Πολύ ωραία και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, αλλά για εμάς που αγαπάμε λίγο παραπάνω τα μικρά και cozy venues με την τσιγαρίλα τους, η χθεσινή βραδιά ήταν η καλύτερη επιστροφή για τη χειμερινή σεζόν.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Έλενα Θεοδωροπούλου (πλήρες photo report εδώ)
Το Gagarin είναι έτσι κι αλλιώς από τα πολύ αγαπημένα μου venues, και όταν ανακοινώθηκε η σύμπραξη The Steams και Naxatras ανυπομονούσα ήδη για το live, κυρίως για τους The Steams που δεν είχα ξανά την ευκαιρία να δω ζωντανά, αν και πάντα μου άρεσε πολύ ο ήχος τους. Παρ’όλα αυτά, δεν ήμουν προετοιμασμένη για την performance που έδωσαν χθες βράδυ.
Νομίζω ότι σε κάποια live καταλαβαίνεις από την αρχή αν το κοινό είναι ψημένο ή όχι, και αυτή ήταν μια περίπτωση που φαινόταν ότι ο κόσμος ήξερε τι έχει έρθει να ακούσει. Η προσέλευση ήταν μεγάλη από νωρίς, και είχε σχηματιστεί μια ουρά έξω από το Gagarin από τις 20:30 κιόλας. Οι The Steams ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστούν στις 21:00, και τελικά στις 21:10 περίπου – μπορεί λόγω μεγάλης προσέλευσης, το event τελικά έγινε sold out – εμφανίστηκαν επιβλητικά πάνω στη σκηνή, με το “Vile Wonders”. Όπως είπα και στην αρχή, δυστυχώς δεν τους είχα ξαναδεί live, και αναρωτιόμουν για ποιο λόγο είχα αργήσει τόσο πολύ. Πρόκειται για μια μπάντα που έχει αδιανόητη χημεία πάνω στη σκηνή, το κάθε όργανο ακούγεται crispy clear, χωρίς να κλέβει το ένα από το άλλο, αλλά συνδυάζονται όλα αρμονικά σε κάθε κομμάτι, δίνοντας ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Φυσικά, αυτό δεν θα ήταν τίποτα αν τα παιδιά δεν έδιναν την ψυχή τους με κάθε εκτέλεση, από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο στην μπάντα. Είχα καιρό να δω κάτι τόσο επαγγελματικό, αλλά και με το πάθος του ερασιτέχνη ταυτόχρονα.
Η βραδιά συνεχίστηκε με τα “The Horror”, “Perfect Storms from Afar”, το εκπληκτικό “Entrance”, και το “The Union”. Η playlist στο σύνολο της ήταν χορταστική, περιείχε τα καλύτερα και από τα δύο τους άλμπουμ. Το κοινό ήδη από το πρώτο κομμάτι έδινε απίστευτη ενέργεια στην μπάντα, και αυτό το πάρε-δώσε ενέργειας κλιμακωνόταν συνεχώς, με εκρήξεις που ακολούθησαν και στο “The Harvest” και το “The Lament”. Τα φώτα, στο μεταξύ, δημιουργούσαν και μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, και έδιναν και αυτό το κάτι παραπάνω στην ψυχεδέλεια της μπάντας. Ήταν εντυπωσιακή η σύνδεση που κατάφεραν να έχουν με εμάς από κάτω, και αυτό συνέβη εντελώς οργανικά. Τα τελευταία του setlist ήταν το “Ever Lasting”, το “The Pattern” (καινούργιο κομμάτι), το “Arcadia”, και για το τέλος – φυσικά – το “Ephemeral Joys”, κομματάρα. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά ότι πρέπει να τους δείτε χθες, αν γίνεται. Εγώ θα είμαι σίγουρα εκεί και στο επόμενο τους live.
Αφού οι The Steams μας αποχαιρέτησαν (κι ας θέλαμε κι άλλο), είχαμε λίγη ώρα στη διάθεση μας μέχρι τους headliners, για να ηρεμήσουμε λιγάκι από αυτό που είχαμε δει και ακούσει. Πολύ γρήγορα, λίγο μετά τις 22:30, οι Naxatras ανέβηκαν στη σκηνή με επιφωνήματα και χειροκροτήματα από τον κόσμο. Πρέπει να πω ότι, επειδή τους είχα δει μόνο σε ανοιχτό χώρο, η εμπειρία σε κλειστό χώρο είναι τελείως διαφορετική και τους ταιριάζει πολύ περισσότερο. Η έναρξη με το “Reflection (Birth)”, σε συνδυασμό με τα ψυχεδελικά visuals, ήταν φανταστική και μας συνεπήρε όλους. Ο φόρος τιμής στο τελευταίο άλμπουμ, το “IV”, συνεχίστηκε με το “Omega Madness” και το επικό “Journey to Narahmon”.
Δεν θα μπορούσε να λείπει και το αγαπημένο single πολλών, το “All The Stars Collide Into a Single Ray”, με το κοινό να ακολουθεί τους Naxatras ευλαβικά, σε ένα κατά βάση instrumental είδος, που η σύνδεση με τον κόσμο είναι πάντα πιο δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη όπως φάνηκε εδώ, γιατί αν συμβεί τότε είναι μοναδική. Περίπου στα μισά του setlist ακούσαμε και το “Waves”, από τα ωραιότερα τους για μένα, το “Horizon”, “The Battle of Crystal Fields”, και το αισθησιακό “Garden of the Senses”. Ακολούθησε το μπιτάτο “On The Silver Line”, με τον κόσμο να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι, και το “The Great Attractor”, από το πρώτο άλμπουμ τους “ΙΙ”. Φυσικά είχαμε και encore, αφού ο κόσμος δεν τους άφησε να φύγουν έτσι, και παρέμεινε για ώρα ενώ είχαν κατέβει από τη σκηνή, με μια κορυφαία τους στιγμή, το “I Am The Beyonder”, που μας έκανε όλους χαρούμενους που δεν έλειψε αυτή η προσθήκη από το setlist. Η βραδιά έκλεισε πανηγυρικά με το “Ent”, και το κοινό να χειροκροτά με πλατύ χαμόγελο.
Ήταν ένα live που θα θυμόμαστε για καιρό, που πέρα από όλα τα άλλα, σε κάνει να νιώθεις και περήφανος για την εγχώρια σκηνή. Ένας έξτρα λόγος που με κάνει να νιώθω χαρούμενη, είναι η επιμονή στα hard copies εισιτήρια, για τα old souls όπως εγώ, που χαιρόμαστε – και κάνουμε και συλλογή – από κάτι τέτοια. Στα επόμενα!
