Νομίζω ότι με τις τελευταίες κυκλοφορίες που έχω ακούσει είτε εγώ ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα πια είτε η μουσική σκηνή έχει αρχίσει και γεννά πολύτιμους λίθους σε μουσικούς δίσκους. Ποιός μπορεί να φανταστεί την ύπαρξη του στο απόλυτο κενό; Ποιός μπορεί όμως να φανταστεί και την ύπαρξή του κατά την πλήρη απώλεια αυτού; Οι Nevoa μας το εξηγούν αυτό μέσω του καινούργιου τους album καθώς αποτελεί κάποιου είδους αφήγηση μιας περιπλάνησής τους, όπως περιγράφουν και στη σελίδα τους στο Bandcamp. Το “The Absence of Void” είναι ένα καθολικά απίστευτο album.
Ξεκινώντας, λοιπόν, θα μπορούσα να γράψω σειρές με διθυραμβικά σχόλια για αυτό το λεύκωμα με τους ύμνους σε κάποια ουράνια Άβυσσο. Με εξέπληξαν σε πολλά σημεία του album αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα δρασκελίσματα των αρπισμών της μουσικής τους αλλά και η ποικιλία των μελωδιών τους. Δεν άκουσα τίποτα το οποίο να μπορούσα να παρομοιάσω με κάτι το οποίο είχε προηγηθεί και αυτό με χαροποίησε ιδιαιτέρως, κατά την πλήρη ακρόαση του album είχα πάντα κάτι καινούργιο ν’ ακούσω. Αυτό που – ενδόμυχα – επίσης μου άρεσε πάρα πολύ ήταν μια αλλαγή στο “Wind and Branches” που μου θύμισε κάτι παρανοϊκά “πιασίματα” στην κιθάρα των Opeth! Η φρενίτιδα συνεχίζεται και τα έντονα, γρήγορα αλλά και υπνωτικά riffs τους δημιουργούν μια τέλεια ατμόσφαιρα η οποία δένει με την ηχώ που δημιουργούν πάνω στις μελωδίες. Δυστυχώς και ευτυχώς δεν θα μπορούσα να τους παρομοιάσω με κάτι συγκεκριμένο ώστε να προϊδεάσω κάποιον άλλον ακροατή ακριβώς για το τι πρόκειται.
Οι Nevoa με αυτή τη δουλειά τους μπόρεσαν να ξυπνήσουν το ενδιαφέρον κάθε ακροατή καθώς δεν σφυροκόπησαν τους ενδιαφερόμενους ακροατές τους με γρήγορη και κορεσμένη black metal μουσική αλλά συνέθεσαν ένα έπος το οποίο απαρτίζεται όχι μόνο από black metal αλλά και απο ακριβείς και δομημένες μουσικές παραλλαγές και ιδιαίτερα instrumental κομμάτια. Σε κάποια σημεία η “metal” κομματιάζεται και ανασυγκροτείται και στο μεσοδιάστημα οι Nevoa εμπλουτίζουν τα τραγούδια με πιο “clean” μουσική. Συγκεκριμένα το τραγούδι “Alma” είναι ένα ακουστικό διάλειμμα στο οποίο ηχεί και μια υπερκόσμια γυναικεία φωνή. Η συνέχεια…; Ίσως το καλύτερο σημείο του album. Δύο τραγούδια τα οποία έρχονται και πάλι να δημιουργήσουν μια έκρηξη στο μυαλό του ακροατή καθώς αυτή τη φορά ίσως εμπλέκονται μέχρι και κάποια doom metal στοιχεία.
Εντυπωσιακό debut album, κατά γενική ομολογία, αν και θεωρώ ότι το μόνο αρνητικό ήταν ότι τα κρουστά. Γι’ αυτό το album δεν ήταν ό,τι καλύτερο, ήταν μια καλή προσπάθεια αλλά μονότονα.