Το θρυλικό ντουέτο των Nadja βρέθηκε για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, με συνέταιρους στο έγκλημα τους “δικούς μας” Amberclock και Black Spring, την Παρασκευή στο six d.o.g.s. Μια βραδιά που το σκοτάδι άγγιξε τις ψυχές μας και μας βύθισε στον λάκκο της “απαισιοδοξίας”.
Aνταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Την αρχή έκαναν οι Amberclock, παρουσιάζοντάς μας το demo τους, που ακούει στο όνομα “Radials”. Ένα σχήμα που βασίζεται σε ακουστικά κομμάτια και ακροβατεί ανάμεσα στους ηλεκτρονικούς ήχους και τη drone. Ωστόσο, αντιληπτή ήταν και η αισθητική της postrock, στο κυρίαρχο κομμάτι που την χαρακτηρίζει, δηλαδή, αρχή μέση τέλος. Το set τους ξεκίνησε μέτριο εώς χλιαρό, αλλά όσο περνούσε η ώρα, οι ήχοι γίνονταν πιο έντονοι, ζεστοί και με σημείο κορύφωσης τα φωνητικά του Ηρακλή, μας πήγαν σε άλλο επίπεδο, καθηλώνοντάς μας για μισή ώρα.
Σειρά είχαν οι Black Spring ή αλλιώς Μαύρη Άνοιξη. Εμπνευσμένοι από το ομότιτλο βιβλίο του Henry Miller, το industrial/drone σχήμα, με παραμορφωμένα samples, αργή κιθάρα, ένταση και θόρυβο, για περίπου σαράντα λεπτά μας βύθισαν στην μουσική τους. Αντιμετώπισαν κάποια θέματα με τον ήχο που πολλοί άκουσαν αλλά λίγοι κατάλαβαν. Τα πετάλια με τις παραμορφώσεις τους έδιναν όλο το σκότος που μπορεί να περιμένει κανείς από αυτό το project και η κιθάρα με τους μονοτονικούς ρυθμούς σε πήγαινε σε άλλο κόσμο. Τα φωνητικά όμως, δεν μπορώ να πω πως με κέρδισαν, τη μία μου άρεσαν και την άλλη καθόλου. Γενικά επικρατούσε μία αμηχανία από μεριά του κιθαρίστα τραγουδιστή και ίσως γι’ αυτό να μην με κέρδισε.
Και η στιγμή που περιμέναμε έφτασε. Μετά από 5 χρόνια, βρέθηκαν ξανά στην σκηνή των “έξι σκύλων”, αλλά δυστυχώς, ο χώρος δεν είχε τόσο κόσμο όσο ήλπιζα να δω. Οι Nadja ανέβηκαν στην σκηνή και με το video wall από πίσω να δείχνει γάτες, γάτες παντού, γάτες όλη την ώρα, δεν άφησαν καμία αμφιβολία πως είναι cat lovers. Με τον Aidan στραμμένο προς το κοινό και την Leah γυρισμένη αντίθετα, ξεκίνησαν το αυτοσχέδιο set τους, όπως συνηθίζουν εξάλλου. Από τις πρώτες νότες καταλάβαινες την βαρύτητα τους, σε doom κυρίως ύφος παρά σε drone, με τις απίστευτες μπασογραμμές της Leah, την ένταση και το βάθος από τον Aidan, που έκαναν όλο το μαγαζί να τρίζει.
Σαν πρώτη φορά που τους είδα, αφού δεν ήμουν στους τυχερούς του 2011, ό,τι αμφιβολία είχα για την έλλειψη πραγματικών drums, εξαφανίστηκε. Για μία ώρα σχεδόν νιώσαμε στο μέγιστο τον ήχο τους, στο ίδιο μας το σώμα και το μυαλό και μας ταξίδεψαν, με τη μουσική και την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει, αφήνοντας τον κάθε νου ελεύθερο να πλάθει τις δικιές του εικόνες. Η ώρα μαζί τους πέρασε τόσο γρήγορα και όταν έφτασε το τέλος της βραδιάς, υπήρξε μία μικρή απογοήτευση, καθώς ήθελα να κρατήσει περισσότερο. Εις το επανιδείν λοιπόν!