Δεύτερη μέρα για το φετινό New Long Fest, χωρίς απρόοπτες βροχές αυτή τη φορά, αλλά με χαμηλότερη προσέλευση, η οποία ήταν αρκετά ικανοποιητική μεν, αλλά δεν πλησίασε τα 1000 άτομα της πρώτης ημέρας, ίσως λόγω επιλογής πιο… “underground” -ας πούμε- σχημάτων. Ε και; Ο κόσμος έδειξε να περνάει εξίσου καλά, αψηφώντας τον καυτό ήλιο και τις εξοντωτικές θερμοκρασίες.

Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)

Το ρολόι έδειχνε 17:00 και ήταν όλα έτοιμα για να ξεκινήσουν οι mathcorers Blame Kandinsky, που πλέον έχουν και το “Pink Noise Μotel” στις αποσκευές τους – να το τσεκάρετε. Tα παιδιά, εκτός από εξαιρετικοί παίκτες, είναι πολύ δεμένοι και τα σπάνε on stage. Ο ήλιος δεν έδειξε να τους πτοεί κι έτσι δεν δυσκολεύτηκαν να μας χαρίσουν 30 περίπου λεπτά γκρούβας κι αστείρευτης ενέργειας.

Σε υψηλότερες ταχύτητες κυμαίνεται το υλικό των εκ Λαμίας ορμώμενων, Hostage, που με τον do-it-like-The Haunted ήχο τους, έκαναν μερικούς σβέρκους να σπάσουν ενώ προκάλεσαν και το πρωτό stage diving. Μπορώ να πω πως η ωμότητα και βιαιότητα των Hostage δημιουργούν ένα πωρωτικό αποτέλεσμα με χαρακτήρα και είμαι σίγουρη πως αν συνεχίσουν με τους ίδιους ρυθμούς έχουν να μας προσφέρουν πολλά στο μέλλον. Highlight της εμφάνισής τους, αποτελέσε μάλλον η διασκευή τους στο “Refuse/Resist” των Sepultura.

Τη σκηνή και τα ήχεια κατέλαβε η ίσως μοναδική ατμοσφαιρική συμμετοχή της ημέρας, που δεν ήταν άλλη από των Αθηναίων Allochiria. Μετά την ολιγοετή πορεία τους με την frontwoman τους, Ειρήνη, και λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του debut album τους, “Omonoia”, οι Allochiria έχουν καταφέρει να αποτελούν μια εγνωσμένης αξίας συναυλιακή μπάντα κι αυτό ακριβώς ήρθαν να μας αποδείξουν λίγο καιρό πριν την εμφάνισή τους στο Rockstadt Festival της Ρουμανίας, διπλά σε μεγαθήρια όπως οι Obituary, Behemoth και Sodom. Καθηλωτικοί όπως πάντα, έπεισαν πολύ κόσμο να έρθει μπροστά να τους παρακολουθήσει, κάτω από ένα αταίριαστο με τον ήχο τους ηλιόλουστο σκηνικό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για τους Revenge Of The Giant Face και όπως κάθε φορά, έτσι και την Κυριακή, μου άφησαν τις θετικότερες εντυπώσεις. Ο Στάθης είναι ένας ευρηματικός frontman με πάρα πολλή ενέργεια, πράγμα που απέδειξε τόσο με την παρουσία του, όσο και με τον αστείρευτο λόγο του, που μας έκανε σχεδόν να παραβλέψουμε το ολιγόλεπτο διάλειμμα, το οποίο τους επέβαλαν κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν. Ιδιαίτερης μνείας χρίζει ο… “Δρακοκόκκορας”-πινιάτα, τον οποίον έσπασε το κοινό με drumsticks που του δόθηκαν πριν την εμφάνιση του συγκροτήματος και μοναδική μου ένσταση αποτελεί το γεγονός ότι για άλλη μια φορά δεν μπόρεσα να βρω δισκογραφημένο το υλικό τους.

