Με αφορμή την κυκλοφορία του ντεμπούτο του, “God Is A Motherfucker”, αλλά και την παρουσίασή του στη σκηνή του An Club την Πέμπτη, 28 του μηνός, ο Night Knight ή κατά κόσμον Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, απάντησε στις ερωτήσεις της Ειρήνης Κοντογιάννη σχετικά με το νέο του αυτό project.
Καλωσόρισες στο Rockinathens! Μπορεί να σε έχουμε γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τους Planet of Zeus και την τρελά επιτυχημένη πορεία του συγκροτήματος, ωστόσο αυτή τη φορά, τα πράγματα αλλάζουν. Έχει έρθει η ώρα να γνωρίσουμε και μια άλλη πλευρά της καλλιτεχνικής σου πορείας, αυτής του Night Knight. Αρχικά μπορείς να μας περιγράψεις με ποια αφορμή σχηματίστηκε το project αυτό;
Γράφοντας πάντοτε κομμάτια για τα συγκροτήματα, στα οποία έπαιζα και αγαπώντας πολλά μουσικά είδη ταυτόχρονα, διαπίστωσα ότι πολλά από αυτά δεν έβρισκαν θέση, λόγω μουσικής ταυτότητας, σε ένα δίσκο Planet of Zeus ή Modrec ή Fingers Crossed. Παρ’όλα αυτά ένιωθα την ανάγκη να τα μοιραστώ με τους φίλους μου, με τη μορφή ενός τελειώμενου δίσκου και όχι στην πρωτόλεια μορφή ενός demo. Έτσι αποφάσισα να ηχογραφήσω αυτόν το δίσκο, τον Αύγουστο του 2014. Μπήκα με 25 κομμάτια στο studio και βγήκα με 11. Ήταν μια πολύ ωραία διαδικασία, γιατί επέλεξα να παίξω όλα τα όργανα, να τραγουδήσω όλες τις φωνές, να έχω τον απόλυτο έλεγχο πάνω στην παραγωγή και στο concept κι αυτό ήταν κάτι το οποίο χρειαζόμουν εκείνη την περίοδο. Ήθελα να πατήσω στα πόδια μου και να βουτήξω ελεύθερος στον ωκεανό του ήχου και αυτός να με οδηγήσει με τη σειρά του στο τελικό αποτέλεσμα.
Πώς προέκυψε η σύλληψη της ιδέας του ιππότη, που όχι μόνο αισθητικά αλλά και σημασιολογικά αποτελεί μια φρέσκια επινόηση και «εισβολή» στα μουσικά πράγματα;
Όταν οδηγώντας, συνέλαβα το όνομα, ψάχνοντας ομόηχες αγγλικές λέξεις που όμως έχουν διαφορετικό νόημα, διαπίστωσα ότι λόγω του ονόματος οι υπόλοιπες εικαστικές εκκρεμότητες (artwork, styling, φωτογραφίες,logos) προέκυπταν ως φυσικό αποτέλεσμα. Αυτός ο ιππότης για μένα έχει μία δον-κιχωτική υπόσταση. Είναι ένα σχεδόν μυθικό πρόσωπο, το οποίο επιστρέφει στο τώρα, φορώντας τα πέτσινά του, σε μία προσπάθεια να ενταχθεί στο σημερινό πλαίσιο, αλλά χωρίς τελικά να το πετυχαίνει. Δίνει καθημερινά τις μικρές του μάχες, προσπαθώντας να επαναδιεκδικήσει πράγματα που ξεχάσαμε, χάσαμε και αφήσαμε πίσω, ενώ στα μάτια του αυτά θα έπρεπε να αποτελούν τη βάση του σημερινού κόσμου.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του album “God Is A Motherfucker”;
Ήθελα έναν πολύ δυνατό τίτλο και σχεδόν προκλητικό. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου ήθελα να ουρλιάξω και το νόημα αυτής της φράσης μου έδινε τη δυνατότητα να ξεσπάσω. Είναι κάτι το οποίο πιστεύω και θα συνεχίσω να πιστεύω και είμαι σίγουρος ότι όλοι μας το νιώθουμε καθημερινά.
