Οι Novembers Doom δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Μιλάμε για pioneers του doom/death metal που μαυρίζουν την ψυχή του ακροατή με την μουσική τους εδώ και 30 χρόνια. Μπορεί, κατ’ εμέ, συνθετικά να μην έφτασαν ποτέ ξανά τα υψηλά standards του αριστουργηματικού “The Novella Reservoir” που έβγαλαν το 2007, παρόλα αυτά ποτέ δεν κυκλοφόρησαν κακό ή έστω αδιάφορο δίσκο. Είναι μία από τις πιο σταθερά ποιοτικές μπάντες εκεί έξω και αυτό φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν σε κάθε νέα τους δουλειά. Η πεντάδα από το Σικάγο, λοιπόν, επέλεξε την πιο κατάλληλη εποχή του χρόνου για να κάνει comeback και να μας παρουσιάσει το ενδέκατο album της, με τίτλο “Nephilim Grove”.
Αν και μουσικά το καινούριο πόνημα του συγκροτήματος μοιάζει αρκετά με τον προκάτοχό του (“Hamartia”), μετά από 2-3 ακροάσεις καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι είναι ακόμα πιο δυνατό και συναισθηματικά πιο φορτισμένο. Για την ακρίβεια, το θεωρώ ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το “Aphotic” και μετά. Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Novembers Doom υπάρχουν εδώ και μάλιστα κάτω από μία άψογη παραγωγή που έχει αναλάβει ο Dan Swano. Οι μελαγχολικές μελωδίες παντρεύονται την κατάμαυρη ατμόσφαιρα και τα death metal ξεσπάσματα έρχονται να σε βυθίζουν ακόμα περισσότερο στην μιζέρια. Τα φωνητικά του Paul Kuhr ακροβατούν μεταξύ brutal και καθαρά, μοιράζοντας αρκετές ανατριχίλες με τις ερμηνείες του.
Είναι πραγματικά τόσο περίεργο και ειρωνικό κομμάτια γεμάτα πόνο, απώλεια και θλίψη να σου φτιάχνουν την μέρα ακούγοντάς τα. Αυτό ακριβώς καταφέρνει το “Nephilim Grove”. Είναι ένας δίσκος που τον βάζεις να παίζει στα ηχεία σου και τον αφήνεις να σε πάρει από το χέρι και να σε οδηγήσει όπου εκείνο θέλει. Και οι εννέα συνθέσεις εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό και το πετυχαίνουν περίφημα.
Το ταξίδι ξεκινάει με το “Petrichor”, η «βρωμιά» του οποίου θα σου φέρει στο μυαλό τους Mastodon του “Remission” και τελειώνει με το “The Obelus” που θα σε κάνει να μαζεύεις τα κομμάτια σου με το ισοπεδωτικό drumming του Garry Naples και την «παχιά» μπασογραμμή του Mike Feldman. Άλλες στιγμές που προσωπικά ξεχώρισα είναι το ρομαντικό-ερωτικό refrain του “What We Become”, το “Black Light” που θα σου θυμίσει τις παλιές, πιο aggressive, εποχές των Αμερικανών και το “The Clearing Blind” που εδώ οι επιρροές από τους Katatonia βγάζουν μάτι.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, οι Novembers Doom συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά και για ακόμα μία φορά δεν απογοητεύουν. Το “Nephilim Grove” αποτελεί άλλο ένα δυνατό χαρτί στη δισκογραφία τους και ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια ύπαρξής τους σε αυτή τη σκηνή.