Αυτό το Σάββατο αναμένεται η μεγάλη επιστροφή των Γιαπωνέζων post – rockers, MONO, στη χώρα μας, έπειτα από μία απουσία τεσσάρων χρόνων. Με αφορμή, λοιπόν, τη συναυλιακή αυτή επιστροφή τους στο Fuzz Live Music Club, ο κιθαρίστας του σχήματος, Takaakira ‘Taka’ Goto, απαντά στις ερωτήσεις του Βασίλη Λύτρα.
Καλησπέρα σας. Ελπίζω να είστε όλοι καλά!Πρώτα από όλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την συνέντευξη!Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε κατευθείαν!Το 2018 φάνηκε να είναι μια παραγωγική χρονιά για τους Mono…
Λόγω πολλών προβλημάτων, το 2018, ήταν η πλέον δυσκολότερη χρόνια για εμάς. Η δυσκολότερη από τότε που φτιάξαμε τους MONO. Βρεθήκαμε στο σκοτάδι και δεν μπορούσαμε να δούμε το τι υπάρχει πέρα από αυτό. Πολλά συνέβησαν, ένα από αυτά και η αλλαγή του drummer μας. Παρ’όλα αυτά, με οδηγό μας την φράση “Η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας, βρίσκεται ακριβώς πριν την αυγή”, ξεκινήσαμε μαζί να λύνουμε μεθοδικά και ένα ένα τα προβλήματά μας. Η νέα μας δουλειά, είναι το πορτραίτο αυτών των καταστάσεων και των συναισθημάτων. Η “εικόνα” εκείνης της περιόδου. Ο μόνος τρόπος να αποβάλλουμε τον θυμό μας, τις έγνοιες μας και να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, είναι η μουσική. Έχω την εντύπωση πως καταφέραμε να φτιάξουμε έναν δυνατό, έντονο και όμορφο δίσκο.
Ας μιλήσουμε λίγο για το εξαιρετικό “Requiem For Hell”.2 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ποια τα συναισθήματά σας.Είστε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα;
Το “Requiem For Hell” είναι κομμάτι της ιστορίας μας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ο δίσκος πρόκειται για νια αντανάκλαση του εαυτού μας την εποχή εκείνη, συμπεριλαμβανομένων θετικών και αρνητικών συναισθημάτων. Πραγματικά, δεν μπορώ να θυμηθώ τόσα από το παρελθόν. Το μόνο που έχει σημασία τώρα, είναι το πως βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο και οδεύουμε μπροστά. Ακόμη και με την σύνθεση του καινούργιου μας album, δεν το σκέφτομαι και δεν θυμάμαι τόσο καθαρά την διαδικασία. Όταν το συνειδητοποίησα, τα κομμάτια ήταν ήδη έτοιμα και ξεκινούσαμε τις πρόβες με τον νέο μας drummer. Νομίζω πως επικεντρώθηκα στην δημιουργία της νέας μας εποχής με το καινούργιο μας μέλος.
Πείτε μας για το concept του δίσκου, τη θεματολογία του…
Όταν ένιωσα πως είχαμε τελειώσει με την σύνθεση του “Requiem For Hell”, απλά έπεσα πάνω στην “Θεία Κωμωδία” του Δάντη. Εμπνεύστηκα πάρα πολύ από αυτό. Ο τίτλος, η σειρά των κομματιών και το artwork μου ήρθαν μέσα από την “Θεία Κωμωδία”. Ήταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Ένιωσα πως αυτή η περίεργη κενότητα και μοναξιά, αυτά τα άδεια συναίσθημα μέσα σου, έχουν ακριβώς την ίδια ένταση και σημασία σε κάθε εποχή.
Πώς η “Θεία Κωμωδία” σε βοήθησε να βάλεις όλα τα κομμάτια στη σωστή σειρά;
Το συγκεκριμένο βιβλίο, έχει να κάνει με το γιατί γεννιούνται οι άνθρωποι, γιατί ζουν και τι συμβαίνει όταν πεθάνουν, χρησιμοποιώντας την κόλαση και τον παράδεισο σαν ένα παραμύθι. Ο κεντρικός χαρακτήρας έχει ως κίνητρο να δει την κοπέλα που ερωτεύθηκε. Όλα τα παραπάνω δημιούργησαν την ανάλογη ατμόσφαιρα ώστε ο δίσκος να ολοκληρωθεί, να πάρει την τελική του μορφή.