Η επιλογή να βάλεις τα δικά σου φωνητικά στον δίσκο είχε ως αποτέλεσμα ένα πολύ ανθρώπινο στοιχείο και ίσως αυτό να είναι και ένα από τα “μυστικά” της ομορφιάς του δίσκου. Ωστόσο, υπήρξε κάποια στιγμή αμφιβολίας ως προς τη χρήση τους στον δίσκο;
Αρχικά στο μυαλό μου είχα φτιάξει ένα δίχτυ ασφαλείας, σύμφωνα με το οποίο φίλοι μου “τραγουδιστές”, τους οποίους θαυμάζω και θεωρώ αυθεντικούς, όπως ο Μπάμπης (Planet of Zeus), ο Δημήτρης (Moa Bones), ο Λάμπης (Spectralfire) ή ο Δημήτρης (Fingers crossed) θα ερμήνευαν τα κομμάτια στο δίσκο. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι για να είναι πιο ειλικρινές και άμεσο το album, αυτά τα λόγια θα έπρεπε να ειπωθούν από εμένα τον ίδιο. Κάθισα, δούλεψα, ξεπέρασα άγχη και ανασφάλειες, πήρα μια βαθιά ανάσα και το έκανα. Δε το μετανιώνω καθόλου, γιατί είμαι της απόψης ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα δίχως ρίσκα και νέες προκλήσεις.
Οι ιστορίες που ξετυλίγονται σε κάθε κομμάτι δίνουν την εντύπωση μιας άμεσης έκφρασης, χωρίς φλυαρίες και μιας εξερεύνησης του καθημερινού βίου, του μεταμεσονύκτιου βίου. Τι αποτέλεσε έμπνευση για το στιχουργικό και μουσικό μέρος του album;
Γενικά, ως “στιχουργός” συνειδητοποιώ ότι με γοητεύει πολύ ο απλός λόγος. Αυτός που ειπωμένος από τα κατάλληλα χείλη σε κάνει να ανακαλύψεις ξανά μία αλήθεια που ήδη ήξερες. Μου αρέσει πάρα πολύ και θαυμάζω τον ποιητικό στίχο, αλλά όταν πιάνω το μολύβι αδυνατώ να πάω προς τα εκεί. Αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω κάτι ως έμπνευση, αυτό θα ήταν η έννοια της συμφιλίωσης με τον εαυτό σου. Πατώντας φέτος τα τριάντα και συναντώντας καθημερινά την έννοια των επιλογών, από τις επαγγελματικές, πολιτικές, κοινωνικές μέχρι τις συναισθηματικές επιλογές και τον τρόπο ζωής συνειδητοποιώ ότι ο δρόμος που παίρνεις δεν είναι καθόλου τυχαίος και δε θα έπρεπε να είναι τυχαίος. Το “σε όλα μέσα” και το “να παιρνάμε καλά” όχι απλά δε με εκφράζει, αλλά με πνίγει.
Ποια είναι τα μουσικά σου ακούσματα; Έχουν αλλάξει ριζικά σε σχέση με αυτά που άκουγες πιτσιρικάς ή ο πυρήνας έχει παραμείνει ο ίδιος;
Η ερώτηση αυτή θα μπορούσε να είναι μια ξεχωριστή συνέντευξη από μόνη της. Είμαι από τους ανθρώπους, που τη μία στιγμή θα ακούει Jimi Hendrix και Toto και το επόμενο μισάωρο Alva Noto, Steve Reich και Jaga Jazzist. Αυτά που μου αρέσουν και μου προκαλούν αληθινά συναισθήματα με ακολουθούν σε όλη μου τη ζωή. Δεν είμαι παροδικός ακροατής, δηλαδή να διασκεδάζω με ένα album για ένα μήνα και μετά να το βαριέμαι. Αυτά που πραγματικά ξεκλειδώνουν την ψυχή μου τα ακούω ανά καιρούς είτε είναι οι Body Count είτε ο Brian Eno.
Ποιες ήταν οι αρχικές προσδοκίες σου αναφορικά με τον δίσκο αυτό; Άλλαξαν στην πορεία; Κι αν ναι, προς ποια κατεύθυνση;
Δεν υπήρχαν προσδοκίες όυτε άγχη. Όπως ο Phil Collins είπε πρόσφατα ότι έχει ολοκληρώσει περίπου 5 album, αλλά δεν τον ενδιαφέρει πια η δισκογραφία και προτιμά να τα ηχογραφεί για αυτόν και τους φίλους τους, κάπως έτσι κι εγώ αυτό το album το ηχογράφησα πρώτα για εμένα. Θέλω πολύ να ακουστεί και να αγγίξει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορέσει, αλλά δε με πνίγει αυτή η σκέψη. Αυτή τη στιγμή θέλω απλά να ανεβαίνω στη σκηνή, να κοιτάω το Στέλιο, το Μηνά και το Μανώλη, να ακουμπάω το gin μου πάνω στον ενισχυτή, να ξεκινάμε και όπου μας βγάλει.
