Επειδή τα πολλά λόγια, όπως θα ξέρατε ήδη, είναι φτώχεια, και επειδή ήδη έχω ξοδέψει υπεραρκετά από αυτά στο πρόσφατο παρελθόν μιλώντας για τον Nick Waterhouse αλλά και τον πιο πρόσφατο δίσκο του,θα αρκεστώ σε μια σύντομη ανασκόπηση της παρθενικής του εμφάνισης στη χώρα μας στο Gagarin όπου ήταν και η επίσημη πρώτη του χώρου για το άνοιγμα της νέα σεζόν .
Ανταπόκριση: Κώστας Βαχάρης / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Όλα ξεκίνησαν γύρω στις 10 παρά, με τα δικά μας παιδιά, τους His Majesty The King Of Spain που ζέσταναν την καλοκαιρινή βραδιά με ένα αρκετά μεγάλο χρονικά show για support group (άνω των 40 λεπτών) και ετοίμασαν το έδαφος για το main event. Μια μπάντα που έγινε γνωστή μέσα απο το Jumping Fish, που έχει φτιάξει την πραγματικά πανέξυπνη surf διασκευή στο ”Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα” την οποία και ακούσαμε ουκ ολίγες φόρες πέρσι και φέτος στα ερτζιανά. Δυστυχώς, ενώ όλα τα τραγούδια τους είναι δουλεμένα και οι ιδιοι τα εκτελούν σχεδόν αψεγάδιαστα, έχω να παρατηρήσω το κλασσικό πρόβλημα που έχουν χιλιάδες άλλες μπάντες εκεί έξω παγκόσμια. Το πρόβλημα της μουσικής ταυτότητας. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που πετυχαίνουν να μπασταρδέψουν πολλά είδη μουσική σε ένα(πράγμα σχεδόν υποχρεωτικό για τις μπάντες της νέας γενιάς) αλλά εδω είχαμε 7 ανθρώπους στην σκηνή(μαζί με τα γυναικεία back φωνητικά)οι οποίοι απο τραγούδι σε τραγούδι άλλαζαν πλήρως το μουσικό τους στυλ. Ένα τραγούδι ήταν λίγο indie, ενα άλλο λίγο punk,ένα τρίτο κάπως alt-country. Όλα αυτά χωρίς κατι ελάχιστα χαρακτηριστικό για να καταλάβω οτι μιλάμε για την ίδια μπάντα, αν την άκουγα χωρίς να βλέπω. Τα γενικά σχόλια είναι θετικά, oι Majesty έχουν μέλλον, αλλα θέλουν δουλειά στο να διαμορφώσουν κατι δικό τους. Πιστεύω θα τα καταφέρουν γιατι φαίνονται σεμνά, χωρις σταριλίκια, παιδιά και με εμπειρίες όπως το να ανοίγεις μια τέτοια συναυλία σε εξελίσσουν ακόμα και να μην το θέλεις ή καταλαβαίνεις.