Κατά την άποψή μου και στα δικά μου αυτιά, το “Requiem For Hell” μου θυμίζει αρκετά το “Hymn to the Immortal Wind” λόγω ατμόσφαιρας και συναισθημάτων που δημιουργεί…
To φινάλε του “Hymn to the Immortal Wind” ήταν γεμάτο με χαρά, από την άλλη νομίζω πως το “Requiem For Hell” πρόκειται για μια κραυγή. Αποδέχεσαι και οδηγείσαι σε μια δίνη που δεν μπορείς να αντισταθείς.
O Steve Albini θα είναι και πάλι ο παραγωγός της επόμενης κυκλοφορίας σας, σωστά;
Ναι δουλέψαμε και πάλι με τον Steve Albini για τον επερχόμενο μας δίσκο που είναι προγραμματισμένος να κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2019. Θα είναι η πέμπτη μας κυκλοφορία στην οποία συνεργαζόμαστε. Πρόκειται για έναν πολύ καλό μας φίλο και φανταστικό μηχανικό.
Πίσω στο 2014 και την τελευταία σας επίσκεψη στην Ελλάδα, μπορώ καθαρά να θυμηθώ πως είδα κόσμο να δακρύζει, ζευγάρια να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται. Μας είχε αγγίξει όλους οι ατμόσφαιρα και η μουσική σας. Τι συναισθήματά πιστεύετε πως δημιουργεί η μουσική σας στον ακροατή;
Η σύνθεση είναι μια διαδικασία κατά την οποία εμβαθύνω πολύ μέσα μου και προσπαθώ να βάζω την καρδιά μου στα κομμάτια μας και προσπαθώ να βγάλω “ζεστά”, “λαμπερά” συναισθήματά μέσα από την “τρέλα” και το σκοτάδι. Προσωπικά η σύνθεση είναι η σωτηρία μου. Νιώθω πως “είναι ωραία να ζεις”, “κάποιος σκοπός υπάρχει στο να είναι αυτός που είμαι”. Εκφράζοντας αυτά τα συναισθήματά μέσα από την σύνθεση, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως μπορώ να έρθω σε επαφή με όλον τον κόσμο.
Πώς είναι το να έχεις μια τέτοια επιρροή, και μάλιστα συναισθηματική, στους ακροατές σου;
Είμαι ευγνώμων και κάτι παραπάνω από περήφανος που άνθρωποι απολαμβάνουν την μουσική μας, την καταλαβαίνουν και την μοιράζονται. Γιατί χάρις αυτούς, καλλιτέχνες όπως εμείς οι ίδιοι μπορούμε να δοκιμάσουμε και να ανακαλύψουμε πάρα πολλά, προκαλώντας τους ίδιους μας τους εαυτούς σε νέους δρόμους και μονοπάτια.
Το 2019 θα είναι τα εικοστά γενέθλια των Mono. Πείτε μας 2 λόγια για αυτό.
Την επόμενη χρονιά, μετά την κυκλοφορία της καινούργιας μας δουλειάς, προγραμματίζουμε μια παγκόσμια περιοδεία μα και κάποια special, επετειακά show. Νομίζω πως διανύουμε την καλύτερή μας περίοδο σε όλα τα επίπεδα. Ανυπομονώ.
Πως είναι να περιοδεύεις και να γράφεις για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;
Κυκλοφορούμε ένα album σχεδόν κάθε δύο χρόνια και μετά κάνουμε μια παγκόσμια περιοδεία προώθησης της κάθε κυκλοφορίας. Κάνοντας το 10 φορές, νιώθεις πως τα 20 χρόνια πέρασαν πραγματικά πολύ γρήγορα. Αυτή είναι η ζωή μας και οι ρυθμοί μας και ελπίζω να συνεχίσουμε να το κάνουμε στο μέλλον.
Στο ξεκίνημα της καριέρας σας, φανταζόσασταν πως θα εξελιχτείτε σε έναν Post Rock – ορχηστρικό μεγαθήριο;
Όταν φτιάξαμε τους Mono, δεν υπήρχε ο όρος Post Rock και ήταν για εμάς αρκετά δύσκολο να παίξουμε ακόμη και στην Ιαπωνία. Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινήσαμε να κάνουμε tour στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλα αυτά ποτέ δεν αμφιβάλλαμε, καθώς πιστεύαμε πως η μουσική μας δεν ήταν απλά ένας συνεχόμενος ήχος αλλά μια τέχνη κατά την οποία μπορούμε να εξωτερικεύσουμε πράγματα, που οι λέξεις δεν μπορούν.
