Όχι σύντροφοι. Όχι, όχι, όχι. Όχι αυτό. Έκατσα κι άκουσα το “Killhammer” με τις καλύτερες προθέσεις αλλά όχι, αυτό πρέπει να σταματήσει. Θα τελειώσω με τα τυπικά γιατί εδώ χωράει φιλοσοφία και βιάζομαι να προχωρήσω. Heavy/power δευτέρας διαλογής, με μια εσάνς από Iced Earth, ανέμπνευστο και χλιαρό. Σε καμιά περίπτωση δε θα κόψετε τα αυτιά σας, αλλά μην περιμένετε και καμιά ιδιαίτερη συγκίνηση. Το πρόβλημα σύντροφοι δεν είναι η μουσική αυτή καθαυτή εδώ, και όχι για να το ξεκαθαρίσουμε κι αυτό, ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ η μουσική που μετράει. Αν ήταν θα βγάζαμε όλοι άσπρα δισκάκια σε αυτές τις διάφανες θήκες και αντί για στίχους θα μουρμουράγαμε μελωδίες. Όχι, ένας δίσκος είναι μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση/δημιουργία, οπότε ρόλο παίζουν όλα, από τον τίτλο μέχρι τα video clip. Και ερχόμαστε στο βασικό, απροσπέραστο και αχώνευτο πρόβλημα του δίσκου: Τα πάντα εδώ είναι πιο κλισέ κι από ταινία της Finos Films.
Δεν θα πάμε μακριά. “Kιllhammer” ρε αθεόφοβοι; Ναι, ούτε οι πρώτοι είναι ούτε οι τελευταίοι, αλλά μήπως πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή αυτό το αστείο; Είμαστε επικοί, στα video games οι κακοί έχουν σφυριά και σκοτώνουν, hammers that kill, killhammer, πάμε. Είμαι υπερβολικός; Ρε φανταστείτε λίγο πόσο γραφικό ακούγεται σε έναν αγγλόφωνο αυτό… Φανταστείτε μια σουηδική ρεμπέτικη μπάντα που βγάζει ελληνόφωνο δίσκο «Μαστουρολουλάς». Κι άντε και το κατάπιαμε το killhammer. Μου ‘χεις στη σειρά μετά τραγούδια “Armies of Hell”, “To Hell and Back”, “Kill the Beast” και “Hate Black”; Δηλαδή μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω ότι τα 80’s περάσανε, αλλά ούτε οι Mystic Prophesy παίζουν 80’s metal ούτε νομίζω είδαμε το 80 τέτοια κλισαδούρα μαζεμένη…
Η μουσική; Αργά κομμάτια, γρήγορα κομμάτια, μπαλάντα, απ’όλα. Όπως ακριβώς θα περιμένατε. Τα riffs που περιμένατε, τα αρπίσματα που περιμένατε, τα solos που περιμένατε, οι φωνητικές γραμμές που περιμένατε… Έχει και δυο-τρία brutal κάπου μέσα, ωραία, αυτό δεν το περιμένατε, αλλά δε νομίζω ότι σώζουν την παρτίδα.
Άντε, πάμε και στο πρώτο σημείο πρωτοτυπίας: Η μπάντα έχει βγάλει δυο videos, για το ομώνυμο και το “To Hell and Back. Περιμένατε καμιά επικούρα, ε…; Χοχοχο. Όχι, τα δύο videos περιλαμβάνουν από μια αιθέρια ύπαρξη έκαστο να ντύνεται με ελάχιστες ποσότητες δέρματος και ή να κραδαίνει ένα σφυρί σε ένα BDSM σκηνικό – αλήθεια σύντροφοι, αυτό πρέπει να είναι το killhammer, όχι αυτό που κρατάει ο δαιμονικός πολεμιστής του εξωφύλλου! – ή να τριγυρνάει σε μπαράκια και να κυνηγάει τον πρώην της. Ρε δείτε τα, ψυχαγωγικά είναι, αλλά αν νομίζει κανείς ότι εν έτει 2013 έτσι προσελκύει οπαδούς…
Συνοψίζοντας. Όχι, δεν είμαι από αυτούς που αν δεν αναφέρεται στον Wittgenstein ένα album δεν το ακούω, ούτε σνομπάρω καθόλου τις κλασσικές metal αξίες. Αλήθεια. Αλλά ακούγοντας το “Killhammer” νόμιζα ώρες ώρες ότι άκουγα παρωδία. Δε θα αποτρέψω κανέναν από το να ακούσει τον δίσκο – λες και μπορώ – αλλά όσο και να προσπάθησα στα δικά μου αυτιά ακούγεται μια απόλυτα κλισαρισμένη heavy metal μετριότητα.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Η μουσική δεν είναι κάτω του μετρίου. Αν ακούγατε ένα κομμάτι από το “Killhammer” να παίζει σε ένα metal club δε θα ξινίζατε.
The Bad: Από την άλλη δε θα το συγκρατούσατε, και σίγουρα δε θα ρωτάγατε τον DJ το όνομα του…
Βαθμολογία: 2,5 / 5
[/stextbox]