O πρώτος μήνας του έτους έκλεισε με τον εορτασμό των εγκαινίων του νέου πολιτισμικού zine Kaboom. Στα πλαίσια του event διοργανώθηκε και μια συναυλία που φιλοξένησε τρία διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά σχήματα, τα οποία και παρουσίασαν τις ξεχωριστές δουλειές τους στο κοινό.
Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
To live ξεκίνησε μιάμιση ώρα αργότερα από την προκαθορισμένη έναρξη του και πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι Tsiri Band. Σύντομα στον συναυλιακό χώρο επικράτησε ο απόλυτος μουσικός πανζουρλισμός. Φαντάσου Tim Burton-ικούς (κι όχι μόνο) χαρακτήρες με ακραία σατιρική διάθεση προς τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα και κανένα μουσικό πλαίσιο ικανό να τους περιορίσει. Εν ολίγοις: Αναρχισμός μετουσιωμένος σε ήχο. Η παρουσία τους αποτέλεσε μια παρωδία με έντονη θετρικότητα και καυστικό χιούμορ. Μια μαύρη άβυσσος, ένας drummer με μαγικιάζ τύπου Gene Simmons, ένας δράκουλας, μια goth doll κι ένας τσολιάς (!) οργάνωσαν την κηδεία του Σαμαρά, χόρεψαν υπό brutal ρυθμούς με τη Μέρκελ και μας παρέσυραν με την προκλητική και πάνω απ’όλα παιχνιδιάρικη διαθεσή τους, αποτελώντας δίχως καμία αμφιβολία μια άριστη επιλογή για την έναρξη της συναυλιακής βραδιάς.
Εν συνεχεία, τα ηνία ανέλαβε ο Byron με έναν ήχο κατά βάση electro. Δυστυχώς, η παραμονή του επί της σκηνής ήταν αρκετά αμήχανη, αφού η αυτοπεποίθηση του δε συμβάδιζε με τα φτωχά φωνητικά του, τα οποία παρέπεμπαν περισσότερο σε καραόκε πάρτυ, παρά σε μια συγκροτημένη προσπάθεια παρουσίασης της δουλειάς του. Ως ιεροσυλία εκλαμβάνω την απόφαση του να διασκευάσει Βob Dylan, όπου με πόνο παρακολούθησα το έργο ενός από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες να κατακρεουργείται. Practice makes perfect κι αυτό είναι ό,τι χρειάζεται ο Byron.
Τέλος, στην σκηνή ανέβηκαν οι Μoan με μια ονομασία που παραπέμπει σε αισθησιακούς στεναγμούς κι έναν ήχο που ακολουθεί. Η φωνή της Μαρίας-Όλγας είναι ερωτική και γεμάτη συναίσθημα. Η χροιά της είναι παραμυθένια και πλαισιώνεται από pop και bluesy μελωδίες, αναδεικνύοντας τον ήχο τους και παρουσιάζοντας ένα ιδιαίτερα εύηχο αποτέλεσμα. Η μουσική τους έχει την ικανότητα άλλες φορές να σε ανεβάζει υποβάλλοντάς σε σ’ένα ευχάριστο χορευτικό λίκνισμα, ενώ άλλες φορές σε προσγειώνει ‘απαλά’ και σε εντάσσει σε ένα πιο υποτονικό-συναισθηματικό mood, διατηρώντας όμως πάντα μια ατμόσφαιρα ευχάριστης ζεστασιάς. Μια σπασμένη χορδή κι ορισμένα τεχνικά προβλήματα σε ότι αφορούσε τον ήχο δεν αποτέλεσαν ικανές αιτίες ωστέ να παρακωλύσουν το συγκρότημα απ’το να δώσει μια ιδιαίτερα απολαυστική ερμηνεία.