To μείον στην εμφάνιση των -κατά τ’ άλλα πολύ καλών και ορεξάτων- Still Falling ήταν η απουσία κάποιου drummer, την οποία κάλυψαν με προηχογραφημένο υλικό και με διάφορους φίλους της μπάντας να βρίσκονται πίσω από τα τύμπανα, επιδιδόμενοι σε air drumming! Στα συν το ωραίο prog/death metal τους και τα αβίαστα brutal φωνητικά του Μάριου.

Πάνε χρόνια από τότε που οι Konkave κατεδάφιζαν διάφορα εγχώρια stages με το πρωτοποριακό -για την εποχή εκείνη- sludge/grind τους και όπως άκουγα από τους παλιότερους, η διάλυση/απουσία τους είχε αποτελέσει ιδιαίτερα δυσάρεστο γεγονός για την κοινότητα. Να όμως που βρέθηκε η όρεξη και το φετινό New Long ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία και τα τωρινά μέλη των Tardive Dyskinesia, Sarabante και Lunatic Medlar ξαναέπιασαν τα σκονισμένα riffs του παρελθόντος, χαρίζοντας μια γεύση νοσταλγίας στους παλιούς και μια δεμένη εμφάνιση με πολλή ενέργεια στους νεότερους. Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα!

Πρώτη live εμφάνιση ever για τους Dephosphorus, τους οποίους, χωρίς να θέλω να τους αδικήσω, δε νομίζω να τους ξανατιμήσω στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι το grind δεν είναι στην κορυφή των μουσικών μου προτιμήσεων και έτσι ο ήχος του συγκροτήματος και τα υπερβολικά ακραία φωνητικά του Πάνου Αγόρου δεν ήταν απόλαυση για μένα, σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο, που φάνηκε να ήρθε στο φεστιβάλ κυρίως για τη συγκεκριμένη μπάντα.

Στις προηγούμενες εμφανίσεις τους σε Κύτταρο και Eightball οι Aenaon μου είχαν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, αλλά το open air φάνηκε να μην ήταν ευνοϊκό για εκείνους, αφού δεν απέφυγαν τα ηχητικά προβλήματα. Παρ’όλα αυτά, αποτελούν ένα ξεχωριστό συγκρότημα που μ’αρέσει πολύ, συνδυάζοντας το progressive και avant-garde black metal με ηλεκτρονικά στοιχεία. Επιπλέον, ένα από τα χαρακτηριστικά της καλλιτεχνικής αφοσίωσης των Aenaon είναι και το παρουσιαστικό των μελών τους, που με καρφιά, σφαίρες κι έντονη την παρουσία του μαύρου χρώματος, φέρνουν στο μυαλό την εμφάνιση των Βορειοευρωπαίων ομοϊδεατών τους.

Η Θεσσαλονίκη μάλλον βρήκε τους δικούς της Ministry στα πρόσωπα των Stereo Animal. Το τρίο από την συμπρωτεύουσα κατάφερε να ξυπνήσει ακόμα και τους κουρασμένους του διημέρου, κάνοντας πολλά κεφάλια να κουνηθούν με το βαρύ και straight βιομηχανικό groove του. Αν και όχι πολυδιαφημισμένοι, οι άτυποι headliners της δεύτερης ημέρας του New Long επισφράγισαν την επιτυχία του φεστιβάλ, αν και έπαιξαν μπροστά σε σχετικά μειωμένο κοινό, το οποίο όμως φάνηκε να μην τους χορταίνει, ζητώντας encore.

Λίγα λεπτά μετά, χαμογελαστά και μεθυσμένα πρόσωπα βρέθηκαν να εγκαταλείπουν το Πολιτιστικό κι Αθλητικό Πάρκο Νέας Μάκρης με εμφανή την ικανοποίησή τους για την έκβαση του φεστιβάλ, όσο και για την… ξενέρα για την επομένη εργάσιμη μέρα. Τα συγχαρητήρια μας στη διοργάνωση για ένα θεσμό που ενώνει και χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει. Cheers!