να τραγουδάμε, το “They Come Back”, “Devils Whip”, “Quincy The Pigboy” και για το τέλος το “Red Tide Rising”. Βλέποντας το setlist των Βρετανών καταλαβαίνει κανείς πως οι Orange Goblin δε μας χαρίστηκαν στο ελάχιστο.
Προφανώς θα θέλαμε να παίξουν και άλλα τραγούδια από τον πλούσιο κατάλογο τους, αλλά θα ήμασταν αχάριστοι καθώς το σχήμα ήταν στη σκηνής για περίπου δυο ώρες!
Η συναυλιακή χρονιά για εμένα άνοιξε με το καλύτερο δυνατό τρόπο και μέχρι οι Orange Goblin να μας έρθουν ξανά από τα μέρη μας
We own the sun
We own the sky
We own tomorrow
And we wanna fly…