Σταματημό δέν έχει ο 71χρονος Καναδός τροβαδούρος αφού έναν μόλις χρόνο μετά τη συνεργασία του με τους Promise of The Real επιστρέφει με έναν ακόμη δίσκο.
Στο 37ο studio album του ο Neil αλλάζει πάλι συνεργάτες και ύφος έχοντας στο πλευρό του τον Jim Keltner (γνωστό απο τη δουλειά του με μέλη των Beatles, τους Traveling Wildburys και ένα κάρο άλλους) στα τύμπανα και τον Paul Bushnell στο μπάσο. Εδώ ο Καναδός τροβαδούρος επιλέγει ένα πιο λιτό και ακουστικό τρόπο έκφρασης για να εξωτερικεύσει τις ήδη γνωστές κοινωνικές του ανησυχίες δοικμάζοντας ταυτόχρονα μία πιο αυθόρμητη προσέγγιση ηχογραφώντας τον δίσκο μέσα σε 4 μέρες, και κάπου εκεί φαίνεται τελικά να την πατάει μιάς και το τελικό αποτέλεσμα δίνει περισσότερο την εντύπωση του πρόχειρου.
Σαφώς και το “Peace Trail” έχει τις καλές του στιγμές, όπως το “Indian Gilders” και το “Show Me”, απο κει και πέρα τα “John Oakes και “My Pledge” σε αφήνουν με την αίσθηση του μισοτελειωμένου, ενώ το “My New Robot” σε γλυκαίνει στο φινάλε ενός μέτριου δίσκου με τις αντιφάσεις του ανάμεσα στην βγαλμένη απ’το παρελθόν εποχής “Harvest” ακουστική μελωδία και το εξαρτημένο απ’ την τεχνολογία παρόν με τις ρομποτικές φωνές στο τέλος. Από κει και πέρα επικρατεί η μετριότητα.
Αν το “Peace Trail” κυκλοφορούσε σαν δίσκος με χαμένα tracks η rehearsals του Neil Young τότε θα είχε μία πιο επιεική αντιμετώπιση, δυστυχώς κυκλοφορεί σαν κανονικός δίσκος και απλά επιβεβαιώνει το παλιό ρητό που λέει ότι “όποιος βιάζεται σκοντάφτει”, και φαίνεται πως εδώ ο θείος Neil σκόνταψε για τα καλά.