Το 2019 έχει επίσης γενέθλια το “Hymn to the Immortal Wind” που γίνεται 10! Πείτε μας 2 λόγια για το concept του δίσκου…
Έγραψα τον δίσκο, βασιζόμενος σε μια μικρή ιστορία που έγραψε για εμάς ένας φίλος μας συγγραφέας, το θέμα της οποίας ήταν η μετενσάρκωση. Έχω την εντύπωση πως ήταν ο δίσκος ο οποίος βρήκαμε αυτό ακριβώς που ψάχναμε για εμάς. Μια μίξη κλασσικής μουσικής και κιθαριστικού θορύβου. (σ.σ. :”Fusion of classical music and guitar noise” ακριβώς τα λόγια του). Για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια της κυκλοφορίας σχεδιάζουμε να κυκλοφορήσουμε μια remaster έκδοσή του.
10 Χρόνια αργότερα, πώς νιώθετε όταν παίζετε η ακούτε κομμάτια από αυτόν τον δίσκο;
Αρκετά συχνά παίζουμε κομμάτια όπως το “Ashes in the Snow”, “Pure as Snow” και “Everlasting Light”. Δεν μεγαλώνουν ποτέ και κάθε φορά που τα παίζουμε μου ανεβάζουν την διάθεση.
Πάμε και στο “Nowhere Now Here” που κυκλοφορεί αρχές της επόμενης. Μπορείτε να μας περιγράψετε πως ηχεί; Πως είναι η ατμόσφαιρά του ;
Εάν βάλεις ένα κενό στην μέση του “Nowhere” γίνεται “Now Here”. Το σκοτάδι της περσινής χρονιάς είναι το “Nowhere” και το παρόν το “Now Here”. Αυτή μας η δουλειά είναι πρόκληση για εμάς στο νέο μας κεφάλαιο.
Υπάρχει κάποια θεματολογία; Κάποιο concept;
Απεικονίζει όλα τα συναισθήματά της περσινής χρονιάς, από το θυμό, τη λύπη, το κενό και τη μοναξιά, στη νέα αυγή και το πώς νιώθουμε τώρα.
Μπορείτε να μας περιγράψετε την διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησής του;
Ηχογραφήσαμε τον Ιούλιο με τον Steve Albini στο studio του. Όπως πάντα, αναλογικά και τα πάντα live.
Έχουμε κάποιους guest μουσικούς στα έγχορδα και τα πνευστά, καθώς και κάποια synth και ηλεκτρονικά μέρη που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά.
Σε ευχαριστώ ακόμη μια φορά για τον χρόνο σας και τη συνέντευξη. Μπορείς να κλείσεις όπως εσύ θέλεις.
Πάει κάποιος καιρός από την τελευταία μας φορά στην Αθήνα. Ανυπομονούμε να παίξουμε και πάλι εκεί. Τα λέμε σύντομα από κοντά. Σε ευχαριστώ πολύ!
***ENGLISH VERSION:***
Hello there, hope they’re all good for you guys. First of all I want to thank you for making this happen! So how was 2018 for you? Seems that was a very productive year. What motivates you to keep writing, recording, touring this far in your career?
Last year, due to various troubles, we spent one of the toughest times as a band ever since our formation. We really ended up in the dark and could not see what was ahead anymore, like our drummer changed and many more things happened. But we told ourselves the phrase “the darkest hour of the night came just before the dawn”, and solved one problem at a time with the members. The new album’s music portrays these circumstances and feelings. The only way we can remove our heart’s worries and anger, and retrieve our peace is through music. We feel that we managed to complete a fiercely strong, intense and beautiful album.
Let’s go back to your epic last album “Requiem For Hell”. What feelings do you have 2 years later for this album? Are you satisfied with the result and hiw the album sounds?
“Requiem For Hell” is part of our history. Nothing more, nothing less. I can only feel that the album is a reflection of ourselves at that time now, including everything we agree and disagree with. I can’t really remember about the past much. We’re right now in a middle of moving forward so that’s all it matters. Even with the new album’s songwriting, I didn’t think that deeply. I already forgot how I wrote them. When I realised, they already existed and started our practice with the new drummer Dahm from the US. I think I was just focused on creating the foundation of our new chapter with our new member.
