Δύο συμπεθέρες περιμένουνε το λεωφορείο από Φαρκαδόνα για Τρίκαλα. Βλέπουν το λεωφορείο να πλησιάζει και ξεκινάνε να χαιρετιούνται και να μαζεύουν τα πράγματα τους για να ανέβουν στο λεωφορείο. Μέχρι να ετοιμαστούνε το λεωφορείο τους έχει φτάσει και ο οδηγός τους λέει: «Μη φιλιεστ’ ντιπ-είμαστι ντίγκα».
Aνταπόκριση: Μαριάνθη Γκίμτσα / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Το ανακοινωμένο opening act των Jaw Bones δεν άνοιξε την συναυλία και γιατί δεν γνωρίζω. Θα ήθελα να τους δω ξανά live αφού άκουσα πιο προσεχτικά την μουσική τους και μου φάνηκαν αρκετά βελτιωμένοι σε σχέση με την μουσική που άκουσα πέρυσι σε live στα πανεπιστήμια. Οκ δεν έγινε και κάτι.
Οι Walking Stone Giants φαινόντουσαν αρκετά δυνατοί και πάντα είναι πιο ενδιαφέρον να ακούς καινούργια μουσική. Ωραία μουσική και δυνατό το παίξιμο τους (άλλωστε και το heavy rock/metal δεν μπορείς να το παίξεις και βαριεστημένα). Αλλά…αντιλαμβάνομαι ότι το άγχος και η νευρικότητα που μπορεί να νιώθεις να σε κάνει να μιλάς πολύ… Ίσως πάρα πολύ. Ίσως πολύ περισσότερο από ότι θα έπρεπε. Κατά την άποψη μου, αυτός ήταν και ο λόγος που δεν είχαν και ζεστή ανταπόκριση από το κοινό. Εκτός δηλαδή από το «Fuck off» όπου για 4 λεπτά ακούγαμε το πόσο κακά είναι τα μεταλλεία χρυσού (και ο κόσμος συμφωνούσε με πάθος) πριν παιχτεί το κομμάτι και το «Leftovers» των Planet of Zeus με το οποίο κλείσανε το set, το κοινό δεν ήταν τόσο ενθουσιώδες όσο θα έπρεπε (ή όσο θα ένιωθε αν άκουγε τη μουσική τους στο σπίτι-για αυτό και παραπέμπουμε στο EP τους. Anyway, ίσως την επόμενη φορά τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Εκεί θα είμαστε και θα κάνουμε support.
Το live συνέχισε με τους The Darkstar. Ειλικρινά, δεν περίμενα το νεύρο και την δύναμη του frontman να γεμίσει την σκηνή του 8Ball όπως το έκανε αυτό το παιδί, αυτό το παλικάρι. Μου προκάλεσε έκπληξη, δεν ντρέπομαι να το πω και εμένα με καλύψανε πλήρως. Το τι ακούνε τα παιδιά και παίζουνε αυτό το πράγμα που παίζουν το καταλάβαινες και ας μην τους ήξερες. Agnostic Front, Motörhead, Faith No More, Nine Inch Nails (κάνανε και ένα πολύ cover) και πολλά άλλα. Να είμαστε καλά, να είναι καλά και να τους ακούσουμε live ξανά και να ανοίγουν κάποιο πιο hardcore-ειδές σχήμα. Και αυτό για να χτυπηθούμε ακόμα περισσότερο.
Setlist: Blessed & Cursed, My Dear Killer, Blood on the highway, Name your Poison, Black is not a color, Prestige, Our Darkest secret, Hot ‘n’ Dirty, Truth time and pretty lies, Ace of Spades (cover), This is not love.
Και εκεί που στο μαγαζί ήμασταν κ*λος και βρακί, τα φώτα χαμηλώσανε, στην οθόνη ξεκίνησε το ψυχεδελικό οπτικό θέαμα, πυκνοί καπνοί παντού…Και ανεβήκανε οι Nightstalker. Έχω ξαναπεί (μάλλον ξαναγράψει) ότι πλέον από Nightstalker δεν περιμένεις κάτι λιγότερο από μία ολόσωστη και επαγγελματική εμφάνιση. Και ζωή να έχουν τους έχω δει αρκετές φορές και παράπονο δεν είχα. Αλλά αυτό το live ήταν διαφορετικό. Αν δέχεσαι ότι η live εμφάνιση ενός σχήματος είναι 50% συναίσθημα, την διαφορά την καταλάβαινες. Στην ατμόσφαιρα υπήρχαν μουσικάρες και συναισθήματα και σκέψεις για όλα τα λάθη που έχεις κάνει στο παρελθόν. Τα σέβη μου για μία ακόμη φορά. Το παράπονο της ημέρας;
Το “Children of The Sun” που δεν παίχτηκε ποτέ. Δεν το ζήτησε και το κοινό βέβαια…Αλλά πάλι. Αθήνα you win this one.
Setlist: Galactic Revolution, Hide your Sun, Brainmaker, Use, Superfreak, Freakland (ή όπως είπε ο Argy: ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Γ@ΜΗΜΕΝΟ ΤΟ FREAKLAND), Voodoo U Do, Iron, All Around, Just a burn, Line, Go get some, Dead rock commandos, This is U, The Underdog, Baby god is dead, Trigger Happy.