Αυτοί οι τύποι έχουν ένα μοναδικό ταλέντο. Να καταπιαστούν με έναν τόσο κορεσμένο ήχο και να ακούγονται τόσο διαφορετικοί από album σε album, φτάνοντας αισίως την έβδομη κυκλοφορία τους σε σχεδόν 15 ολόκληρα χρόνια πορείας. Τόσο διαφορετικοί που σε κάνουν να ξεχνάς ότι ίσως ένα riffάκι το έχεις ακούσει κάπου αλλού και σε κάνουν περισσότερο να εστιάσεις στην φωνάρα του μπροστάρη αυτού του σχήματος, του Ralf Gyllenhammar που, όπως ορθά παρατηρούν αρκετοί, καταφέρνει να ισορροπήσει κάπου μεταξύ του Dio και του Freddy Mercury τη στιγμή που ο ήχος τους ξερνάει, αθελά του ή μη, αρκετές δόσεις ενός άλλου μυστακοφόρου, του Tony Iommi.
Οι Mustasch, λοιπόν, επιχειρούν για μία ακόμη φορά να τιμήσουν το όνομά τους και το καθεαυτό περιεχόμενο του ονόματός τους, το…μουστάκι. Και καμία πλούσια γυναίκα αράχνη δε θα τους βάλει να το…ξυρίσουν, όπως φαίνεται από την πρώτη ακρόαση αυτού του album. Τίμια και παντελονάτα πράγματα, με το ομότιτλο κομμάτι να με έχει ήδη κάνει να πατήσω το repeat αρκετές φορές και το βαρύ και ασήκωτο “The Mauler” να γεμίζει το δωμάτιο, διογκούμενο συνεχώς εν τη εξελίξει του. Όμοια εντύπωση δημιουργεί και το “All My Life” με τα απίστευτα ξεσπάσματά του. Το αποτέλεσμα, είναι ένα album αρκετά πολυσυλλεκτικό αφού πηδάει σαν πεταλουδίτσα από λουλουδάκι σε λουλουδάκι και τσιμπάει επιρροές από αρκετές στιγμές του rock/metal ήχου ανά τα χρόνια, είτε μιλήσουμε για “μόνο 80s” riffάκια είτε για κομμάτια όπως το “From Euphoria To Dystopia” που θυμίζουν νεώτερους Spiritual Beggars και τις “pop” εποχές των Monster Magnet. To…”ρεμπέτικο” “Don’t Want To Be Who I Am” κλείνει ιδανικά έναν δίσκο που σε αφήνει γεμάτο από εντυπώσεις και με μία αίσθηση απορίας ως προς το πιο κομμάτι θα ήθελες να ξεχωρίσεις και να ξανακούσεις από το σύνολό του. Ίσως, πλην του “I Hate To Dance” που, εδώ ΔΕΝ θα σας το παίξω ειδικός, με εκνεύρισε αν και οι στίχοι του είναι ύμνος σε κάθε μεταλοκέφαλο που βρέθηκε σε mainstream clubάκι για χάρη κάποιας όμορφης, non-metal κορασίδας!
Για όποιον έμαθε τους Mustasch με το “Latest Version Of The Truth” και ερωτεύτηκε εκείνο το εξαιρετικό album, ίσως οι πολλές εναλλαγές και η έλλειψη συγκεκριμένου mood και συγκεκριμένης γραμμής να τέμνει εγκάρσια το σύνολο του album τους ξενίσουν. Αλλά σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο σημείο, είναι στο γούστο του καθενός να αποφασίσει αν θέλει ένα album με συγκεκριμένο ύφος από το πρώτο δευτερόλεπτο ως το τελευταίο ή αν θέλει κάτι απ’ όλα. Η αλήθεια είναι ότι σε σύγκριση με το “Sounds Like Hell, Looks Like Heaven”, οι Mustasch αυτή τη φορά ρίχνουν όλα τους τα χαρτιά στο παιχνίδι και η ταπεινή μου άποψη είναι πως δεν χάνουν. Ίσως, μοναδικό αρνητικό είναι ότι στην μίξη βγαίνει φοβερά σπρωγμένη η φωνή του Ralf Gyllenhammar κάνοντας σε κάποια σημεία τις όμορφες, παρά το ότι δεν είναι πρωτότυπες, μελωδίες να χάνονται κάπου στο βάθος. Και πάλι όμως, αυτά είναι technicalities του χειρίστου είδους όταν μιλάμε για ένα τόσο γεμάτο, τίμιο και όμορφο album που σε κάνει να θυμάσαι ξανά για ποιο λόγο γουστάρεις τόσο αυτή τη μουσική.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Ένα ομότιτλο κομμάτι που σε κάνει να ανέβεις σε ένα βουνό και να μην έχεις κανέναν ανάγκη…γιατί είσαι ο Hulk! Μία μπάντα δεν λέει να βγάλει κακό album!
The Bad : Ή “δεν πιάνω τον ήχο του” ή το “I Hate To Dance” είναι απίστευτα εκνευριστικό αν και όσο περνάει η ώρα το χαίρομαι!
Βαθμολογία: 4,5 / 5
[/stextbox]