Πώς είναι για σένα να βιώνεις αυτή τη στιγμή μια αλλαγή, από το background των τυμπάνων και το «κρυφτό» πίσω από τις συνθέσεις των κομματιών, στην άμεση και ολοκληρωτική έκθεση σε ένα δικό σου δημιούργημα; Η απόλαυση, η ευθύνη, το “ξεμπρόστιασμα” είναι πλέον ολόδικά σου. Σε τι σε έχει βοηθήσει αυτή η ανασύνθεση ως άτομο, ως μουσικό;
Θέματα αυτοπεποίθησης δεν είχα ποτέ ως άνθρωπος. Το αντίθετο θα έλεγα. Πάντα η αυτοπεποίθηση μου ήταν στα όρια της παρεξήγησης. Αυτό το έμαθα από τη μητέρα μου, που από πολύ μικρό μου έμαθε να παίρνω τη ζωή στα χέρια μου και να προκαλώ τις συνθήκες και όχι να περιμένω να προκύψουν από μόνες τους. Όταν η μπάλα καίει και θα κυνηγάμε το buzzerbeater, θα πάρω το σουτ και πιθανότατα θα το χάσω. Αλλά θα έχω πάρει και το σουτ και την ευθύνη και σε καμία περίπτωση δε θα τελειώσει ο χρόνος με τη μπάλα στα χέρια. Έτσι βλέπω τη ζωή.
Πρόσφατα αναρτήθηκε μια ανακοίνωση σχετικά με την έναρξη της συνεργασίας σου με την Inner Ear Records. Τι να περιμένουμε από τη σύμπραξη αυτή;
Μπορείτε να περιμένετε μια υπέροχη έκδοση διπλού βινυλίου και cd, γιατί εγώ το αγαπάω πολύ το cd ακόμη, καθώς και ένα παγκόσμιο ταξίδι του δίσκου.
Στις 28 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί η επίσημη παρουσίαση του album. Ποιες είναι οι προσδοκίες σου από αυτή τη βραδιά;
Πέντε φίλοι θα μοιραστούν τη σκηνή του πιο αγαπημένου τους live χώρου στη Αθήνα, του Αn Club. Θα είναι ένα πολύ άμεσο live, γιατί αυτό είναι και το μυστικό αυτού του χώρου. Δε πάει να έχει κολώνες, να έχουμε γκρινιάξει όλοι για κάτι κάποτε, εκεί επιστρέφουμε και αυτό αγαπάμε. Γιατί είναι το Αn και γιατί έχει αυτή την αμεσότητα που κάνει το κοινό να νιώθει ότι αυτό που ζει είναι μαγικό και αληθινό.
Θα εμφανιστείς και στο Fuzztastic Planet Festival σε μια πανέμορφη τοποθεσία μαζί με Samsara Blues Experiment και μια πληθώρα από όμορφα εγχώρια και ξένα συγκροτήματα. Να περιμένουμε κι άλλες live εμφανίσεις;
Τα παιδιά στη Δράμα μας έκαναν την τιμή και μας ενέταξαν στο line up, πριν ακούσουν το δίσκο ολόκληρο. Αυτή την τυφλή εμπιστοσύνη που μας έδειξαν θα την ανταποδώσουμε με ένα πολύ ωραίο live και μετά και εμείς σα θεατές θα απολάυσουμε τις υπόλοιπες εξαιρετικές μπάντες. Αυτό το festival πιστεύω ότι σύντομα θα είναι το καλά κρυμμένο μυστικό των Ευρωπαίων φίλων του ροκ. Θα εμφανιστούμε επίσης στις Αναιρέσεις, στις 14 Ιούνη, μαζί με τους the Last Internationale και τους Magic de Spell.
Ο επίλογος ανήκει σε εσένα! Σε ευχαριστούμε για το χρόνο σου!
Θα κλείσω με μία ευχή. Να φροντίσουμε, αυτοί που το αγαπάμε, να κάνουμε το rock και τα μηνύματά του επίκαιρο και πάλι.