11:10 και η αναμονή μας επιτελούς έλαβε τέλος. Ειλικρινά, δεν ήξερα τι κόσμο να περιμένω σε μια τέτοια συναυλία. Θεωρητικά φοβόμουν ότι θα γινόταν λημέρι Hipsteραδων για ένα βράδυ, αλλά ευτυχώς διαψεύσθηκα. Μάλιστα το κοινό ήταν τόσο τυχαίο στη κατανομή, που δεν μπορούσες να το κατηγοριοποιήσεις πουθενά. Το μαγαζί ήταν μισογεμάτο,γεγονός αισιόδοξο για την εποχη και το μεσοβδόμαδο της φάσης. Μέσα σε σκοτάδια και επευφημίες εμφανίστηκε η μπάντα του Nick Waterhouse η οποία περιείχε πλήκτρα, ντραμς, μπάσο, σαξόφωνο (βαρύτονο ή κόντρα μπάσο) μια καταπληκτική δεύτερη φωνή που έπαιζε παράλληλα διάφορα κρουστά, ντέφια και φυσικα εμφανίστηκε η κιθάρα όπως και η φωνή του ιδιου του frontman. Ξεκινώντας με το “Indian Love Call” απο το ντεμπούτο δίσκο του καταλάβαμε αμέσως οτι οι ενορχηστρώσεις εχουν αλλαχθεί και πλησιάζουν τον ήχο του 2ου και τελευταίου μέχρι σήμερα δίσκου. Η έλλειψη πνευστών βοήθησε στο να βγει πιο μπροστά η κιθάρα του Nick και να δινει ενα garage υφος στο live. Μια έλλειψη που καλύφθηκε βεβαία σε κάποια κομμάτια απο τον τρομπετίστα των His Majesty που έπαιρνε το OK απο το Nick να βγαίνει στη σκηνή και να τζαμαρει μαζί τους. Γεγονός που έδειξε το ανοιχτό μυαλό του Nick, που χωρίς κόμπλεξ και βεντετισμους και οχι μόνο για μισό τραγούδι ανέβαζε συχνά την τρομπέτα των Majesty και μάλιστα της έδινε ”χώρο” να σολάρει δείχνοντας μας οτι και οι μουσικοί του είναι εκπαιδευμένοι για όλες τις συνθήκες.
Το show κράτησε περίπου μια-μιση ώρα και αν έπρεπε να το περιγράψω με μια λέξη θα το χαρακτήριζα απολυτά επαγγελματικό. Και οχι χαζέ μου συμπατριώτη δεν το λέω με την κακή έννοια. Ίσα ίσα, που για πρώτη φορά μετά απο καιρό πήγα σε μια συναυλία. που μπορεί οτι είδα πάνω στη σκηνή να ηταν προμελετημένο και συγκεκριμένο απολυτά και by the book και να μην υπήρχε αυτό το ελληνικό, το αυθόρμητο, το κατι παραπάνω(το θα παίζεις μεχρι να φεύγει μόνος του ο κόσμος γιατί μερικοί περνάμε αξέχαστα), αλλα νομίζω επιτελούς πήραμε μια καλή γεύση του τι σημαίνει live show με προγραμματισμό, δουλειά και προσοχή ακόμα και στην πιο ασήμαντη λεπτομέρεια. Ο ήχος ξεπέρασε τα στάνταρ του Gagarin νομίζω και μπράβο σε οποίους ασχολήθηκαν σε αυτό. Ακόμα και το κοινό ξεπέρασε τον εαυτό του θαρρώ, γιατί έλειψαν όλες αυτές οι αγαπημένες συνήθειες με παραγγελιές τραγουδιών προς τον καλλιτέχνη, ή ακόμα καλύτερα έλειψε η γνωστή συναυλιακή φρασεολογία τύπου ”καν τη σώβρακο την κιθάρα μικρέ”, αντιθέτως το κοινό αρκέστηκε σε άπλα επιφωνήματα(!). Το live έκλεισε με ένα 10 λεπτό encore του Nick διασκευάζοντας τον garage ύμνο των Seeds μαζί με ενα μικρο πέρασμα από το Gloria των Them.
Όσοι τον χάσατε, μην σκάτε, το οτι θα μας ξανάρθει ειναι απλα θεμα χρονου. Όσοι τον χαρήκατε, υπομονη και κάποια μέρα θα ξαναμπούμε στη χρονοκάψουλα του διαχρονικου και θα ξανατρελαθούμε στο χορό.
Indian Love Call
Ain’t There Something Money Can’t Buy (διασκευή Young-Holt Unlimited)
Holly
I Can Only Give You Everything (διασκευή Them)
Sleeping Pills
Is That Clear
Dead Room
It #3 (διασκευή Ty Segall)
Don’t You Forget It
It’s Time (νέο κομμάτι)
Raina
Say I Wanna Know
High Tiding
It’s Your Voodoo Working (διασκευή Charles Sheffield)
(If) You Want Trouble
This Is A Game
Some Place
Encore:
The Bigger They Come, The Harder They Fall
Pushin’ Too Hard (διασκευή The Seeds, μικρό πέρασμα από Gloria των Them