Λίγες μέρες πριν το Πάσχα κι οι δρόμοι της Αθήνας, γέμισαν με κόσμο για διάφορες εκδηλώσεις. Μία από αυτές ήταν η παρουσίαση του νέου δίσκου “On the Quiet”, των αγαπημένων μου One leg Mary, με τον δρόμο μπροστά απ’το Ρομάντσο να γεμίζει από νωρίς. Στο πλευρό τους βρέθηκαν οι φίλοι Pale Oaks, που άνοιξαν την βραδιά.
Ανταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Χωρίς να ξέρω τι να περιμένω από τους Pale Oaks, με μία μικρή καθυστέρηση ανέβηκαν στην σκηνή του Ρομάντσου κι έδωσαν το σήμα έναρξης για μία απολαυστική νύχτα. Σαν πρώτη εικόνα θα έλεγα πως παίζουν pop punk, ωστόσο ο ήχος τους ήταν πιο περίπλοκος, με τα math στοιχεία να κυριαρχούν σε όλη την διάρκεια του set τους. Ένα αρκετά δυνατό σχήμα, που προκάλεσε το ενδιαφέρον του κόσμου αμέσως. Δε θα μπορούσα να πω όμως το ίδιο και για μένα, όχι πως έκαναν κάτι λάθος, αντιθέτως ήταν άψογοι σε αυτό που έκαναν! Ωραίες ενορχιστρόσεις, καλός ήχος και σωστή σκηνική παρουσία, αλλά δυστυχώς δεν ήταν του γούστου μου. Παρ’όλα αυτά, οφείλω να τους δώσω τα εύσημα για την μαεστρία τους, ελπίζοντας στο μέλλον πως θα τους ξαναδώ και θα έρθω πιο κοντά στον ήχο τους.
Η ώρα έφτασε έντεκα κι η αγαπημένη μου “Κουτσή Μαρία”, ξεκίνησε το δικό της κουτσό επί σκηνής. Με το πρώτο ουσιαστικό κομμάτι “To Old Endings” να ανοίγει το set των One Leg Mary (ουσιαστικό γιατί πριν από αυτό υπήρχε ένα “ambient” opening, με τους ίδιους να βρίσκονται εκτός σκηνής), κατάλαβα πως θα φύγω με το μυαλό στο πάτωμα. Αυτό το που με τρελαίνει μαζί τους, είναι πως ό,τι και να μου “κακοφανεί” σε έναν δίσκο τους, με κάνουν στις live εμφανίσεις τους να το λατρέψω. Στην περίπτωση του “On the Quiet”, στα πρώτα κομμάτια ένιωθα πως λείπει το ξέσπασμα, οπότε μου το πέταξαν στην μούρη από κοντά, για να μην έχω να λέω! Ένα από τα highlights της βραδιάς δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από το “The Bipolar”, αφού είναι αυτό που αγάπησα περισσότερο από αυτή τη δισκάρα. Όσο σκέφτομαι πως με τσάκισε το μπάσο στο άκουσμά του σε συνδιασμό τις μελωδίες στις κιθάρες, ανατριχίαζω!
Η συνέχεια αποδείχθηκε περισσότερο ενδιαφέρον απ’ότι περίμενα, με παλιά αγαπημένα κομμάτια να μη λείπουν, καθώς και μία διασκευή στο “Hollow Water” των The Dive. Highlight νούμερο δύο με λίγα λόγια και επιστροφή στον νέο δίσκο, με την σειρά των κομματιών να συνεχίζει από κει που έμειναν. Κάπως έτσι φτάσαμε στο “To New Beginnings”, με τον Μάριο να προσπαθεί να μας πείσει πως ήρθε το τέλος της βραδιάς. Γυρνώντας στην σκηνή, σχολίασε πως δεν πέτυχε το encore, αφού ήταν ο μόνος που κατέβηκε, αλλά όχι Μάριε, δεν πέτυχε γιατί κανένας μας δεν θα κουνιόταν άμα δεν κλείνατε με το “Sun”. Κι όπως καλά καταλάβατε, οι τίτλοι τέλους έπεσαν με τον “ήλιο” όπως έχουμε μάθει τόσο καιρό, κι εγώ για άλλη μία φορά σκαλωμένη με τον Aντώνη στα drums, να σκέφτομαι το πόσο καλός drummer είναι. Μόνο που αυτή τη φορά στο τέλος του έπους “Sun”, υπήρξε ένα “jam-άρισμα” από μεριά τους και το μυαλό μου είχε κολλήσει πως αυτό που ακούω είναι μια διαφορετική εκδοχή του κομματιού “On the Quiet”. Το πιο πιθανό να κάνω λάθος, αλλά κόλλησα… Τους ευχαριστώ θερμά για τις μουσικές τους και το υπέροχο βράδυ που μας χάρισαν. Ελπίζω πάλι, κάπου σύντομα!