Oι Mono αναμφισβήτητα είναι μία από τις μπάντες που έχουν βάλει πολλά λιθαράκια σε αυτό που ονομάζουμε post-rock και προσωπικά είναι μία από τις πολύ αγαπημένες μπάντες μου. Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε το live τους είχα τον ίδιο ακριβώς ενθουσιασμό και με τις άλλες τρείς φορές που τους είχα παρακολουθήσει. Και σε συνδυασμό με την εμφάνιση των The Ocean μαζί τους πίστευα πως θα ήταν το απόλυτο συναυλιακό combo, και έτσι ακριβώς ήταν την Κυριακή το βράδυ.
Ανταπόκριση: Γιώργος Τζώρτζης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Φτάνοντας στο Fuzz η ουρά του κόσμου που περίμενε να μπεί είχε φτάσει στην Πειραιώς και συνεχιζόταν κατά μήκος της λεωφόρου! Αφού περίμενα υπομονετικά, λίγα μόλις λεπτά μετά τις εννέα βρέθηκα μέσα όπου μόλις είχαν ξεκινήσει το set τους οι δικοί μας Afformance. Δεμένοι μεταξύ τους όσο ποτέ άλλοτε και παρεά με μία ηχάκλα, μας βομβάρδισαν με το δικό τους post! Τα delay και τα “ξυσίματα” έδιναν και έπαιρναν ζεσταίνοντας τον κόσμο ο οποίος συνέχιζε να γεμίζει τον χώρο. Νομίζω πως τα περίπου τριάντα λεπτά που έπαιξαν ήταν λίγα αλλά ήταν μία από τις καλύτερες επιλογές support για το συγκεκριμένο live.
Λίγα λεπτά πρίν τις δέκα ο Loic Rossetti παρέα με μια κούπα ζεστού αφεψήματος και τους υπόλοιπους The Ocean ανέβηκαν στην σκηνή του Fuzz. Οι πρώτες νότες του “Rhyacian: Untimely Meditations” ηχούν και τα πρώτα κεφάλια αρχίζουν να κουνιούνται. Πολύ δυναμικό παίξιμο με τις κιθάρες πότε να μας χαρίζουν μελωδικά σόλος και πότε να μας βομβαρδίζουν με post metal riffs ενώ ο Rossetti να ξερνάει τα σωθικά του πότε με βαριά growl φωνητικά και πότε με σκισμένα. Πάνω σε μια στιγμή έκστασης παίρνοντας μερικά μέτρα φόρα βούτηξε στο κοινό, το οποίο φάνηκε να το απόλαυσε! Ακούσαμε κομμάτια περισσότερο μέσα από το “Pelagial”, το “The Quiet Observer” μέσα από το split τους με τους Mono και στο τέλος μας έπαιξαν και ένα καινούριο κομμάτι το οποίο πραγματικά μου διέλυσε το κεφάλι.
Η συνέχεια ήταν με τους headliners Mono. Αφού έκατσαν στα σκαμπώ τους όλοι πλην της μπασίστριας, το “Recoil, Ignite” άρχισε να γαργαλάει γλυκά τα αυτιά μας. Όλα αυτά βέβαια μέχρι το χαοτικό ξέσπασμά του οπού πλεόν όλοι μας βρισκόμασταν κάπου αλλού φέρνοντας διάφορες εικόνες στο μυαλο μας. Άλλοτε γλυκές μελωδιές όπως αυτές του “Kanata” στροβιλίζονταν στο χώρο και άλλοτε αυτό το μανιώδες παίξιμο των Mono σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις του Goto σου τίναζαν τα μυαλά στον αέρα! Η Jazzmaster με κολλημένα τα faders πεσμένη κάτω και εκείνος να χτυπιέται πότε πάνω στα αγαπημένα του πετάλια και πότε στο πάτωμα! Στο “Pure As Snow” είδα πρόσωπα να κλαίνε, πρόσωπα με ένα βλέμα στο πουθενά, ζευγάρια να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, είδα χέρια να σφίγγουν μεταξύ τους, φίλους να κοιτιούνται και να χαμογελάνε, είδα εκφράσεις γαλήνιες άλλα και πόνου . Αυτή είναι η μουσική των Mono και δυστυχώς δεν περιγράφεται ούτε με δέκα ούτε με εκατό γραμμές κειμένου. Δεν θα γράψω κάτι αλλό γιατί ό,τι και να πώ θα είναι πολύ λίγο μπροστά σε ό,τι ζήσαμε για ακόμα μία φορά. Όσοι ήσασταν εκέι νομίζω πως καταλαβαίνετε τι εννοώ, όσοι πάλι όχι, την επόμενη φορά σίγουρα!