Δεύτερη εμφάνιση σε ένα μόλις χρόνο πραγματοποίησε ο Nick Waterhouse και η μπάντα του στη χώρα μας, την Παρασκευή που μας πέρασε, γεγονός που αποδεικνύει πόσο αγαπητός είναι στο ελληνικό κοινό. Την εμφάνισή του προθέρμαναν με ένα 45 vinyl set οι Coal Miners, αποκλειστικά βασισμένο σε μουσικές rhythm n’ blues, soul, mod και jazz n’ roll.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου (περισσότερες εδώ)
Η προσθήκη του tone saxophone έκανε τη διαφορά από τo live του προηγούμενου Μάρτη, καθώς κατά τ’ άλλα (εκτός από την κοπέλα που τον συνόδευσε αυτή τη φορά στο μπάσο και μάλλον, αν δεν απατώμαι, τον υπεύθυνο των drums), το σχήμα του περιελάμβανε τους ίδιους μουσικούς σε βαρύτονο σαξόφωνο, πλήκτρα, καθώς και την κύρια συνυπεύθυνη Roberta Freeman των φωνητικών, που διαχειρίζεται το ντέφι.
Το look του Nick Waterhouse θύμιζε μετά-κολεγιόπαιδο από τον “Kύκλο των Χαμένων Ποιητών”, αλλά η μουσική του απόπειρα για άλλη μία φορά, ήταν άρτια προσδοκίας, αφού το set ξεπέρασε το χειροκρότημά σου, μα και το χρόνο του. Για 1 ώρα και 40 λεπτά περίπου, τόσο ώστε καταφέρνει να σε κρατάει σε εγρήγορση, χωρίς να κουράσει. Άσχετα αν έχεις ήδη ικανοποιηθεί, θα ζήταγες ένα τελευταίο track, αφού το μόνο σίγουρο είναι πως πέρασες καλά. Η εναλλαγή της 50’s rock ‘n’ roll βασικής του ιδέας, με τις επιρροές από τα rhythm ‘n’ blues μουσικά του ακούσματα, έχουν εμφανή jazz περάσματα, στοιχεία swing και μικρά, αποψινά πειράγματα προσθήκης του “Pushing Too Hard” με παρεμβολές που μου θύμισαν το “Gloria”. Είναι πολύ καλός κιθαρίστας και ερμηνευτής, εκφράζεται με “power, love, money” αναφορές, μα προτιμά να ξαναγυρνάει στις “love” θεματικές. Πότε επιβλητικός σε ύφος και ένταση φωνής, γεμάτος από το πάθος του γι’ αυτό το μείγμα μουσικής που ενασχολείται και άλλοτε αν και ήπιος σε διάθεση, μυστήρια ερωτικός. Οι μουσικοί του είναι αψεγάδιαστοι, γεμάτοι κέφι και με τρομερή συνεργασία, τον συμπληρώνουν, ανακατεύοντας τη «γραμμή» του με solos και δεύτερα φωνητικά. Μας τους συστήνει πολλάκις και μάλιστα ακόμη και ο ίδιος χειροκροτώντας και αποθεώνοντάς τους. Στους Allah-Las αφιέρωσε το “Don’t You Forget It”.
Κομμάτια που ξεχώρισα τα “Which Was Writ”, “Thought & Act”, “I Feel An Urge Coming On” και “Dead Room”. Απ’ αυτά που με έπεισαν τα “Black Glass” και “This Is A Game”. Ευχαριστήθηκα τη διασκευή στο “Down To Mexico”, όμορφα εκτελεστικά μου ακούστηκαν τα “Tracy”, “If You Want Trouble” και “Say I Wanna Know”, της λήξης του encore. Κι ενώ όλοι με χαμόγελα σιγά-σιγά γυρίζουν προς την έξοδο, ακούγεται το “Song For Winners” με τα τελευταία του ευχαριστώ τόσο σε εμάς και τους μουσικούς του, όσο και στα blocks της California απ’ όπου κατάγεται.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