Η Παρασκευή που μας πέρασε, έχω να δηλώσω, πως με άφησε τελείως ταπεινωμένη. Οι New Model Army έριξαν ένα πανηγυρικό φάσκελο σε μένα, τα νιάτα μου και την ενέργειά μου. Δεν περιγράφω άλλο!
Aνταπόκριση: Lexi Berzoes / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Αυτή η βδομάδα με βρήκε -για πρώτη φορά σε report- στο Block 33, όπου και περίμενα να κάνουν την εμφάνισή τους, οι Electro Vampires, το support της βραδιάς. Λίγο μετά της 22.00 λοιπόν, συνειδητοποίησα πόσο ταιριαστό όνομα διάλεξαν για την μπάντα τους. Η μουσική που άκουσα, είχε ένα πολύ υποτονικό, σαγηνευτικό και σκοτεινό χρώμα, παρά το γεγονός ότι περίμενα να ακούσω κάτι πιο upbeat και έχοντας στο νου μου ότι το post-punk, έχει ρε γαμώτο εκείνο το tempo που χτυπάει στα μηνύγγια, δεν απογοητεύτηκα από αυτό που ακολούθησε εν τέλει. Όσο η ώρα περνούσε τόσες περισσότερες εικόνες μου έρχονταν στο μυαλό. Για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να τους ακούσουν ζωντανά -έστω και κατα τύχη- κάντε έναν κόπο και googl-άρετε κομμάτια όπως το ‘Point of View’, ‘Eternal Love in Sickness and in Death’ και ‘Bottom’ ( το οποίο τα ‘σπασε σε ζωντανή εκτέλεση…όχι σοβαρά τώρα, κάτι άκουσα να σπάει από πίσω μου).
Πού θες να καταλήξεις επιτέλους μωρή; Αυτό που θέλω να πω, είναι πως όλο αυτό το σκοτεινό mood και το μεγαλείο του ελληνικού darkwave, μου θύμισε σκηνή από ταινία του Danny Boyle (ξέρετε, Trainspotting, Trance, 28 Days Later κλπ). Ακούγοντας τα κομμάτια, ίσως κλείνοντας και λίγο τα μάτια, νιώθεις ένα μικρό μούδιασμα, τα πόδια σου χτυπάνε ρυθμικά κάτω και αν μπορέσεις να αφεθείς στη στιγμή, θα ακούσεις και το ‘γκλου-γκλου-γκλου’ από τα μουσικά βαμπίρ. Ενέργεια στο stage υπήρχε μπόλικη, από όλες τις μεριές και απόψεις, ενώ για την φωνή δεν χρειάζεται να κάνουμε μεγάλες συστάσεις… ό,τι ακούτε στο CD και τις ηχογραφήσεις, αυτό ακριβώς παίρνετε και στο live (είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι ο καλλιτέχνης που ακούς στο σπίτι σου, δεν είναι κολπάκια μίξης και κάποιου master της παραμόρφωσης αλλά μπορεί να υποστηρίξει τα τραγούδια με αξιοπρέπεια). Λίγα λεπτά πριν την αποχώρησή τους, μας αποχαιρέτησαν με δείγματα από τη νέα τους δουλειά, όπως το ‘Corrosion’ και έκλεισαν το show τους σε έναν σχεδόν γεμάτο συναυλιακό χώρο με το ‘Black Bone’, πετυχαίνοντας μία πολύ καλή μετάβαση για τους βετεράνους που έρχονταν στη συνέχεια.
Εν αναμονή λοιπόν των New Model Army, σκεφτόμουν ξανά όσα είχα διαβάσει γι’ αυτούς, όσα είχα ακούσει και γενικά, γνωρίζοντας πως επρόκειτο να δω μία μπάντα με πυρήνα της το punk (και ό,τι άλλο θέλετε να κολλήσετε σαν γαρνιτούρα), θεώρησα ότι ‘ok, θα δεις έναν Justin Sullivan να χαμογελάει και να παίζει σωστά αυτό που πρέπει να ακούσεις’. Φαντάστηκα -εγώ η μικρή ανόητη- ότι, εντάξει μωρέ, 33 χρόνια συγκρότημα, πόση ενέργεια να σου’ χει απομείνει μετά από τόσα live ( εδώ σκάει το πρώτο φάσκελο).
Το ρολόι λοιπόν πάει 23.20 και να σου τους στρατιώτες που σκάνε πάνω στη σκηνή… Με το που αρχίζει να παίζει το ‘I Need More Time’ καταλαβαίνεις φυσικά πόσο γατάκι είσαι και πόσο όρθιος παίζει να κοιμάσαι γενικά στη ζωή σου, όταν βλέπεις τον Sullivan να συσπάται πάνω στη σκηνή σα να τον διαπερνά ηλεκτρικό ρέυμα. Έχω να τονίσω ότι δεν ξέρω ποιος ήταν ο/οι ηχολήπτες εκείνο το βράδυ και δεν με βλέπετε αυτή τη στιγμή αλλά χτυπάω παλαμάκια για το γεγονός ότι επιτέλους άκουσα delay που ένιωσα ότι έρχονταν από πηγάδι /κοιλάδα/ whatever…άκουσα ήχο με βάθος! Κλείνοντας την μικρή μου παραληρηματική παρένθεση, ας σχολιάσουμε λίγο το κοινό. Δεύτερη σφαλιάρα-φάσκελο και προς μεγάλη μου χαρά, παρατήρησα ότι ο χώρος ήταν κατάμεστος με άτομα από όλες τις ηλικίες αλλά κυρίως άτομα στην ηλικία του τραγουδιστή (μιλάμε για δεύτερα-άντα και πάνω…μάνα γιατί δεν ήρθες) ; Σ’ αυτό το live ήταν αδύνατον να ψυχολογήσεις το πλήθος… είχες νέα παιδιά από tattoo crews, φοιτητές και διάφορα διάσπαρτα ζευγαράκια, μέχρι ενήλικες κυρίες με φορμαρισμένο μαλλί, παλτό, βαμμένο νύχι και άντρες με πουκαμισά και υφασμάτινα παντελόνια με τσάκιση. Τρελή εικόνα. Ακόμα πιο τρελό το γεγονός ότι οι δεύτεροι έδειχναν να γουστάρουν ακόμα περισσότερο. Κάτι πάει πολύ λάθος με τη νέα γενιά.
Έχοντας πίσω τους μία καριέρα 33 ετών, λογικό είναι οι νεότεροι fans να θέλουν πιθανότατα να ακούσουν και μερικά νέα τους releases, γεγονός που νομίζω ότι έγινε επιτυχημένα καθώς κομμάτια όπως το ‘Pull the Sun’ και ‘Storm Clouds’ είχαν την τιμητική τους, χωρίς φυσικά να επισκιάζουν παλαιότερα hits όπως το ‘Knievel’, ‘Νο Rest’ ή το ‘Τhe Hunt’.
Συνοπτικά, ήταν μία συναυλία που έπρεπε να πας, αν θες να λες ότι ακούς οτιδήποτε genre περιέχει τον όρο punk/ rock μέσα (και το συγκεκριμένο live ήταν μεγάλο μάθημα, μεγάλη old-schoolιά). Η αλήθεια μπορεί να κρύβεται στους Sex Pistols αλλά και τους New Model Army… ψεύτες δεν τους λες…