Μία κινησιολογική κατάσταση, παίρνει τη γνώση των έντονα ατμοσφαιρικών και αρχιτεκτονικά δομημένων album που μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν και ξεκλειδώνει για την έβδομή τους δουλειά, μία cool και αναπαυτική μετάβαση. Το ψυχεδελικό rock duo από το San Francisco, θα περάσει χρόνο στην Πορτογαλία, θα groove-άρει καθώς επεξεργάζεται την disco-pop και επιπρόσθετα θα ενσωματώσει με άνεση λίγα 70’s funk τερτίπια στα ηλεκτρονικά στοιχεία του ήχου του, με τα ίχνη να κατηγορούν την chill-άτη acid-house. Με τη βοήθεια του Sonic Boom (πρώην μέλος των Spaceman 3) στην ενδιαφέρουσα μίξη.
Η ωτική μας εμπειρία ξεκινάει με παιχνίδι, “Flying”. Αυτόματα, η ακρόαση σε ταξιδεύει πέραν της αστικής ζωής ή τουλάχιστον αποσκοπώντας τη σύνδεση με τη φύση, ειδικά με το τρίπτυχο: γη, ουρανός και νερό. Τον αέρα τον νιώθεις απλά να σε διαπερνά, φαντάσου τον στο άκουσμα. Η νύχτα αποτελεί το μηχανισμό για την κατανόηση πως και τα αστέρια Ήλιοι είναι. “Stars Are The Light”. Οι επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί των πλήκτρων και τα φουτουριστικά echoing sounds πρωταγωνιστούν. Οι μελωδίες γλιστράνε με τέτοια διαδοχή, σαν αντίκτυπο και απεύθυνση στο κοντινό μέλλον, “Fall (In Your Love)”, με περισσότερα μπάσα (a bit βαρετό παρά την προσπάθεια της κιθάρας), για να πιάσουν σταδιακά ένα ατέρμονο vibe, “The World And The Sun”, όμοιο με τη ρύθμιση των συχνοτήτων που δημιουργούν οι παλμοί τους. Συγχρονίζονται. Το “Lost Heads” έρχεται να επισφραγίσει αυτόν τους τον ήχο-ηχώ ως μία χρωματιζόμενη περίοδο από το ηλιοβασίλεμα στη δύση του (εδώ η κιθάρα ευδοκιμεί), που έπειτα όμορφα αυτοξεπλένεται στο “Eternal Shore” για να επανέλθει στην αυθεντική της μορφή και να επιστρέψει με το δυναμικό εγκεφαλικό αποτέλεσμα που συνεπάγεται το “Eye 2 Eye”, το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο. Λες και η εμπειρία της ορμής, θέτει πλέον όρια… στην ορμή. Στο τέλος, αν και το “Fever Night” διατηρεί το τέμπο, «πατάει» βαθύτερα κι έτσι όλο και κάποιο μελαγχολικό συναίσθημα προκύπτει από το ύφος του, που είναι ξεκάθαρα εσωστρεφές.
Μία δουλειά που δεν έχει τρελές μουσικές δεξιοτεχνίες, αλλά απαιτεί εργασία και ρύθμισμα. Μεταδίδει, μεν, μία κοινή μελωδική ευαισθησία αφού μετατρέπει το χορό σε κοινόχρηστο χώρο, μα στοχεύει στο προσωπικό ανάγνωσμα του δέκτη, μένοντας βέβαια πιστή σε μία beat-άτη δόνηση. Με trip-αρε, με χόρεψε, με κέρδισε.