Αναμφισβήτητα τα 90’s ήταν μία κομβική δεκαετία όσο αναφορά τον τρόπο που εξελίχτηκε η rock μουσική και πολλές ήταν μπάντες που αντικειμενικά συνεισφέραν σ’ αυτό. Αλήθεια όμως πόσες από αυτές παραμένουν μεγάλες και στην επικαιρότητα και όχι ξεχασμένες σε κάποια γωνία του μυαλού μας; Οι Nine Inch Nails σίγουρα δεν ανήκουν σ αυτούς που ήρθαν, είδαν και εξαφανίστηκαν. Ακόμα και όταν μπήκαν στον πάγο κάπου στα τέλη του 2009 μετά από μία παγκόσμια περιοδεία (πέρασαν και από τα μέρη μας) και ένα μέτριο album ήμασταν απολύτως σίγουροι ότι ο ιθύνων νους τους ο κύριος Trent Reznor με ό,τι και αν είχε αποφασίσει ν’ ασχοληθεί κατά τη διάρκεια αυτού του break δεν θα άφηνε ποτέ τη μεγάλη του κάψουρα, τους NIN. Φρόντισε λοιπόν να συνθέσει μουσική για ταινίες (και να πάρει μάλιστα Oscar και Χρυσή Σφαίρα), να συνεργαστεί με τους Josh Homme και David Grohl και να σχηματίσει τους How Τo Destroy Angels μαζί με τη γυναίκα του. Πέντε χρόνια όμως αποδείχτηκαν πολλά και η ακόλουθη δήλωση κάπου στις αρχές του 2013 σκόρπισε ενθουσιασμό στις τάξεις των fans :
“I’ve been less than honest about what I’ve really been up to lately. For the last year I’ve been secretly working non-stop with Atticus Ross and Alan Moulder on a new, full-length Nine Inch Nails record, which I am happy to say is finished and frankly fucking great. This is the real impetus and motivation behind the decision to assemble a new band and tour again. My forays into film, HTDA and other projects really stimulated me creatively and I decided to focus that energy on taking Nine Inch Nails to a new place. Here we go!”
Και κάπως έτσι γεννήθηκε το “Hesitation Marks”. To όγδοο κατά σειρά full album αποτελείται από 14 συνθέσεις εκ των οποίων η πρώτη και τελευταία λειτουργούν ως intro και outro. Το εναρκτήριο κομμάτι λοιπόν με τίτλο “The Eater Of Dreams” είναι ένα σύντομο σκοτεινό ορχηστρικό κομμάτι που όπως προείπαμε λειτουργεί ως intro. Επόμενο στη σειρά το “Copy A” που σίγουρα είναι από τα τραγούδια του δίσκου που κερδίζουν τις εντυπώσεις τόσο με τα synths του που παίζουν το πρωταρχικό ρόλο όσο και με τους στίχους του : “I am just a copy of a copy of a copy everything I say has come before”. Το “Come Back Haunted” που αποτέλεσε και το πρώτο single του album βασίζεται και αυτό σε σκοτεινά synths (προειδοποίηση τη λέξη “synths” θα τη διαβάσετε πολλές φορές σ’ αυτό το review) στα μέσα του όμως περίπου δίνουν τη θέση τους σε ένα σπουδαίο κιθαριστικό riff. Αξίζει ν’ αναφέρουμε και το ωραίο μουσικό βιντεοκλίπ που συνόδεψε το τραγούδι σε σκηνοθεσία David Lynch. Στις άλλες καλές στιγμές του δίσκου συγκαταλέγεται το “Disappointed” με την απίστευτη έκρηξη στα δύο τελευταία λεπτά του σε κιθάρες και πλήκτρα, το “Satellite” με τον groovάτο ρυθμό του, και το “Various Methods of Escape” που δεν υπάρχει περίπτωση να μην κολλήσεις με το ρεφρέν του.Εν ολίγοις το “ Hesitation Marks” σίγουρα είναι ένα album που έχει τις (αρκετές καλές) στιγμές του. Δεν είναι το δυνατό μεν comeback που περιμέναμε όλοι από τους NIN αλλά σίγουρα το λιγότερο που μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει είναι τίμιο. Από άποψη παραγωγής και πειραματισμού στους ήχους τους όπως πάντα αγγίζουν το τέλειο αλλά για μένα δύο είναι τα σοβαρά μειονεκτήματα του : ότι πρώτον υπάρχουν κομμάτια μέσα που είναι αρκετά αδύναμα στιχουργικά και δεύτερον δεν βρίσκω σε κανένα σημείο του αυτό το ζωώδες και άγριο ένστικτο που κάποτε μου έβγαζαν. Το σκοτάδι δεν γίνεται ποτέ να το ωραιοποιήσουμε στο μυαλό μας κύριε Reznor, είναι από τη φύση του επικίνδυνο και να θέλουμε να ξέρουμε ότι κάποιος κίνδυνος ίσως ελοχεύει κάπου εκει. Ανωμαλία; Ίσως, αλλά αυτή είναι που γουστάρουμε να μας βγάζει η μουσική σου. You let me violate you/You let me desecrate you/You let me penetrate you…έγραφες κάποτε.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : “Copy A”, “Satellite”, “Come Back Haunted” και η άψοχη όπως πάντα παραγωγή.
The Bad : Λείπει το άγριο ένστικτο που μας έβγαζαν κατα το παρελθόν. Θα ήθελα να ρίξουν περισσότερο βάρος στις κιθάρες.
Βαθμολογία: 3,5 /5
[/stextbox]