Το να καταφέρεις να δεις επιτέλους τους Neurosis σ’ αυτό το μίζερο προάστιο της Ευρώπης, είναι επιτυχία. Το να τους δεις με εξαιρετικό ήχο, είναι μάλλον λαχείο. Ευτυχώς για μας, την Πέμπτη συνέβησαν και τα δύο. Παρά τις γκρίνιες για την τιμή του εισιτηρίου, το Fuzz γέμισε ασφυκτικά. Ένα session ψυχοθεραπείας όμως, κοστίζει παραπάνω, και αυτό που προσέφερε η βραδιά, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Με μια μικρή καθυστέρηση, οι πόρτες του Fuzz γύρω στις 8 παρά άνοιξαν. Αρκετός κόσμος, αποφασισμένος να μην ξαναδεί το φώς του ήλιου για την υπόλοιπη ημέρα, πέρασε την κεντρική είσοδο.
Ανταπόκριση: Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Γύρω στις 8:30 και υπό τους ήχους των Rammstein (σοβαρά τώρα;) οι Θεσσαλονικείς Agnes Vein έκαναν την εμφάνιση τους και μας έμπασαν από νωρίς στο κλίμα της βραδιάς. Το αργό, βασανιστικό doom/death τους, δεν περνά απαρατήρητο. Καθαρός, γεμάτος ήχος, εξαιρετικά φωνητικά. Το μισάωρο σετ τους πέρασε απολαυστικά, δίνοντας βάση στην πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους ‘’Soulship’’, κρατώντας το φοβερό ‘’The Fall’’ από το ‘’Duality’’ για το τέλος. Τους άξιζε λίγος χρόνος παραπάνω, μα το πρόγραμμα έπρεπε να τηρηθεί.
Σειρά με τους Universe 217, που είναι μία από τις πιο ολοκληρωμένες, αρτιστικά και τεχνικά, μπάντες του εγχώριου underground τα τελευταία χρόνια. Δουλεύουν πολύ, και αυτό φαίνεται σε κάθε τους σκηνική παρουσία. Χωρίς να χαραμίζονται σε ‘’ευκολίες’’, δημιουργούν μια καθηλωτική κυκλοθυμική ατμόσφαιρα, με κεντρικό άξονα την φοβερή (φωνητικά και κινησιολογικά) τραγουδίστρια τους Τάνια, η οποία ‘’μοίραζε’’ ανατριχίλες. Ξεχωριστός ήχος, πέρα από κάθε ταμπέλα, ηλεκτρισμός και μυσταγωγία στα καλύτερα της.
Μετά το τέλος του set των U217, είχε έρθει η ώρα για την κορυφή του παγόβουνου. Οι Neurosis, είναι μια κατηγορία από μόνοι τους, και είχε έρθει εκείνη η συγκλονιστική ώρα να μας το αποδείξουν. Το cd των Rammstein είχε επιτέλους πεταχτεί κάπου στην Πειραιώς, και στην θέση του προλόγιζαν την τελευταία πράξη της βραδιάς, drone και experimental ήχοι. Ενώ τα μέλη της μπάντας τακτοποιούσαν τις τελευταίες λεπτομέρειες φορώντας μακρυμάνικα με κουκούλες (για να μην τους καταλάβουμε;), ο πάνω χώρος του Fuzz επιτέλους άνοιξε, και αποσυμφόρησε έστω και για λίγες στιγμές το στρίμωγμα του κόσμου, δίνοντας την ευκαιρία να πάρουμε λίγες ανάσες και μια μπυρίτσα από το μπάρ. Η έναρξη του set μας επιφύλασσε ένα από τα καλύτερα ατμοσφαιρικά κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Το ‘’The Sun that never Sets’’, σκόρπισε στα πατώματα κάθε αμφιβολία όσον αφορά τον ήχο της μπάντας στο συγκεκριμένο χώρο και έλυσε την απορία για το τι δουλειά είχε η – από απαίτηση της μπάντας – κονσόλα του ήχου στο κέντρο του. Το επόμενο ‘’Locust Star’’, ήρθε και συγκλόνισε τους πάντες. Δεν υπάρχει λέξη για το αμοιβαίο θετικό συναίσθημα που μοιράστηκε ο κόσμος εκείνη την στιγμή μα και καθ’ όλη τη σχεδόν δίωρη διάρκεια του set τους.
Όλα τα μέλη της μπάντας ήταν απολύτως καθηλωμένα και αφοσιωμένα στη δουλειά τους. Χωρίς λόγια και χαιρετούρες, μα με τους ambient ρυθμούς από τα keyboards του Noah Landis να γεμίζουν τα κενά – από τον οποίο δεν ήταν εύκολο να πάρεις το βλέμμα σου- , τα ‘’Distill’’, ‘’The Tide’’’, ’’My heart for Deliverance’’ και το τρομαχτικό ‘’The Doorway’’ μεταξύ άλλων, ήρθαν και μας ποδοπάτησαν την ψυχή. Για το τέλος ένα μπες – βγες στη σκηνή σήμανε το encore και με ότι δυνάμεις μας είχανε μείνει (δεδομένου και της αφόρητης ζέστης) , υποστήκαμε τις ισοπεδωτικές συνέπειες του ‘’Stones from the Sky’’.Οι Neurosis ξερίζωσαν πάσα ιδέα που μπορεί να είχαμε για το τι εστί άψογο live, και έθεσαν νέα μέτρα και σταθμά, αποδεικνύοντας επιτέλους και στη χώρα μας ότι είναι (αν όχι η μοναδική) από τις πιο δυνατές μπάντες στον πλανήτη. Και εννοούμε, καθολικά δυνατές. Τρομερός ήχος, συναίσθημα, σκηνική παρουσία και προσωπικότητες. Δημιουργούν μια ακραία ξεχωριστή εσωτερική ένταση στο κοινό, απαιτώντας την προσοχή σου από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, συνθήκη που ελάχιστοι καταφέρνουν. Οποιοδήποτε κείμενο και κριτική φαντάζει λίγο για τα όσα ζήσαμε το βράδυ της Πέμπτης. Μία από τις πιο ολοκληρωμένες live εμπειρίες που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Κρίμα σε όσους δεν κατάφεραν να είναι εκεί για οποιονδήποτε λόγο.