Please tell us about the back story – theme of “Requiem for Hell”.
When I felt that I finished the songwriting for that album, I just happened to stumble upon Dante’s “Divine Comedy”. I got a very strong inspiration from it, and the album title, song order and artwork popped into my head. It was a very strange feeling. I felt that weird emptiness and loneliness, and that empty feeling you sometimes get in your heart in this modern age, is exactly the same in any day of age.
How Dante’s Divine Comedy helped you to put all the pieces in the right place?
That book talks about why people are born, why people live, what happens when people die and where they go by using hell and heaven like a fairytale. The main character’s motive was simple – to go see this one girl he admires.
In my point of view, “Requiem For Hell” reminds me my personal favourite “Hymn to the Immortal Wind” beacause of the atmosphere and the feel that creates. Is it just me or some of you had the same feeling?
“Hymn to the Immortal Wind”‘s ending was filled with joy, but I think “Requiem For Hell” on the other hand was like screaming, accepting and fading into a swirl you can’t resist.
Did you work again with Steve Albini for the new album?
We did indeed work with Steve Albini again for the new album, which is scheduled to be released in January next year. That
will make it our 5th album collaboration. He’s our longtime friend and a fantastic engineer.
Back in 2014 and you last visit to Greece, I can clearly remember that I saw people tear up, couples with hugs and kisses. We were touched by your atmoshpere and your music. What feelings do you think your music creates to the listener?
Composing is a process of going inside your heart. I go down deep within and start to form my heart into songs by pulling out shining bright soul-like elements from the madness-like darkness. I myself get saved by writing songs. I feel that “it’s ok for me to live”, “there is a reason for me to keep being who I am” and by expressing these feelings of myself getting saved by my song writings, I feel that I can, in certainty, resonance with all the people in the world.
How does it fell to have such an influence and emotional effect to your listeners?
I’m really proud and thankful towards all the people who listen to our music, understand them and share them. Because of all these people, artists like ourselves can try and discover many things, and challenge ourselves to new art.
2019 will be Mono’s 20 year Anniversary. Please tell us about this.
Next year, after the release of our new album, we plan to do a worldwide tour and also, do some special 20 year anniversary shows. I’m feeling that we’re spending the most amazing time with everything right now. I’m really looking forward to it.
How is touring and making music for all over those years?
We released an album every 2 years and toured the world after each release. After repeating this 10 times, it feels like 20 years passed really fast. This is also our way, so we hope to continue doing this in the future as well.
In the early beginning did you believe that this project will evolve into instrumental – post rock legend?
When we formed MONO, there was no such term as Post-Rock and it was really difficult for us to even play shows in Japan. This is why we started our tours in the United States. We were not worried though, because we believed our music was not just sound, but an art that can express things that you simply can’t with words.
Also in 2019 “Hymn to the Immortal Wind” will be 10 years old! Could you please describe us the concept of this album?
I wrote the album based on the short story that our friend who’s a writer wrote for us, which the theme was reincarnation. I think this was the album where we found the new style we had been looking for, which was a fusion of classical music and guitar noise. To celebrate the album’s 10 year anniversary next year, we’re planning to release a remastered edition.
10 years later, which feelings do you have when you are playing or hearing track of this album?
We frequently play songs like “Ashes In The Snow”, “Pure As Snow” and “Everlasting Light” even now. They just never get old. It brings up my mood every time we play them.
So, in the first days of the year, you will release “Nowhere Now Here”. Could you describe us how the sound and the atmosphere will be in this work?
If you put a space in the middle of “nowhere”, it becomes “now here”. Last year’s darkness is “nowhere” and where we are now is “now here”. This album is our new challenge in our new chapter.
Is there any back story? A concept?
It portrays all the feelings we had last year from anger, sadness, emptiness and loneliness, to the new fresh dawn that we feel now.
Could you describe the writing-recording procession you followed?
We recorded our new album last July with Steve Albini at his studio. As always, we used an analogue tape. Everything is real and is our live recording. We had some guest musicians for strings and trumpets, and also tried some synthesizers and electronics which we’ve never used before.
Thank you once again for your time and for making this happen. You can close this interview in any way you want!
Thank you! It’s been a while since the last time we visited Athens. We really look forward to playing there. See you all soon.