Οι Φινλανδοί Nighon κυκλοφόρησαν το δεύτερο full-length album τους “The Somme” μέσω της Inverse Records. Διατείνονται ότι παίζουν symphonic shock metal – ό,τι κι αν είναι αυτό (πραγματικά κάποια στιγμή αυτό το αστείο με τα sub-genres της metal σκηνής πρέπει να σταματήσει). H μπάντα αποτελείται από δύο τραγουδιστές, τον Nico και την Alva στους αναμενόμενους ρόλους beauty and the beast με την ανδρική φωνή στα brutals και την γυναικεία στα μελωδικά μέρη. Κιθάρες οι Björn και Michael, μπάσο ο Mats και drums ο Mika. Ξεκίνησα την ακρόαση του δίσκου με αρνητική διάθεση για έναν απλό λόγο: είδα την φωτό του συγκροτήματος και επειδή τρέφω μια αντιπάθεια σε οτιδήποτε στρατοκαβλέ και γενικότερα σε concepts που βασίζονται σε στρατιωτικές ιστορίες και σε παγκόσμιους πολέμους (ναι φίλοι των Sabbaton κράξτε δεν έχω πρόβλημα) δεν ήμουν και πολύ θετική στην αρχή να ακούσω την συγκεκριμένη δουλειά. Το έκανα όμως και ομολογώ ότι οκ, με εξαίρεση το visual και την θεματική γενικά, η μουσική των Nighon έχει αρκετά πράγματα που μου κίνησαν πολύ το ενδιαφέρον.
Τι να περιμένετε λοιπόν από το “The Somme”; Όπως είπα μιλάμε για concept album που διηγείται ιστορίες από τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από πολεμικές συρράξεις (πχ. Ουκρανίας) με στόχο να παραλληλίσει αυτές τις καταστάσεις με γεγονότα του σήμερα. Μουσικά ακούμε πληθωρικά drums με δικασίλες και αλλαγές, blast beats και γενικότερα στοιχεία της extreme μεριάς που δίνουν έναν αρκετά επιθετικό τόνο σε όλο τον δίσκο και γενικότερα κυριαρχούν. Νομίζω γενικά τα drums μαζί με τις φωνές είναι τα πρωταρχικά στοιχεία που ξεχωρίζουν σε πρώτη ακρόαση. Το symphonic στοιχείο είναι αρκετά δευτερεύον μπορώ να πω, όχι ότι δεν είναι εκεί, αλλά δεν βγάζει μάτι σε σύγκριση με αντίστοιχα συγκροτήματα του είδους. Εδώ ο ήχος είναι αρκετά πιο ωμός και βαρύς θα έλεγα. Melodic death σε διάφορα σημεία με τα brutals του Nico να δένουν ωραία με την δυναμική φωνή της Alva δημιουργώντας έτσι μια ωραία αντίθεση. Οι μελωδικές γραμμές μου φάνηκαν λίγο αδιάφορες, αλλά το εφέ της εναλλαγής των φωνών λειτουργεί πολύ ωραία. Κιθαριστικά ακούμε πολλά riffs και όχι solos και leads, αλλά έτσι ταιριάζει και στη φάση της μουσικής για να διατηρήσει τον βαρύ και massive χαρακτήρα που νομίζω ότι ήθελαν να πετύχουν ούτως ή άλλως οι Nighon. Εντυπωσιακή δουλειά κάνει το μπάσο και μπορεί κάποιος να μην το παρατηρήσει μέσα στον γενικό χαμό, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ γιατί έχει ωραία παρουσία και groove. Υπάρχουν επίσης ηλεκτρονικά στοιχεία και το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον και με δικιά του προσωπικότητα.
Κάποια κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το πρώτο single του δίσκου “The Greatest of Catastrophes” που το με το ρεφρέν του παραπέμπει σε πιο rock, mainstream ήχους, το οχτάλεπτο “Schanhorst” γιατί έχει διάφορες δυναμικές και μεταπτώσεις, το “Reclaiming the Ravenpoint” για το industrial ύφος του που θυμίζει πολύ Rammstein, και το “Minor Secundus” για το djentάδικο εισαγωγικό riff που είναι για πολύ κοπάνημα. Πολύ ωραίο groove έχει το “Tragédie”, το οποίο είναι breakdownάτο με ανοιχτό ρεφρέν που απογειώνει το κομμάτι.
Αν εξαιρέσω το όλο gimmick που εμένα δεν μου αρέσει καθόλου, θεωρώ ότι είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά μουσικά, με πολύ καλή παραγωγή. Οι Nighon συνεργάστηκαν στην παραγωγή με τον Mathias Lillmäns (Finntroll, Magenta Harvest, Cthonian), o οποίος συμμετέχει και στο κομμάτι “I Fear for Tomorrow”, ενώ η μίξη και το mastering έγιναν από τους Fredrik Nordström και Henrik Udd στο Studio Fredman. Τσεκάρετε και το video για το “The Greatest of Catastrophes” αν σας ψήνει η φάση.