Οι Motorama την Παρασκευή, 9 Οκτωβρίου επέστρεψαν στη χώρα μας και με τον συννεφιασμένο καιρό να είναι σύμμαχος στην ιδιαίτερη αίσθηση που προκαλούν τα κομμάτια τους, έδωσαν ραντεβού με το αθηναϊκό κοινό στο Death Disco παρέα με τους Deadbeat Escapement και τους Κωμωδία Θανάτου.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες εδώ)
Τα πρώτα ποτά όλων όσοι είχαν φτάσει από νωρίς ανέλαβαν με τις μουσικές τους να συνοδεύσουν οι εκ Πατρών ορμώμενοι Deadbeat Escapement. Βρέβηκαν on stage λίγο πριν τις 21:30 και με κύρια όπλα την εναλλαγή γυναικείων – ανδρικών φωνητικών, τις επιβλητικές μελωδίες του theremin και σε συνδυασμό με τον χαμηλό φωτισμό δημιούργησαν μία μελαγχολική αλλά συνάμα γλυκιά ατμόσφαιρα. Στην περίπου μισής ώρας σε διάρκεια εμφάνισή τους, μας παρουσίασαν κατά κόρον υλικό από τον τελευταίο τους δίσκο και αφοσιωμένοι στο έργο τους έκλεισαν το set τους με το κομμάτι “Post Mortem”, αποσπώντας κάτι παραπάνω από θετικά σχόλια.
Αμέσως μετά, σειρά είχαν οι Κωμωδία Θανάτου, τους οποίους παρακολουθούσα για πρώτη φορά live. Μπροστά στη σκηνή άτομα κάθε ηλικίας παθιασμένα τραγουδούσαν τους στίχους τους και κάπου κάπου έβρισκες να βγαίνουν από τα ηχεία πράγματα που είχες ζήσει, είχες νιώσει κι είχες σκεφτεί. Εμφανώς επηρεασμένοι από την εποχή των Τρυπών και την ιδιαίτερη χροιά του Γιάννη Αγγελάκα, ο τραγουδιστής φάνταζε σαν σκοτεινή φιγούρα με βλέμμα που συχνά χανόταν στο πλήθος καθώς ερμήνευε τις συνθέσεις της μπάντας. Φώτα χαμηλά που ενίοτε τρεμοέπαιζαν και ρυθμοί που ήταν σα να βγαίνουν από παλιότερη εποχή, προετοίμασαν το έδαφος για τους headliners παραδίνοντας τη σκυτάλη λίγο πριν τις 23:30.
Όταν η αυλαία άνοιξε για τρίτη και τελευταία φορά οι Motorama εμφανίστηκαν στη σκηνή, το venue είχε γεμίσει και με την ατμόσφαιρα να παραμένει ολίγον τι σκοτεινή και βαριά, δεν αργήσαμε να συγχρονιστούμε με το mood των Ρώσων. Ο ήχος τους έφερνε στο νου μια μίξη Joy Division και Velvet Underground. Οι κινήσεις τους ορισμένες με απόλυτο συγχρονισμό και ακρίβεια. Η εκτέλεση των κομματιών άρτια και το αποτέλεσμα διακρινόταν αν μη τι άλλο από επαγγελματισμό. Αμφότερα αυτά τα δύο στοιχεία μαρτυρούσαν μια πολύ καλά προβαρισμένη μπάντα.
Λακωνικός και με αμήχανο χαμόγελο, ο Vlad καλησπέρισε το κοινό και ζήτησε συγγνώμη λίγο αργότερα όταν μια χορδή έσπασε – εντούτοις αντικαταστήθηκε άμεσα. Παρουσιάστηκε υλικό από τις μέχρι τώρα δισκογραφικές τους δουλειές και κάποια κομμάτια που παραμένουν ακυκλοφόρητα – από τις πιο αγαπημένες στιγμές η ώρα του “Rose in the vase”. Δεδομένων των κομματιών, ωστόσο, που κατά βάση κινούνταν σε παρόμοιο ρυθμό, κάποιες στιγμές έλειπε το νεύρο και ο αυθορμητισμός. Κάτι που αναπληρώθηκε με το επιλογικό κομμάτι της μπάντας που πραγματικά μας άφησε ικανοποιημένους να μιλάμε λίγο αργότερα για ένα όμορφο live που σε έκανε να ταξιδεύεις νοερά.