Οι Novembers Doom αποτελούν βετεράνοι της doom/death metal σκηνής και είναι χωρίς αμφιβολία μία από τις πιο σταθερά ποιοτικές μπάντες του χώρου. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο που εδώ και 28 χρόνια έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μία δισκογραφία που δε περιλαμβάνει ούτε ένα κακό album. Αυτό το εντυπωσιακό σερί, λοιπόν, έρχεται να συνεχίσει και το νέο τους πόνημα ονόματι “Hamartia”. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο δέκατος για το συγκρότημα από το Σικάγο και αναμφίβολα ότι καλύτερο μας έχουν παρουσιάσει μετά το εξαιρετικό “The Novella Reservoir” το 2007.
Η μουσική που κρύβει μέσα του το“Hamartia” είναι αυτή ακριβώς που θα περιμέναμε από τους Novembers Doom. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, άλλοτε πένθιμες και μελαγχολικές μελωδίες και άλλοτε ξεσπάσματα με heavy riffs και φυσικά τα άριστα brutal φωνητικά του Paul Kuhr που εναλλάσσονται αρμονικά με τα επικά καθαρά. Με πιο απλά λόγια μπορούμε να πούμε ότι ακούγεται σαν τη φυσική εξέλιξη του προκάτοχού του, “Bled White”. Πράγμα βέβαια που είναι λογικό μιας και για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας παραμένει το ίδιο line up για δύο συνεχόμενες κυκλοφορίες.
Ο δίσκος φροντίζει από τα πρώτα κιόλας λεπτά να σε κολλήσει στο τοίχο με το “Devils Night”, όπου τα απόκοσμα φωνητικά του Paul και τα ισοπεδωτικά drums του Garry Naples ξεχωρίζουν. Η συνέχεια είναι εξίσου δυναμική με το “Plague Bird”, με μία πιο My Dying Bride προσέγγιση, κάτι που τη ξανασυναντάς ακόμα πιο έντονα στο “Waves In The Red Cloth”. Σε αυτό μάλιστα συμμετέχει και ο κιθαρίστας των Άγγλων, Andrew Craighan, ο οποίος ανέλαβε τις μελωδικές πινελιές του κομματιού. Εκτός του Andrew, βέβαια, υπάρχουν και άλλες συνεργασίες όπως αυτή του Dan Swano (Katatonia, Bloodbath) και Bernt Fjellestad (Suspesia) που κάνoυν backing vocals στο τελευταίο κομμάτι “Borderline” απογειώνοντας ακόμα περισσότερο αυτό το εννιάλεπτο έπος. Επίσης συμμετέχει και η κόρη του Paul Kuhr που συνοδεύει τη φωνή του πατέρα της σε τρεις συνθέσεις. Η πρώτη είναι το προσωπικό αγαπημένο “Ever After” με το ανατριχιαστικό του solo, δεύτερη είναι το τέρμα συναισθηματικό “Miasma”, η θεματολογία του οποίου θυμίζει το “Autumn Reflection” και τέλος το “Zephyr” που αποτελεί μία από τις πιο heavy στιγμές του δίσκου, με τα ογκώδη brutal φωνητικά να πρωταγωνιστούν.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, οι Novembers Doom έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά. Δεν μας απογοήτευσαν ούτε τώρα και από ότι μας έχουν αποδείξει δεν πρόκειται να το κάνουν ποτέ. Το “Hamartia” αποτελεί άλλο ένα κόσμημα στη δισκογραφία της μπάντας που θα συνοδεύσει για πολύ καιρό ακόμα τους λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου.